Ένα απωθημένο και κάτι

Έχω καταλάβει το διαχωρισμό και είναι η διαπίστωση που με κάνει τόσο αδύναμη.
Ένα απωθημένο στεργιώνει μέσα σου και βρίσκει πάντα τον τρόπο να εμφανιστεί σε άκυρες στιγμές, εκεί που ακούς ένα τραγούδι ή μιλάς με έναν άγνωστο στο δρόμο. Είναι μια ανάμνηση, ξεθωριασμένη στο πίσω μέρος του μυαλού, τόσο αχνή που δεν την νιώθεις. Κι όμως σε κάθε σκέψη της αισθάνεσαι το κενό, αυτό το ανολοκλήρωτο, το '' θα μπορούσε να είναι αλλιώς ''.
Το αντέχω. Αντέχω και ζω παρέα με τα απωθημένα μου.
Εκείνο που δεν έχω καταφέρει να δαμάσω είναι κάτι πιο ισχυρό.
Ριζωμένο και αυτό στα σωθικά σου, αποζητά περισσότερα. Δεν συμφωνεί με μια αραχνιασμένη γωνιά, απλά να υπάρχει. Ζωντανεύει. Σε πιέζει να το δεις, να το νιώσεις. Δεν ησυχάζει αν δε το σκεφτείς μια φορά τη μέρα.
Ικανοποιείται να σε βλέπει να υποτάσσεσαι στην έλλειψη του. Θέλεις να το κρατάς σφιχτά, ακόμη κι όταν όλα σου δείχνουν το αντίθετο. Κοιτάξτε εδώ μια παράνοια!
Η απόσταση δεν το διαγράφει, ο χρόνος δεν το αλλοιώνει, πιστό στην θέση που κάποτε κατάφερε να κερδίσει.
Είναι πλέον δεδομένο. Όσο κι αν προσπαθώ να ξεσκίσω τα κομμάτια του, δεν θα ξεκολλήσουν ποτέ. Νιώθω άδεια χωρίς δαύτο. Δεν υπερβάλλω. Δεν θα φύγει, το ξέρω. Ποτέ. Ποτέ.
Σε αυτό, λοιπόν, οφείλω την αδυναμία μου να λύσω τα δεσμά μου.

It was alive, then we lost it.

 Ήταν κάτι το απρόσμενα γλυκό. Ήταν το μαξιλάρι στο οποίο ακουμπούσα τον ακαταλαβίστικο εαυτό μου.
Εκεί ένα κομμάτι μου έβρισκε πάντα την αποδοχή και την κατανόηση που πρόσμενε.
Ήξερα από 'κεινη την στιγμή ότι αυτό δεν θα μου ξανασυνέβαινε για πολύ καιρό.
Το κρατούσα όσο πιο σφιχτά μπορούσα γιατί κάτι πάνω του μου έδινε το θάρρος να συνεχίσω να είμαι εγώ.
Μοιάζαμε και διαφέραμε.
Ταυτιζόμασταν και διαφωνούσαμε.
Μα όσο περισσότερο το γνώριζα τόσο με μάγευε η σύμπτωση.
Αδυνατώ να το πω σύμπτωση. Ούτε πεπρωμένο.
Μάλλον θα το ονομάσω έλξη που ουδεμία σχέση έχει με τον έρωτα. Ξεχάστε το. Δεν είναι όλα έρωτας και σεξ.
Συνέβαινε κάτι περίεργο μ'αυτό. Ένιωθες μια διέγερση απ'τον τρόπο που σε κοιτούσε αλλά δεν σκεφτόσουν ούτε λίγο να ξεφύγεις απ'την αθωότητα της χημείας.
Είχε ουσία. Δεν απαιτούσε. Ήθελες να του τα δώσεις όλα κι ακόμη παραπάνω.
Ήταν μπερδεμένο μυαλό, γεμάτο με άκαρδους ανθρώπους και λανθασμένες εντυπώσεις.
Κάποιες φορές μισούσα τον τρόπο που έβλεπε τον κόσμο, αλλά σάμπως κι εγώ με αυτά δεν πορευόμουν;!
Μετά ήταν σα να το πήρε ο άνεμος και να το μούλιασε η βροχή.
Βρώμικο, χτυπημένο, κουρασμένο.

