Βοήθεια! Πάσχω από φαντασία..

Πονηρά λόγια ή πονηρά μυαλά?
Εγώ θα το έλεγα περισσότερο φαντασία και ανοιχτό, ακομπλεξάριστο μυαλό.
Όσο και αν για μερικούς ο αυτόματος συνειρμός σε κάτι πρόστυχο είναι δεδομένο,
υπάρχουν και πολλοί που..δεν το έχουν ούτε στο ελάχιστο!
Φταίει η αθωότητα? Η χαζομάρα ? Η ντροπή?
Το θέμα είναι ότι πολλές φορές σε κρίνουν γι'αυτό , παρεξηγούν.
Ακούς κάτι του τύπου ''εμένα μ'αρέσει να είναι μεγάλο και ζουμερό'' 
και αμέσως ξεφεύγεις. ( καταλαβαίνετε.)  
Και τι θα σκεφτεί ο άλλος? Κοπελιά είσαι πεινασμένη , και π@υτάνα! (γκουχ..συγνώμη για τα ανήλικα)
Εεε δεν φταίμε εμείς που το μυαλό σας δε στροφάρει ,ούτε που η φαντασία σας ειναι τέρμα περιορισμένη και τα κόμπλεξ σας περνάνε και την στρατόσφαιρα. 
Να κρίνετε ότι σας παίρνει να κρίνετε .
Οι πικάντικες σκέψεις σε ξυπνάνε , σε ανανεώνουν και ερεθίζουν την φαντασία σου.
Αν αυτό ειναι κακό.. τότε τι να πω.. 
Μάλλον είμαι καταδικασμένη εξαιτίας των πορνό σκέψεων μου!

Η φαντασία μου οργιάζει , ναι!
Μου αρέσει το μυαλό μου να τρυπώνει στα πιο καλά κρυμμένα μονοπάτια και να σνιφάρει προστυχιές.
Άλλωστε η εμπειρία μου έδειξε ότι λειτουργεί και ως μέσο επικοινωνίας.
Μέσο επικοινωνίας δύο ανθρώπων , δύο μυαλών , δύο κορμιών.
Γιατί να περιοριστείς σε λέξεις όταν μπορείς να '' ρίξεις '' τον εγκέφαλο του άλλου?
Δικαίωμα σας το μυαλό που κουβαλάτε.
Αλλά και δικαίωμά μου το δικό μου.

Εμείς τα '' dirty minds '' την βρίσκουμε κι έτσι!

Άλλο ένα, έρμαιο της ρουτίνας.

H ζωή της ήταν φτωχή από εκρήξεις και όλα ήταν τακτοποιημένα στις μικρές ,ειδικές θέσεις τους.
Έκλεινε τα μάτια της, για να ξυπνήσει την επόμενη μέρα, έτοιμη να συμβιβαστεί με την εξαναγκαστική ρουτίνα της.
Όχι για πολύ..
Μια μέρα τα έκλεισε και ,όταν τα άνοιξε, είχε φύγει από εκεί. 
Κατέληξε σ'ένα νοσηρό, μουντό περιβάλλον.
Εκεί το έμαθε.
Έμαθε ότι πλέον δεν θα ήταν η ίδια, κάτι πάντα θα την επηρέαζε.
Της μίλησαν , πράγματα που η ίδια ήταν αρκετά έξυπνη για να αντιληφθεί πιο πριν.
Ύστερα από μέρες ,έκλαψε.
Έπρεπε να ξεσπάσει άλλωστε.
Βέβαια την υποχρέωσαν να ''βοηθήσει'' τον εαυτό της να το περάσει πιο ανώδυνα.
Μία μέρα...
Δύο μέρες...
Τρεις μήνες...
Δύο χρόνια...
Η λέξη '' ΠΑΝΤΑ '' , που στην αρχή την τρόμαζε, τώρα κατέχει κι αυτή μια μόνιμη θέση στο κεφάλι της.

- Πατάει το κουμπί και ξάφνου βρίσκεται μέσα της, ένα υγρό κυλάει ανάμεσα στις φλέβες της.-
Και να που κι αυτό κατάντησε μια άθλια ρουτίνα..

Μέσα σ'αυτήν την πόλη, συνέβη!

                                   Looking at your picture from when we first met

                                 You gave me a smile that I could never forget

Και μέσα σε αυτήν την πόλη , με καυσαέρια και σκόνη, εγώ ξαφνικά ερωτεύτηκα εσένα.

