Παίζοντας κρυφτό...

..Η Δύναμη και εγώ παίζουμε κρυφτό..

'' Είσαι δυνατή! Μην λες βλακείες..'' , έτσι λενε. Όλο τα ίδια λόγια.
Ισχύει όμως..? Εσένα σε ρώτησε κανείς? Μπήκε κανείς στη θέση σου? ΒΙΩΝΕΙ αυτά που βιώνεις?
Σε όποιον έτυχαν (έτυχαν?) τόσα πολλά μαζεμένα , μπορεί να αντιληφθεί και να καταννοήσει αυτή μου τη σύγχυσή.
Και γαμώτο να πεις ότι δεν προσπαθείς να δείξεις δυνατή...Είσαι διάφανη , το φως περνάει από μέσα σου. Σε καταλαβαίνουν.
Τι κάνεις τότε? Κάθεσαι και δέχεσαι τη συμπόνοια και τη λύπηση τους..?! ΟΧΙ!
Προτιμώ να ξεμείνω από κάθε είδους δύναμη και να κλειστώ σε ένα σκοτεινό δωμάτιο , όπου τα πάντα θα αγνοούν την ύπαρξη μου.
Ακόμα και τα άψυχα αντικείμενα του δωματίου..
Η μόνη λύση για να βγεις στον έξω κόσμο είναι η γνωστή '' μάσκα εγκλωβισμού συναισθημάτων ''. Τη φοράς και οι άλλοι τυφλώνονται! Το μόνο που βλέπουν είναι αυτό που δείχνεις.
Άλλοι όμως είναι πιο ταλαντούχοι... Σε μυρίζονται. 
Αισθάνονται τη θλίψη κάτω από το χαμόγελο , τα στεγνωμένα δάκρυα στα μάτια, τον πόνο κάτω από το μακιγιάζ ή την άριστη ηθοποιϊα σου..
Ναι κλαίω! Είναι ο τρόπος μου να αποβάλλω ό,τι με καταβροχθίζει. 
Πόσο ν'αντέξει μια ψυχή τόσο καιρό?..
Και σε άκυρες στιγμές λυγάς , σέρνεσαι, το γέλιο σου συνεπάγεται κλάμα.
Τί κατάρα να παλεύεις να είσαι δυνατός για τον εαυτό σου , για το καλό σου. Όταν το κάνεις για τους άλλους είναι εύκολο.
Ωστόσο προσπαθείς..
Λένε ότι θα σε εκπλήξει η δύναμη που κρύβεις μέσα σου..Ίσως ναι .. 
Περιμένει το κάλεσμα της απελπισίας σου , σαν το ψάρι το δόλωμα..
Έτσι με συμφέρει να πιστεύω τουλάχιστον.
Για να συνεχίζω στο σήμερα πάει να πει ότι αληθεύει. Ένας αόρατος θεός που εμφανίζεται κάθε φορά που τον επικαλείσαι.

Η Δύναμη κι ΕΓΩ παίζουμε κρυφτό.
Θα προλάβω να την βρω?