Μου λείπει και θα μου λείπει καιρό. Αλλά τα πρέπει κυριαρχούν εδώ.
Το χάσαμε κάπου στην πορεία.
Δεν πειράζει.
Το ζήσαμε, έτσι;

Autumn leaves

 

Φτάσαμε αισίως στην πιο λατρευτή εποχή του χρόνου.
Ο αέρας θα αρχίζει να παγώνει. Μαζί και ό,τι ανήκει στο παρελθόν.
Τα δέντρα αποφασίζουν να απογυμνωθούν απ'όλη εκείνη την απόκοσμη ομορφιά της άνθισης και του καλοκαιριού. Θα κιτρινίσουν τα φύλλα τους και σιγά σιγά, ένα προς ένα, θα πέφτουν ξερά,

 πεθαμένα πια στο χώμα.
Ο ήλιος θα δώσει τη θέση του στα σύννεφα, πυκνά, μαυρισμένα, γεμάτα βροχή.
Και τότε είναι που πέφτουν οι πρώτες σταγόνες, οι λυτρωτικές και μετά η ψιχάλα μετατρέπεται σε βροχή, τόσο δυνατή που ξεπλένει από πάνω σου όλη τη μαζεμένη ''βρωμιά''.
Σε κατακλύζει, σε καταλήγει άρρωστο στο κρεβάτι άπαξ και δεν προφυλαχτείς,

 μα είναι τόσο μα τόσο μαγική.
Το φθινόπωρο είναι για λίγους. Γι'αυτούς που δεν αντέχουν μακριά απ'τις βροχερές μέρες, γι'αυτούς που την αισθάνονται να τρέχει βαθιά μέσα τους. Γι'αυτούς η βροχή είναι το οξυγόνο τους.
Πρόκειται για την περίοδο της περισυλλογής, της απομόνωσης πίσω από ένα κλειστό τζάμι.
Κοιτάξτε με τι μανία χτυπάνε οι σταγόνες στο τζάμι!
Η εποχή σου επιτρέπει να αφήσεις το χαμόγελο και την ζωντάνια και να μελαγχολήσεις, 

να ονειροπολήσεις.
Σε αφήνει να χαζέψεις τη μεταμόρφωση της φύσης σε μια καταθλιπτική νύφη, 

μια όμορφη καταθλιπτική νύφη.
H νύχτα θηριεύει. Καταβροχθίζει τη μέρα, τον ήλιο, την χαρά. Μπορείς να κλαις άφοβα, 

το σκοτάδι θα στο κρύψει, κανείς δεν θα το μάθει.

Άσε τον παγωμένο άνεμο να γδάρει από πάνω σου όλο τον πόνο.
Πάρε μια βαθιά τζούρα της επερχόμενης μπόρας και άφησε πίσω, στην σκοτεινή ανατολή,

 τα δεσμά μιας αλλοτινής ζωής.

 

Φαύλος κύκλος

Πάντα έτσι ήταν. Πάντα λειτουργούσε κατ'αυτόν τον τρόπο.
Έγινε τότε. Γίνεται και τώρα.
Εδώ και κοντά 10 χρόνια συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Σε κατηγορούν. Σου φωνάζουν. 
Και όλα αυτά όταν εσύ το μόνο που κάνεις είναι να λες την αλήθεια. Γιατί δεν θες να κοροϊδεύεις. Είσαι ηθικός.
Όμως αυτοί πάντα θα βρίσκουν ευκαιρία να σε πατήσουν, σαν όντως να είχες πει το πολυπόθητο ψέμα που περίμεναν.
Μάθανε να ακούν μόνο το δικό τους μυαλό. Και όχι μόνο αδυνατούν να σε πιστέψουν, δεν ενδιαφέρονται καν για τις δικές σου αποδείξεις.
Έτσι είναι. Είσαι το μαύρο πρόβατο.
Εσύ που με κοιτάς τώρα. Σε άκουσε ποτέ κανείς? Σε πίστεψαν? Σου έδωσαν την ευκαιρία να αλλάξεις την ξεροκεφαλιά τους?
Κάτι μου λέει πως η απάντηση είναι όχι.
Δεν υπάρχει η λέξη ντροπή γι'αυτούς. Ούτε λάθος.
Με τον εαυτό σου να τα βάζεις, που πιστεύεις ακόμα πως ο κόσμος γύρω σου θα πάψει να είναι τόσο σιχαμερός και άδικος.
Στέγνωσαν τα δάκρυα, φυσάει και κρυώνω. Πριν τελειώσει καν ο Αύγουστος.