Ακόμα αν και αυτό έχει ξεφτίσει από τέλμα χρόνου , υπομονής , καρδιάς , συνέβη!

Κάτι πάντα θα σε θυμίζει.

Κάπως πάντα θα με αγγίζεις χωρίς καν να είσαι εδώ.

Μα κάπου μέσα μου ξέρω ότι αλληλοεπηρεαζόμαστε.

Αφήσαμε και οι δύο σημάδια, ικανά να βουίζουν στο κεφάλι μας.

Και αν οι ζωές μας συνεχίστηκαν , δεν πειράζει.

Η λάμψη στο βλέμμα δε χάνεται. Μήτε το σπινθήρισμα στη καρδιά.

Φταίει η ένταση. Φταίει το ξαφνικό!

Φταίει που διαπεράσαμε τις ίδιες μας ασπίδες και μετά υποχωρίσαμε.

Όχι, όχι! Δεν άκουσες καλά..

'' Σ'αγαπώ ''

Όπως η μέλισσα το λουλούδι, η βροχή το σύννεφο, η λύπη το κλάμα.

Μάλλον ήταν πολύ και βούλιαξες μέσα του. Δεν πειράζει και πάλι.

Εγώ πάντα θα σε προσέχω, θα ανησυχώ , όσο κι αν με διώχνεις.

Κι αν τελείωσε, θα παραμένει αυτό το εφηβικό αίσθημα, που όμοιο του δεν θα υπάρξει.

Κι αν με ψάξεις ,εδώ θα'μαι. Δεν έφυγα ποτέ.

Συμβιβάστηκα, όπως κάθε φορά.

Και μέσα σ'αυτήν την πόλη , εγώ συνήθισα την απουσία σου και η παρουσία σου με τρομάζει!

Ο κόσμος μου είναι ...

Είναι ο κόσμος μου.
Τον έφτιαξα με τα χέρια μου.
Κόπιασα αλλά δεν έχει σημασία.
Εκεί μέσα ζω, αναπνέω, κυριαρχώ!
Νιώθω ασφαλής.
Μπορώ και παίρνω μάτι το '' έξω '' χωρίς να με καταλαβαίνουν.

Πολλές φορές ο κόσμος μου επικοινωνεί και με άλλους.
Είναι επιλεκτικός αλλά όταν το κάνει διασκεδάζει.
Ζω εκεί γιατί οι άλλοι δεν μου ταιριάζουν.
Είναι συνηθισμένοι , βαρετοί και κακοί.
Ο δικός μου είναι αλλόκοτος , τρελός, σπανίζει.
Είναι το δεύτερο σπίτι μου.
Εκεί μεγαλώνω, μεταβάλλομαι και είμαι ο εαυτός μου.
Χορεύω, τραγουδώ , παριστάνω το χαζοχαρούμενο , αδιαφορώντας!
Όποιος καταφέρει να με '' δει '' είναι ευπρόσδεκτος μέσα του.

Είναι ο κόσμος μου.
Με περιμένει πάντα με μια ζεστή αγκαλιά.
Με μία απαλή και χνουδωτή κουβέρτα να προφυλαχτώ απ'το κρύο.

Είναι δικός μου , αυτός ο κόσμος μου ανήκει!

Μεγαλώνω... σαν αριθμός

                                                                   

..I try to stay awake and remember my name..

Μεγάλωσα...
Μεγαλώνω!
Κι όμως το μυαλό μου είναι ακόμη κολλημένο εκεί.
Εκεί που τίποτα δε σε φοβίζει.
Εκεί που το μόνο που σε απασχολεί είναι το πώς θα πείσεις τους γονείς σου να σου πάρουν το αγαπημένο σου παιχνίδι ή τι ώρα θα πας στις κούνιες με τους φίλους σου.
Μα κάτι με εμποδίζει να αφοσιωθώ σε αυτό το μαγικό μέρος.
Νομίζω κάποιοι το είπαν ζωή.
Σου θυμίζει τη πραγματικότητα , φεύγεις ολοκληρωτικά από την ουτοπία που έχεις πλάσει.
Καλό ? Κακό ? ...

Μεγαλώνω δίχως να το θέλω.
Ωστόσο, ακόμα ένα μικρό κορίτσι που παλεύει να παραμείνει πάνω στα πουπουλένια σύννεφα.
Τρώει γλυφιτζούρια , παίζει παιχνίδια, βλέπει κινούμενα σχέδια.
19, 20...25,26 .... Αυτά είναι παγίδες , απλοί αριθμοί.

