Almost gone

Μου φαίνεται πως οι άνθρωποι έχουν παρανοήσει, όσο πάει το χάνουν περισσότερο. Ο εγωισμός αρρωσταίνει αν τον αφήσεις ανεξέλεγκτο. Σε καταπίνει λίγο λίγο και μεταλλάσσεσαι στην πιο αποκρουστική ύπαρξη. Δεν σε νοιάζει να αλλάξεις, μα απαιτείς την ανοχή των άλλων σαν κάτι φυσιολογικό. Έτσι φέρεσαι και τώρα. Τώρα που δεν χωράνε εγωισμοί, τώρα που φτάνει το οριστικό τέλος, ανήμπορο να σε ταρακουνήσει. Με θλίβει. Μέρα με τη μέρα. Αστείο που πολλές φορές οι ευχάριστες ευωδιές του παρελθόντος είναι και αυτές που σε σπάνε σε κομμάτια. Τα γέλια, η ζέστη, ο συνωστισμός από καρδιές γεμάτες αγάπη. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ που τα έζησα, ή να τα καταραστώ που πλέον δεν τα νιώθω ούτε στον αιθέρα που περνάει.
Το τέλος φτάνει και δεν είσαι εδώ. Άραγε το πήρες χαμπάρι πως δεν έχει γυρισμό; Συμβαίνει και εσύ δεν ξυπνάς. Η ζέστη θα γίνει κρύο, η φωνή δεν θα ακουστεί ξανά και το μόνο που θα αφήσει στο διάβα του θα είναι μια ανάμνηση. Μια ιδέα της ύπαρξης και έναν γλυκό πόνο με τη συνοδεία ενός πικρού χαμόγελου. Κι εσύ πλήρης από ενοχές, χωρίς καθόλου ντροπές.
Θυμώνω που η θύμηση μιας αλλοτινής εποχής χτυπάει τα σωθικά μου. Θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Δεν το έκανες να συμβεί.
Θα φύγει, με το ζόρι κρατάει το νήμα της. Κοντοζυγώνει η στιγμή που θα εγκαταλείψει τον πραγματικό εαυτό. Θα αποχωριστεί την γνώριμη υπόστασή της. Φεύγει και φεύγεις. Αυτή για πάντα.. Εσύ;;