Περί παιδείας και βλακείας

Θα αλλάξω λίγο ύφος στην μέχρι τώρα πορεία του Μαύρου Τριαντάφυλλου, καθώς θέλω να θίξω ένα θέμα το οποίο με έχει απηυδήσει. 
  Μιλώ για τους ανθρώπους που ντυμένοι με τον τίτλο ενός πτυχίου, με την ωριμότητα της μέσης ηλικίας και τη ψευδαίσθηση μιας ,κατά τα’ άλλα, ανύπαρκτης ανωτερότητας , πουλάνε μούρη και θεωρούν πως είναι οι μεγάλοι πρεσβευτές της παιδείας.
   Αυτό το άρθρο θα υπάρχει για να σας πει κάποιος επιτέλους πόσο απολίτιστοι ούγκανοι είστε. Μάθετε τη διαφορά της παιδείας με την μόρφωση. Ακόμη και ο βαθμός του πτυχίου σας να είναι 10, ακόμα κι αν έχετε ζήσει τη ζωή με το κουτάλι και αν ακόμη θεωρείτε πως ένας άνθρωπος με τα μισά σας χρόνια οφείλει να σας σέβεται επειδή είστε δήθεν πιο μορφωμένοι και ώριμοι δεν σας καθιστά πιο παιδευμένους. Ωστόσο, δεν θέλω να γίνει καμία παρεξήγηση γι’ αυτό διευκρινίζω πως αναφέρομαι σε μια μερίδα των ανωτέρω κατηγοριών.
  Είμαι αυτή που θα σας πει πως τα πτυχία σας και τα ‘’σεβάσμια’’ χρόνια σας να τα κοτσάρετε αλλού. Η παιδεία φαίνεται στον τρόπο που μιλάς , στο γεγονός πως θα σεβαστείς την ηρεμία του διπλανού σου και θα τον θεωρήσεις ισότιμο, στην μια συγνώμη που θα ζητήσεις επειδή τον έθιξες ή τον ενόχλησες.
  Τα υπεροπτικά σας βλέμματα και την πρωτόγονη συμπεριφορά σας, εγώ δεν τα ονομάζω παιδεία. Κατεβείτε από τον ουτοπικό κόσμο που έχετε πλάσει με τον μηδαμινό σας εγκέφαλο και συνειδητοποιήστε πόσο μειώνετε τον ίδιο σας τον εαυτό. Παραδεχτείτε ότι ‘’πάσχετε’’ από έλλειψη παιδείας και καταλάβετε πως εμείς οι κατά πολύ μικρότεροι (ηλικιακά πάντα) από εσάς διαθέτουμε μια δεδομένη παιδεία, που καμία βαθμίδα εκπαίδευσης δεν μας δίδαξε. Απλά μάθαμε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας πιο σωστά.
  Τουλάχιστον, παραδεχτείτε το λάθος σας και θα έχετε κάνει ήδη ένα βήμα μπροστά. Ο δηθενισμός και η άρνηση δεν οδήγησαν πουθενά.

P.S  Όσοι υπήρξαν θερμοί υποστηρικτές του Κομμουνισμού και πίστεψαν πως κάτι τέτοιο είναι εφαρμόσιμο, απλά δεν έζησαν σε πολυκατοικίες ούτε έπρεπε να συναναστραφούν καθημερινά με ‘’ζώα’’. 

Τι θα σ'έκανε πραγματικά ευτυχισμένο;

Στην ερώτηση ''τι θα σε έκανε πραγματικά ευτυχισμένο'' δηλώνω:

Ένα δικό μου σπίτι, όχι μεγάλο. Να μένω ήσυχη όταν με πιάνουν οι μοναξιές, να γεμίζει από κόσμο κι ύστερα πάλι άδειο. Να διαβάζω βιβλία.
Να κοιτάω με κάθε ευκαιρία τη βροχή να πέφτει στο δρόμο και τις σταγόνες της να κυλάνε στο τζάμι. Να την μυρίζω και να μαστουρώνω. Να βρέχομαι τα καλοκαίρια.
Να μένω ξάγρυπνη όλο το βράδυ δίπλα στη θάλασσα και να κοιτώ τον ουρανό. Όχι από ρομαντισμό. Είναι η γαλήνη.
Το πρωί να με περιμένει πρωινό, ζεστός καφές και μια καλημέρα.
Μια γάτα. Δυο γάτες. Εντάξει θέλω πολλές, με χαλαρώνουν. Δεν έχει ειπωθεί τυχαία ότι οι γάτες διώχνουν το στρες. Κι απ'αυτό άλλο τίποτα.
Τα λίγα άτομα που μπορώ να ακουμπήσω όταν λυγίζω. Τα θέλω κι αυτά.
Ταξίδια. Κάθε μέρα και άλλος προορισμός. Από αυτά που όσο περνάν οι ώρες εξαντλείσαι αλλά θες να συνεχίσεις. Πιάστηκα να κάθομαι στις υποχρεώσεις.
Να γίνω καλά. Όχι δεν είναι γρίπη. Είναι από τα άλλα που μένουν.
Να με νοιάζονται, όσο ανυπόφορη κι αν γίνομαι.
Έρωτας. Αγάπη. Όχι αυτά που υπόσχονται την αιωνιότητα, αλλά από εκείνα που κάνουν την κάθε μέρα παράδεισο.
Χιούμορ.
Αιώνιο παλιμπαιδισμό. 
Παγωτό.
Ζητάω πολλά;