..Μεγαλώνω μόνο σαν αριθμός ,γιατί είναι ακόμα νωρίς να ξυπνήσω..


                         But everybody's changing , and I don't feel the same..

Αν φύγω ...

                                       

                           

                                           ..Χάνεσαι και ο εαυτός σου απλά κοιτά..

                                  

..Είναι στιγμές που έχεις ανάγκη να φύγεις..
..Να χαθείς , να εξαφανιστείς..

Όλα γύρω σου σε διώχνουν.
Σε κλωτσάνε , σε βαράνε , σε σπρώχνουν.
Νιώθεις ξένος μέσα στο ίδιο σου το σώμα.
Πνίγεσαι!

Τρέξε! Τρέξε τώρα που μπορείς.
Τώρα που όλα σε καλούν μακριά.

Όλο σου το 'είναι' φωνάζει '' Μακάρι να μην υπήρχα ''.
Ωραίο πράγμα να χάνεσαι σαν τον άνεμο.
Τόσο ελκυστικό..

Μα είναι μωρέ και αυτά τα λίγα που σε κρατάνε ακόμα εδώ.
Μικρά, μεγάλα - Σημαντικά , ανούσια.
Αυτά που υψώνουν ένα τείχος ανάμεσα σε σένα και το χάος.

Κι αν φύγεις.. Ποιος και τί θα σ'ακολουθήσει?
Ακόμα και η σκιά σου σ'εγκαταλείπει στο σκοτάδι.
Σκοτάδι και όλα το βάζουν στα πόδια από το φόβο.
'' Πες μου αν θα δακρύσεις έστω και ένα λεπτό ..''

Τελικά θα αποφασίσεις?
Θα φύγεις?
...............
'' Ναι! Αλλά θα πάρω και αυτά τα λίγα μαζί. Συντροφιά στο χάος. ''

Μικρό κορίτσι ..στόχος αδύναμος

Την πλησιάζει.. Ένα άγνωστο χέρι κατευθύνεται προς το μέρος της , εκεί που είναι πιο ευαίσθητη.
Είναι μικρή , τρωτή. Ένας αδύναμος στόχος ,που εύκολα κατακτιέται.
Το ξέρει αλλά συνεχίζει.
Όσο πλησιάζει γίνονται φανερά και άλλα μέρη του σώματος του.
Κεφάλι , στόμα , μάτια..Άνθρωπος!
Αρχίζει να τρέμει, μα αυτός έλκεται από το θέαμα της παιδικής της σάρκας.
Και ξαφνικά νιώθει!
Νιώθει αυτό το απάνθρωπο χέρι να την αγγίζει, να κάνει βόλτες σε κάθε εκατοστό του κορμιού της.
Αυτή σαστίζει , αναρωτιέται '' τί , γιατί , πώς? ''.

Μία , δύο , τρεις μέρες ......δύο μήνες.
Πέρασε ο καιρός με αυτό το χέρι να εξακολουθεί να την σκεπάζει.
Κάθε φορά αυτή θόλωνε, ανήμπορη να αντιδράσει.
Το απολάμβανε. Το τέρας!! 
Ναι... έτσι τον έλεγε από μέσα της.
Ευχόταν κάθε μέρα να έβρισκε τη δύναμη.
Δύναμη να μιλήσει ? Να τον κάνει να πληρώσει? Να φύγει?
Μόνο αυτή και ο εαυτός της ήξεραν...

Φώναξε.. Επιτέλους ξεφορτώθηκε ό,τι την βάρενε.
Μα δεν υπήρχε κανείς τριγύρω..
Μόνο αυτή και τέσσερις τοίχοι να χλευάζουν κάθε της κραυγή.
Δάκρυα , απελπισία. 
Τα όρια της τρέλας ποτέ δεν υπήρξαν τόσο δίπλα της , ένα βήμα και άβυσσος!
Μεγάλωσε , χωρίς ίχνος δικαίου. Κανείς ποτέ δεν την κατάλαβε.
Αμφέβαλλαν , κορόϊδεψαν , κατηγόρησαν..

Ακόμα και τώρα συλλογιέται τις μέρες εκείνες , με μια πίκρα να συνοδεύει το μυαλό της, την ύπαρξη της...