Παρ’ότι έχουν γυρίσει κάμποσες σελίδες από τότε, η αίσθηση της ανάμνησης παραμένει ολοζώντανη να διαδραματίζεται ξανά και ξανά μπροστά στα μάτια μου. Κι ας μην τα είδα ποτέ πραγματικά. Μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις και όταν αυτές οι λέξεις έχουν ειπωθεί η εικόνα παίρνει σάρκα και οστά και χαράζεται χωρίς δυνατότητα διαγραφής. Μόνο λήθης. Άθελα μου τα βιώνω με την ίδια συχνότητα, ειδικά τα βράδια. Εκείνα τα ελάχιστα μα τόσο αποκρουστικά λόγια, την αδιανόητη συμπεριφορά και την παντελή έλλειψη αντίληψης της ζημίας που αργότερα προκάλεσαν. Έμαθα πως τα τραύματα δεν περιορίζονται μόνο στα παιδικά μυαλά, αλλά εξαπλώνονται και στα κουρασμένα. Βιάστηκα με εμπειρίες που μου στοίχισαν την ηρεμία μου. Η ευκολία της αγάπης να σε ποδοπατά, το πόσο λίγος φαίνεσαι στα μάτια των άλλων κι ας βρίσκονται σε παραλήρημα και η αδυναμία του ανθρώπου που παγιδεύτηκε στο χάος των ψευδαισθήσεων. Κοίτα που η θύμηση των λεπτομερειών προκαλεί το ίδιο σκίσιμο. Μια ιδέα πνιγμού, χωρίς στ’αλήθεια να ξέρεις πώς είναι να πνίγεσαι. Θυμός και μετά άφεση στην επιρροή όλων αυτών των εικόνων.
Μήνες μετά βρέθηκα να προσπαθώ να με πείσω πως το δικαίωμα για λάθη ανήκει σε όλους. Άλλωστε εγώ πώς τα κατάφερα να ξεγλιστρίσω από τα δικά μου; Ανάθεμα.
Είναι βαρύ, χωρίς καμία υπόνοια παράκαμψης.
Είναι που διαλύεται μέσα στην θέρμη της ασταμάτητης οικειότητας.
Και συγχωρείται. Στο όνομα της αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου