Ένα απωθημένο και κάτι

Έχω καταλάβει το διαχωρισμό και είναι η διαπίστωση που με κάνει τόσο αδύναμη.
Ένα απωθημένο στεργιώνει μέσα σου και βρίσκει πάντα τον τρόπο να εμφανιστεί σε άκυρες στιγμές, εκεί που ακούς ένα τραγούδι ή μιλάς με έναν άγνωστο στο δρόμο. Είναι μια ανάμνηση, ξεθωριασμένη στο πίσω μέρος του μυαλού, τόσο αχνή που δεν την νιώθεις. Κι όμως σε κάθε σκέψη της αισθάνεσαι το κενό, αυτό το ανολοκλήρωτο, το '' θα μπορούσε να είναι αλλιώς ''.
Το αντέχω. Αντέχω και ζω παρέα με τα απωθημένα μου.
Εκείνο που δεν έχω καταφέρει να δαμάσω είναι κάτι πιο ισχυρό.
Ριζωμένο και αυτό στα σωθικά σου, αποζητά περισσότερα. Δεν συμφωνεί με μια αραχνιασμένη γωνιά, απλά να υπάρχει. Ζωντανεύει. Σε πιέζει να το δεις, να το νιώσεις. Δεν ησυχάζει αν δε το σκεφτείς μια φορά τη μέρα.
Ικανοποιείται να σε βλέπει να υποτάσσεσαι στην έλλειψη του. Θέλεις να το κρατάς σφιχτά, ακόμη κι όταν όλα σου δείχνουν το αντίθετο. Κοιτάξτε εδώ μια παράνοια!
Η απόσταση δεν το διαγράφει, ο χρόνος δεν το αλλοιώνει, πιστό στην θέση που κάποτε κατάφερε να κερδίσει.
Είναι πλέον δεδομένο. Όσο κι αν προσπαθώ να ξεσκίσω τα κομμάτια του, δεν θα ξεκολλήσουν ποτέ. Νιώθω άδεια χωρίς δαύτο. Δεν υπερβάλλω. Δεν θα φύγει, το ξέρω. Ποτέ. Ποτέ.
Σε αυτό, λοιπόν, οφείλω την αδυναμία μου να λύσω τα δεσμά μου.