Keepers

 Σας έχει συμβεί ποτέ να έχετε μια ενδόμυχη και ανώτερη επικοινωνία με κάποιον, σε σημείο που να σας φρικάρει;
Τα μυαλά σας να είναι τέλεια ρυθμισμένα στην ίδια συχνότητα και στο σωστό timing και, ό,τι αποφασίσετε να πείτε, να είναι τα κλεμμένα λόγια του άλλου.
Οι ίδιες σκέψεις να βολτάρουν ταυτόχρονα στον εγκέφαλό σας και με ένα νεύμα σωματικό το καταλαβαίνετε.
Τα μάτια σας να κινούνται χιλιάδες φορές το δευτερόλεπτο και ακριβώς τις ίδιες χιλιάδες να βλέπετε στα μάτια του άλλου.
Σε κάθε σας επαφή θα πυροδοτούνται μικρές εκρήξεις,, ίσα ίσα για να σας πιάνει ρίγος και η παρουσία του να'ναι αισθητή.
Να τους φοβάστε αυτούς. Θα σας μάθουν σε μια μέρα και θα βρουν κάθε πιθανή σας κρυψώνα.
Να τους φυλάτε αυτούς. Είναι ο ένας στο εκατομμύριο.
Άπαξ και τους αφήσετε, όλοι οι άλλοι θα μεταλλαχτούν σε υποκατάστατα μιας αδικοχαμένης χημείας.
Μη συμβιβάζεστε με το μέτριο. Να κρατάτε αυτούς που δίνουν το ίδιο με εσάς νόημα στις λέξεις, γιατί δεν είναι πολλοί.
Αυτοί θα σας νιώσουν μέχρι και στον τελευταίο σας συναπτικό χάρτη.
Θα μυρίζονται την βροχή σας και θα σας κάνουν παρέα έως ότου κοπάσει. Δεν θα παριστάνουν τους κλόουν να γελάσετε.
Είναι αυτοί που, όταν φεύγουν, σας αφήνουν ένα κενό τόσο μικρό, που όλοι οι άλλοι είναι ανίκανοι να το γεμίσουν.
Είναι ο ένας στο εκατομμύριο. Η χημεία. Οι συμπαντικές εκρήξεις. Το νόημα.

Night's long

Περασμένες δύο εδώ. Κάνω παρέα στη νύχτα και αυτή σε μένα.
Είναι από τις στιγμές που είτε κοιμηθώ είτε ξενυχτήσω, το ίδιο μου κάνει.
Είναι η ώρα που αναθεωρείς όλη τη μέρα και την χθεσινή και την προηγούμενη απ'αυτήν.
Και συνειδητοποιείς με πόση ευκολία οι άνθρωποι αφήνουν πίσω τους τα πάντα.
Στ'αλήθεια πόσο γελοία είναι η ευκολία σας; Μαρτυράτε πως η ζωή σας δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Τι απέγιναν άραγε όλα αυτά που κάποτε μοιραζόσασταν;
Πονέσατε για να τα διώξετε παντελώς, κι αν ναι, πόσο σας πήρε;
Δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά, αλλά μ'έχει παρασύρει η φρίκη που νιώθω.
Είναι τόσο στεγνή η αλήθεια. Δε δίνετε δεκάρα και είστε περήφανοι.

Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά που έζησα ήταν απλά μια φούσκα μες στο κεφάλι μου ή αν πρόκειται για κάποια φάρσα που εθελημένα μου στήσατε.
Γιατί εγώ νοιάζομαι. Παριστάνω στον εαυτό μου την αναίσθητη, την σκληρή, μπας και τον ξεγελάσω. Αλλά εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω.
Σοκάρομαι απ'την ιδέα να τα αφήσω όλα σ'ένα σκοτεινό, άπειρο παρελθόν.
Παλεύω καθημερινά να βρω λόγους να τα φυλάξω και δεν βρίσκω ούτε έναν.
Η επιλογή να σας μιμηθώ είναι τόσο ελκυστική.
Αλλά τώρα είναι νύχτα. Εύκολα δημιουργεί υπερβολές και ακόμη πιο εύκολα σε παρασύρει σε σκέψεις, που την επόμενη μέρα θα μετανιώσεις.
Καληνύχτα.

