..Χάνεσαι και ο εαυτός σου απλά κοιτά..
..Είναι στιγμές που έχεις ανάγκη να φύγεις..
..Να χαθείς , να εξαφανιστείς..
Όλα γύρω σου σε διώχνουν.
Σε κλωτσάνε , σε βαράνε , σε σπρώχνουν.
Νιώθεις ξένος μέσα στο ίδιο σου το σώμα.
Πνίγεσαι!
Τρέξε! Τρέξε τώρα που μπορείς.
Τώρα που όλα σε καλούν μακριά.
Όλο σου το 'είναι' φωνάζει '' Μακάρι να μην υπήρχα ''.
Ωραίο πράγμα να χάνεσαι σαν τον άνεμο.
Τόσο ελκυστικό..
Μα είναι μωρέ και αυτά τα λίγα που σε κρατάνε ακόμα εδώ.
Μικρά, μεγάλα - Σημαντικά , ανούσια.
Αυτά που υψώνουν ένα τείχος ανάμεσα σε σένα και το χάος.
Κι αν φύγεις.. Ποιος και τί θα σ'ακολουθήσει?
Ακόμα και η σκιά σου σ'εγκαταλείπει στο σκοτάδι.
Σκοτάδι και όλα το βάζουν στα πόδια από το φόβο.
'' Πες μου αν θα δακρύσεις έστω και ένα λεπτό ..''
Τελικά θα αποφασίσεις?
Θα φύγεις?
...............
'' Ναι! Αλλά θα πάρω και αυτά τα λίγα μαζί. Συντροφιά στο χάος. ''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου