Μικρό κορίτσι ..στόχος αδύναμος

Την πλησιάζει.. Ένα άγνωστο χέρι κατευθύνεται προς το μέρος της , εκεί που είναι πιο ευαίσθητη.
Είναι μικρή , τρωτή. Ένας αδύναμος στόχος ,που εύκολα κατακτιέται.
Το ξέρει αλλά συνεχίζει.
Όσο πλησιάζει γίνονται φανερά και άλλα μέρη του σώματος του.
Κεφάλι , στόμα , μάτια..Άνθρωπος!
Αρχίζει να τρέμει, μα αυτός έλκεται από το θέαμα της παιδικής της σάρκας.
Και ξαφνικά νιώθει!
Νιώθει αυτό το απάνθρωπο χέρι να την αγγίζει, να κάνει βόλτες σε κάθε εκατοστό του κορμιού της.
Αυτή σαστίζει , αναρωτιέται '' τί , γιατί , πώς? ''.

Μία , δύο , τρεις μέρες ......δύο μήνες.
Πέρασε ο καιρός με αυτό το χέρι να εξακολουθεί να την σκεπάζει.
Κάθε φορά αυτή θόλωνε, ανήμπορη να αντιδράσει.
Το απολάμβανε. Το τέρας!! 
Ναι... έτσι τον έλεγε από μέσα της.
Ευχόταν κάθε μέρα να έβρισκε τη δύναμη.
Δύναμη να μιλήσει ? Να τον κάνει να πληρώσει? Να φύγει?
Μόνο αυτή και ο εαυτός της ήξεραν...

Φώναξε.. Επιτέλους ξεφορτώθηκε ό,τι την βάρενε.
Μα δεν υπήρχε κανείς τριγύρω..
Μόνο αυτή και τέσσερις τοίχοι να χλευάζουν κάθε της κραυγή.
Δάκρυα , απελπισία. 
Τα όρια της τρέλας ποτέ δεν υπήρξαν τόσο δίπλα της , ένα βήμα και άβυσσος!
Μεγάλωσε , χωρίς ίχνος δικαίου. Κανείς ποτέ δεν την κατάλαβε.
Αμφέβαλλαν , κορόϊδεψαν , κατηγόρησαν..

Ακόμα και τώρα συλλογιέται τις μέρες εκείνες , με μια πίκρα να συνοδεύει το μυαλό της, την ύπαρξη της...