All you need is..

Ζήτημα να έχω αγαπήσει αληθινά δυο φορές στη ζωή μου. Η πρώτη ήταν η χειρότερη. Μου άφησε μερικά απωθημένα, να παίζω όταν βαριέμαι.
Η δεύτερη.. Δεν την κατάλαβα πώς ήρθε. Φαίνεται ήταν καλά κρυμμένη και για κάποιο λόγο που δεν ξέρω την ξύπνησα. Ο ρυθμός της ήταν αργός, σε σημείο που δεν αναγνώριζα καν αν πρόκειται για αγάπη. Μια μέρα με βάρεσε στο κεφάλι τόσο δυνατά που δάκρυσα. Έρωτας. Αποφάσισα να το κρατήσω.
Δεν ήταν αυταπάτη. Άλλοτε με ηρεμεί, με ομορφαίνει, με συνεπαίρνει. Άλλες φορές πάλι, κάτι μου τσιμπάει το μυαλό, κάτι που θυμίζει ζήλεια αλλά περισσότερο φέρνει σε φόβο με μια δόση θαυμασμού. Με τρομάζει η έλξη, που σφυροκοπάει απ'την καρδιά ως το στομάχι μου, κάθε φορά που με αγγίζει. Κι αυτά τα μάγια που χρησιμοποιεί στη διάθεση μου;! Το μισώ που, στην όψη των ματιών του, υποτάσσεται ολόκληρο σώμα και μυαλό. Μιλάω λες και όλα αυτά μού είναι πρωτόγνωρα. Γελάω με μένα. Έχει περάσει πολύς καιρός και οι μυριάδες επιδράσεις του πάνω μου την έχουν καταβρεί. Αφού το θέλω. Εγώ το διάλεξα, γιατί παραπονιέμαι;!
Συγχώρα με, δεν ξέρω πώς να σ'αγαπώ. Ξέρω όμως πως, όταν σε σκέφτομαι, τίποτα άλλο δεν περνάει απ'το μυαλό πέρα απ'αυτό. Και είσαι δικός μου. Παλεύω καθημερινά γι'αυτό, μη με παρεξηγείς. Δεν έχω συνηθίσει να αγαπάω. Τώρα μαθαίνω.
Και να'μαι πάλι εδώ και δακρύζω. Στάθηκα στ'αλήθεια τόσο τυχερή;

 

Οι απροσάρμοστοι και οι άλλοι

Σε ένα κόσμο γεμάτο από ανθρώπους με κρεμασμένα καρτελάκια, εσύ που δεν βρήκες κανένα να σου ταιριάζει είσαι δαχτυλοδεικτούμενος. Αποδέξου το και σταμάτα πια να τυραννάς το μυαλό σου.
Δεν είναι καινούριο το γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όσοι δεν προσαρμόστηκαν σε καμία ''κλίκα'' , όσοι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν ποτέ το μυαλό των υπολοίπων, όσοι αφέθηκαν στην παράνοια του δικού τους μυαλού.. αυτοί χαρακτηρίστηκαν ψυχοπαθείς, απροσάρμοστοι και κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά μαζί τους.
Μην πιστεύεις όταν σου λένε πως έχεις πρόβλημα. Συμβαίνει να μη μπορέσεις ποτέ να βρεις το δικό σου καρτελάκι. Ανήκεις σε πολλά και σε κανένα. Έχεις το θάρρος και το θράσσος να σταθείς αντιμέτωπος με όλους αυτούς που απορροφήθηκαν απ΄τη δύναμη της μαζοποίησης. Δεν φταις εσύ. Αυτοί φταίνε που επέτρεψαν στον εαυτό τους να ανήκουν παθητικά σε ό,τι τους επέβαλε ο κόσμος. Σε ζηλεύουν. Είσαι ελεύθερος να είσαι αυτό που θέλεις. Μη φοβάσαι τον αλλόκοτο εαυτό σου, μονάχα αγάπα τον, γιατί χωρίς αυτόν θα ζούσες με ένα χαραγμένο barcode στο λαιμό.
Γι'αυτό κάθε φορά που σε δείχνουν με το δάχτυλο, απλά χαμογέλα, γιατί όσο και να κλαις δεν πρόκειται να καταλάβουν την αξία του απροσάρμοστου.

