Τα ταλέντα

Ας ξεφύγω λίγο απ'τα δικά μου και ας διατηρήσω το μαύρο χρώμα για να απευθύνω το λόγο στα <<ταλέντα>> .

Πολλοί καλλιτέχνες κι άλλοι δήθεν καλλιτέχνες ζουν ανάμεσά μας.
Ωστόσο κάποιοι ξεχωρίζουν στο πλήθος για την μοναδικότητα, το χαρακτήρα τους, την ακατάπαυστη φαντασία τους.
Είναι αυτοί που το νιώθουν μέσα στη καρδιά τους.
Αυτοί που μια δύναμη αποφασίζει να τους πάρει από κοντά μας, πριν καλά καλά τους πούμε ένα σωστό ''Αντίο''.
Και είναι νωρίς, πολύ νωρίς να φύγουν. Έχουν τόσα πολλά να δώσουν και να πάρουν.
Άλλοι προτίμησαν να βάλουν τέλος στη ζωή τους γιατί δεν άντεχαν το βάρος της.
Για άλλους την απόφαση πήρε η ίδια η ζωή.
Μα και πάλι αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι λείπουν.
Την θέση τους πήραν οι δήθεν, αλλά είναι γνωστό πως αυτοί είναι μόνο το χορταράκι που πατάνε τα ταλέντα.
Λίγοι πλέον αξίζουν την παρουσία τους κοντά μας.
Όλοι οι καλοί φεύγουν νωρίς.
Ήταν, είναι και θα είναι γεγονός..
Ας τους τιμάμε, αγαπώντας τη κληρονομιά που μας άφησαν.

Η έκρηξη

Είσαι τόσο άσπλαχνη και αναίσθητη ώρες ώρες που με αηδιάζεις!
Δεν θα'πρεπε να έχεις το αξίωμα που σου δόθηκε.
Κακώς.. Δεν είσαι ικανή γι'αυτό.
Επειδή δεν έχεις ωριμάσει ούτε στο ελάχιστο ακόμα, 
προτιμάς να πληγώνεις τους άλλους
και να τους στιγματίζεις!
Μήπως περιμένεις να σου πούμε και μπράβο?!
Ντροπή θα'πρεπε να σε πιάνει.
Μου έχουν λείψει οι φορές που έβαζες τον εαυτό σου στην ίδια γραμμή με μας.
Τώρα προτιμάς να μας κοιτάς από ψηλά.
Νομίζεις..πέφτεις συνεχώς και είσαι τόσο εγωίστρια που δεν το παραδέχεσαι!
Ε λοιπόν εγώ δεν έχω άλλες αντοχές, ξέχασέ το!
Πονάς εσύ μια, εγώ δέκα.
Βαρέθηκα να εξαρτάται η ψυχική μου υγεία από τις καθημερινές σου διαθέσεις.
Όταν θα φτάσω όμως να σέρνω πόδια μην αναρωτηθείς!
Και ρωτώ:
Ποια είσαι τελικά?!

Πόσο ακόμα;

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος..;
Ξέρω ακούγομαι πολύ κοινότυπη, ίσως και drama queen.
Αλλά όντως η φράση που κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι
'' Πόσο ακόμα; ''
Με έκανες να κλαίω, να ουρλιάζω, να φέρομαι σαν τρελή που 
το'σκασε απ'το ψυχιατρείο και όμως δεν χορταίνεις!
Πόσο ακόμα; Τι άλλο θέλεις;
Α! ξέχασα να αναφέρω το τρέμουλο του τρόμου.
Ναι αυτό είναι καινούριο τώρα.
Το χέρι σου δε λέει να κάτσει σταθερό, δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τον έξω κόσμο.
Και μαζί με σένα, πονάει και το αίμα σου.
Και εσύ πονάς που την βλέπεις να πονάει. Είναι γένους θηλυκού.
Ακόμα ακούγομαι δραματική, μα τα νιώθω δεν υπερβάλλω.
Ίσως κάποιοι να με αισθανθούν λίγο, για λίγο.
Το πόσο ακόμα ούτε εγώ ούτε τα κόκκινα μάτια το γνωρίζουν.
Στη τελική ίσως και να μου πάει το κόκκινο..

How long have I been in this storm?

- Τι εννοείς ότι έχεις ψυχολογικά; 
- Βλέπω πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν.Το μυαλό μου φτιάχνει ιστορίες ασταμάτητα.  Και μετά παρασύρομαι απ'αυτές και αντιδράω σα μικρό παιδί.
- Δεν ήσουν έτσι.
- Κανείς δεν μένει ίδιος.  Όλοι το ξέρουν αυτό.  Νιώθω ακατάπαυστα ρίγη να με διαπερνάν και ένα μικρό τρέμουλο  που έρχεται και φεύγει.
- Μήπως είσαι άρρωστη;
- Δεν έχω πυρετό, μόνο κάτι δέκατα ίσα ίσα να  δικαιολογώ τα παγωμένα χέρια.
- Τι σου συμβαίνει;
- Δεν με πιστεύουν. Με λεν τρελή, φαντασιόπληκτη.
- Πότε;
- Πάντα. Χάνω την αίσθηση του χρόνου. Πότε ήταν άραγε η πρώτη φορά  που ένιωσα χαμένη;
- Δεν σε καταλαβαίνω. Δεν μπορώ. Φεύγω.
- Λέω ότι νιώθω εξουθενωμένη, θα καταρρεύσω σε λίγο.  Δεν θα κάτσεις να με δεις να πέφτω;
- ......................................