Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Το πρωινό πνιγμένο στη δική του ρουτίνα και όλα έμοιαζαν προβλέψιμα, όπως πάντα. Θα’ταν μερικές ώρες αργότερα που έφτασε κι εδώ, αυτό που αργότερα θα μας άλλαζε παντελώς την καθημερινότητα. Το δεδομένο έδωσε τη θέση του στο αναπάντεχο και όλα όσα απολαμβάναμε με μια σχεδόν αχαριστία, μας τα στέρησε μονομιάς.
Δεν θυμίζει αληθινή πραγματικότητα αυτό, πιο πολύ σε όνειρο αντιστοιχεί. Εγώ φοβήθηκα όταν συνειδητοποίησα το πόσο θα διαρκέσει και τι θα μου χαρίσει ανεπιστρεπτί αν φερθώ ανεύθυνα. Και με ταλανίζει που δεν ήταν τόσο φανερό για τους τριγύρω. Στο όνομα ενός Θεού ή σε αυτό της καλοπέρασης. Άραγε να έχουμε σκεφτεί ποτέ έξω απ’τον ίδιο μας τον εαυτό;
Εικόνες σουρρεαλιστικές. Άνθρωποι που δεν πλησιάζουν ο ένας τον άλλο, μια απόσταση που πριν ήταν μόνο εσώτερη και τώρα είναι ορατή και από μακριά. Και η στέρηση μικρών απολαύσεων; Μια βόλτα χωρίς ενοχές, μια αγκαλιά χωρίς μάσκα, μια κανονικότητα. Πόσο θάρρος θα χρειαστεί μετά για να τα κερδίσουμε πίσω;
Κλεισμένοι μέσα σε τέσσερις τοίχους παλεύουμε. Να μην παραδοθούμε, να μη χάσουμε την αίσθηση της πραγματικότητας. Σε τι να έχει μετατραπεί η γνωστή πραγματικότητα τώρα; Η παρηγοριά είναι ένα βιβλίο, ένας καφές πίσω από μια οθόνη, η ηλιοθεραπεία στο μπαλκόνι. Ερημιά. Εμείς της πόλης την αποζητάμε και τώρα που μας δίνεται απλόχερα θέλουμε πάση θυσία να τη διώξουμε. Περίεργο να σου λείπει η φασαρία, η βοή, οι φωνές των περαστικών.
‘’ Δεν έχω χρόνο ‘’, λέγαμε με παράπονο. Και να που δεν ξέρουμε πώς να τον γεμίσουμε.
Το όνομά του ‘’ ο ιός ‘’, που κατέφτασε και στην πιο καλά κρυμμένη γωνιά της γης. Άλλοι μετρούν απώλειες όμοιες με πολέμου και άλλοι γκρινιάζουν στη σκέψη ότι κλείστηκαν μέσα. Γιατί αυτοί είμαστε. Οι αχάριστοι, οι ανίκανοι για συμμόρφωση και εμπάθεια. Γιατί αυτά που συμβαίνουν αλλού δεν μας αφορούν.
Κλεισμένοι μέσα σε τέσσερις τοίχους μαθαίνουμε να εκτιμάμε. Στιγμές, ανθρώπους, τη ζωή. Δεν είναι μαύρο το χρώμα του. Μόνο γκρι, σαν τον ουρανό του σήμερα.