Κάποτε είχα δύναμη

Δεν θέλω να μου ξαναζητήσετε να σας δανείσω δύναμη, ν'αντέξετε απ'τα δεινά της ζωής σας.
Δεν έγινα μισάνθρωπος. Ή έστω όχι με τη θέληση μου.
Μην με παρεξηγείτε. Απλά έφτασα στα όρια μου. Δεν έχω άλλο απόθεμα. Καταρρέω.
Κουράστηκα να προσποιούμαι το χαμόγελό μου, από φόβο μην φανερωθώ. Το βαρέθηκα το γαμημένο το ψεύτικο!
Γι'αυτό συγχωρείστε με όσοι βρίσκετε τα μούτρα μου απωθητικά. Δεν γίνεται αλλιώς πλέον.
Μου υποσχέθηκα ότι θα αντέξω, λίγο ακόμα. Και με πρόδωσα. Πού είναι η δύναμη, που άλλοι μαρτυρούσαν πως έχω;! Μάθετε ότι έχω μείνει μόνο με δάκρυα, μόνο με θυμό, μόνο με αϋπνία.
Πότε επιτέλους θα είναι και για μένα ειλικρινείς οι λέξεις ''όλα καλά. μια χαρά.''
Βαρέθηκα τα ψέματα για χάρη σας! Θα αφεθώ στον πόνο, όπου κι αν καταλήξω.
Η δύναμη μου με παράτησε και το χειρότερο είναι ότι δεν της κρατάω κακία. Δίκιο είχε. Την ταλαιπώρησα.

Ο λόγος έχει λόγο

Ανησυχούμε κάθε μέρα για το ποια επιλογή μας, θα προκαλέσει το ''κατάλληλο'' μέλλον.
Βομβαρδίζουμε το μυαλό με χιλιάδες σκέψεις και στο τέλος καταλήγουμε πάντα σε αδιέξοδο.
Αφού δε μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον, τι το ζορίζουμε;
Εγώ βρήκα τη λύση. Αφήνω τη ζωή να με πάει, και ό,τι μου φαίνεται πιο ελκυστικό το διαλέγω. Τι νόημα έχει να γνωρίζεις από πριν ποιο θα'ναι το τέλος; Αν θα υπάρχει τέλος..
Μετά όλο το μυστήριο και το παράλογο που κατακλύζει τη ζωή, θα δώσει τη θέση του σε μια ανιαρή καθημερινότητα. Και δεν είμαστε φτιαγμένοι για προβλέψιμη ρουτίνα και τέλειο συγχρονισμό. Μετά τα λάθη δε θα έβρισκαν θέση. Οι εμπειρίες δε θα έβρισκαν θέση.
Είναι συναρπαστικό να ξυπνάς το πρωί και να αγνοείς τα πάντα. Για εμένα είναι δελεαστικό, ώρες ώρες φοβάμαι κιόλας. Αλλά νιώθω..
Γι αυτό ό,τι τελικά γίνεται, είναι αυτό που έπρεπε να γίνει. Κάποιο λόγο θα'χει.
Κάποιο λόγο θα'χες που το προκάλεσες.

People are strange

Ομολογώ πως όσο περισσότερο συναναστρέφομαι με ανθρώπους, όλο και λιγότερο τους κατανοώ.
Μπορεί εγώ να είμαι προβληματική, ή χαζή, ή ψυχοπαθής.
Αλλά αυτή η αίσθηση του ακαταλαβίστικου που τους περιτριγυρίζει, δε λέει να ξεκολλήσει απ'το μυαλό μου.
Με τι λογική ξεστομίζετε λόγια δεσμευτικά και ζεστά και μετά έχετε το θράσσος να εξαφανίζεστε; Γιατί δεν είστε κοντά στον άνθρωπο, που χωρίς αυτόν αδειάζουν τα σωθικά σας;
Μπερδεύομαι. Τόσο διαφορετικά σκέφτομαι πια;
Ή εσείς οι κοπελίτσες γεμάτες μαγκιά και αλαζονεία.. Τι ιός ελέγχει το μικρό μυαλουδάκι σας και, όταν μυρίσετε έρωτα και ευτυχία ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, μεταφορφώνεστε σε φτηνά εργαλεία καταστροφής;
Με μπερδεύετε.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την αποτρόπαια συμπεριφορά ατόμων, που στα νιάτα τους ήταν άριστοι μαθητές και έχουν γεμίσει τα ράφια τους με κάθε λογής πτυχίο. Μα πού έχει χαθεί η παιδεία σας; Η υποτιθέμενη παιδεία που συνεπάγεται της μόρφωσης!
Χιλιάδες ακόμη τέτοια παραδείγματα, βαριέμαι να τα γράφω.
Είναι περίεργοι οι άνθρωποι. Γιατί τα δυσκολεύουν όλα;
Εγώ γιατί είμαι αλλιώς;
Τα πράγματα που έχω αυτονόητα, για εσάς είναι άγνωστα.
Αν τύχει και δεν δίνω σημασία σε κάποιον από εσάς, να παρεξηγηθείτε. Σας φτύνω την αλήθεια στη μούρη. Αλλά τόσο στενόμυαλοι που είστε, θα γυρίσετε πλευρά το κεφάλι.

Συγνώμη αν θίγεστε με όλα αυτά. Επίτηδες τα είπα.

Pain: I can't get enough

Ο κόσμος συνηθίζει να χρησιμοποιεί συγκεκριμένες λέξεις σ'όποιον του πει πως πεθαίνει.
Ακούστε ατάκα: '' Ιδέα σου είναι. ''
Γιατί να υπάρχουν άτομα που δεν πόνεσαν ποτέ τους έστω και λίγο;
Όχι, όχι μη βιάζεστε. Δεν εννοώ επειδή σε κεράτωσε ο φίλος σου. Αυτό δεν είναι πόνος. Αυτό είναι '' ήθελες και τα'παθες. ''.
Μιλάω για τον άλλο πόνο. Τον αυταρχικό. Που σε διαλέγει και σε τεμαχίζει. Που σε εξαφανίζει απ'τον κόσμο και σε χώνει σε μια σπηλιά.
Αυτόν. Τον νιώσατε ποτέ;;
Αν όχι παρακαλείστε να μη διαβάσετε το συγκεκριμένο άρθρο. Θα με κατηγορήσετε για υπερβολή.

Σήμερα λοιπόν πέθανα. Βασικά ό,τι όμορφο μου είχε απομείνει, πάει έφυγε.
Έγω βιώσει πολλάκις σωματικό πόνο, σε σημείο να δακρύζω απ'την ένταση του.
Πίστευα, πιστεύω και θα πιστεύω ότι, όταν η πηγή του πόνου βρίσκεται μέσα σου, καταριέσαι την ώρα που πάτησες το πόδι σου στη ζωή. Φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια, μήπως και δε μπορέσεις να τα ξανανοίξεις.
Γιατί να θέλεις να τα ανοίξεις; Θα αντικρύσεις κάτι που να είναι έστω και λίγο όμορφο;
Αφού βρωμάς σαπίλα.
Υποφέρω.
Είμαι άσχημη. Με βλέπω που γίνομαι άσχημη. Ένα τέρας, αναίσθητο, κακό.
Κλαιώ. Κι όσο περνάει η ώρα κλαίω παραπάνω. Κάπου κάπου έρχονται και λυγμοί.
Παθαίνω δύσπνοια, χαράζω τον εαυτό μου, παίρνω βαθιές ανάσες.
Ηρεμώ και κοιτάω το ταβάνι.
Τι μου έχει μείνει;
Πόσα μάτια απέμειναν να με κοιτάνε με θαυμασμό και αγάπη;
Τώρα που τα'χασα όλα.
Τώρα που δεν υπάρχει χαμόγελο και ευγένεια πάνω μου.
Πόσοι;;

Σήμερα βίωσα και κάτι άλλο. Πολύ πρωτόγνωρο.
Νομίζω το λένε μίσος. Μου τρώει τα σωθικά, λεπτό λεπτό.
Μισώ τον εγωιστή εαυτό σου! Μισώ που σου φέρθηκα όπως δε σου σου άξιζε.
Έπρεπε να σε πονέσω. Να σε φτύσω στη μούρη και να σε παρατήσω αντί να σε λυπάμαι.
Ναι αυτά είναι που σου οφείλω.
Μάλλον υπήρχαν και λίγα άλλα, όπως σεβασμός, εκτίμηση και παντοτινή αγάπη.
Αλλά έπρεπε να τα καταστρέψεις και αυτά! Σε κυρίευσε η λαιμαργία.
Σε άφησα να με αρρωστήσεις. Δε με συγχωρώ γι'αυτό.
Αλλά καιρός είναι να γίνω καλά. Δε νομίζεις;
Mου το χρωστάω άλλωστε. Με παραμέλησα πολύ.
Στο κάτω κάτω στη ζωή μου εγώ είμαι η βασίλισσα του σκακιού.
Πρέπει επιτέλους να φερθώ αναλόγως. Δεν είμαι πιόνι κανενός.
Δεν θα μου προκαλείς πόνο όποτε έχεις κέφια και θες να περάσεις την ώρα σου.
Την πήρα την απόφαση μου.
Τύψεις; Κάποτε θα είχα.
Τώρα είναι άχρηστες.

Ο χειρότερος πόνος είναι να χαμογελάς, μόνο και μόνο για να σταματήσουν τα δάκρυα.
Είναι ο ανούσιος.

Το κάθε χθες.

Σήμερα, είναι μια απ'αυτές τις μέρες που το κρεβάτι μ'έχει ναρκώσει και γερά σχοινιά μού σφίγγουν τα χέρια. Η εξάντληση είναι ένας μικρός κόκκος σε σχέση με αυτό που σφυροκοπάει  μέσα στο κεφάλι μου. Το σώμα μου είναι σχεδόν παράλυτο και τα μάτια τσούζουν. Πάντα καταλήγει στο ίδιο αδιέξοδο.
Φταίει το χθες. Και το κάθε χθες που ακολουθεί όσο περνάει ο καιρός. Θέλω να κοιμάμαι, μόνο να κοιμάμαι και να ονειρεύομαι γαλάζια σύννεφα και δροσερό αέρα.
Φταίει η ατυχία μου. Ατύχησα και χρεώθηκα πολλά που δεν μου ανήκουν. Θα'θελα ένα χάϊδεμα στον ώμο έτσι για επιβράβευση. Παρ'όλα αυτά το μόνο που μου αντιστοιχεί είναι ακόμη ένα γερό φορτίο.

Εσύ είσαι η αιτία που άμα κλείσω τα μάτια, καταλήγω με βρεγμένα μάγουλα και αυπνία. Άραγε πονάς όσο εγώ; Ή ο εγωισμός σου έχει κατασπαράξει κάθε συναίσθημα; Εσύ έχεις δίκιο για όλα. Εσύ γνωρίζεις καλύτερα απ'όλους τί 'αρρώστια' κουβαλάς μες στο μυαλό. Δικά σου λόγια, δεν είμαι φαντασιόπληκτη.

Είμαι τόσο εξουθενωμένη που δεν ξέρω καν που βρήκα την δύναμη να γράψω. Αλλά πού αλλού να τα πω και να με καταλάβουν; Μια λευκή σελίδα θα δεχτεί ο,τιδήποτε αποτυπώσω πάνω της.

Έχασα λίγο ακόμη φως απ'τα μάτια μου. Πάλι. Πάλι.

Nostalgia

Θυμάμαι ανατριχιαστικά λεπτομερώς κάθε στιγμή.
Εγώ και ο παράξενος.
Ήταν Άνοιξη και μετά καλοκαίρι. Η ζημιά όμως έγινε την άνοιξη. Τότε ήταν που αναποδογύρισε όλος μου ο κόσμος. Η πρώτη φορά, δεν λένε, πως μένει για πάντα; Ε αυτό.

Θυμάμαι το κρύο, τη νύχτα και την άμμο στα πόδια μας. Εμείς δίπλα δίπλα να χαζεύουμε τα πεφταστέρια. Υπήρχε τόση φασαρία τριγύρω, μα εσύ άκουγες μουσική και εγώ παρατηρούσα τα αμάξια που περνούσαν. Κάπου εκεί σε ένιωσα να με κοιτάς. Ήταν η πρώτη φορά που με κοιτούσες έτσι. Με θυμάμαι κολλημένη σα βδέλλα δίπλα σου. Πέθαινα. Καταπιέστηκα πολύ εκείνο το βράδυ. Ήθελα παραπάνω. Παραπάνω χρόνο, παραπάνω εσένα.

Μόλις έφτασε το πρωί, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Ήταν η τελευταία μας στιγμή. Μετά, διαλύθηκε το σύμπαν. Εσύ δεν ήσουν έτοιμος κι εγώ.. Εγώ πάλευα ένα χρόνο μόνη να σε ξεφορτωθώ. Τα κατάφερα, εν μέρει. Έγινες μια ωραία ανάμνηση, αλλά γιατί να μείνεις μόνο εκεί; Σε ήθελα στη ζωή μου, απλά να υπάρχεις. Να μου λες ασυναρτησίες και εγώ να προσπαθώ να σε καταλάβω. Μου έλειψε αυτό. Εσύ με παράτησες, ξέχασες τα πάντα. Πώς μπόρεσες;

Είναι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να σε νοιάζεται ακόμα, που και που σε αποζητά κιόλας.
Έχω πειστεί πως δεν θα γυρίσεις.
Όμως, ήσουν ο πρώτος. Και είμαι ευγνώμων, που άθελα σου εκείνη τη μέρα, τριπλασίασες τους παλμούς μου. Η τυραννία ήταν τόσο γλυκιά. Σε συγχωρώ.

                                      [ Με αφορμή ένα όνειρο που είδα χθες βράδυ. ]