People are strange

Ομολογώ πως όσο περισσότερο συναναστρέφομαι με ανθρώπους, όλο και λιγότερο τους κατανοώ.
Μπορεί εγώ να είμαι προβληματική, ή χαζή, ή ψυχοπαθής.
Αλλά αυτή η αίσθηση του ακαταλαβίστικου που τους περιτριγυρίζει, δε λέει να ξεκολλήσει απ'το μυαλό μου.
Με τι λογική ξεστομίζετε λόγια δεσμευτικά και ζεστά και μετά έχετε το θράσσος να εξαφανίζεστε; Γιατί δεν είστε κοντά στον άνθρωπο, που χωρίς αυτόν αδειάζουν τα σωθικά σας;
Μπερδεύομαι. Τόσο διαφορετικά σκέφτομαι πια;
Ή εσείς οι κοπελίτσες γεμάτες μαγκιά και αλαζονεία.. Τι ιός ελέγχει το μικρό μυαλουδάκι σας και, όταν μυρίσετε έρωτα και ευτυχία ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, μεταφορφώνεστε σε φτηνά εργαλεία καταστροφής;
Με μπερδεύετε.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την αποτρόπαια συμπεριφορά ατόμων, που στα νιάτα τους ήταν άριστοι μαθητές και έχουν γεμίσει τα ράφια τους με κάθε λογής πτυχίο. Μα πού έχει χαθεί η παιδεία σας; Η υποτιθέμενη παιδεία που συνεπάγεται της μόρφωσης!
Χιλιάδες ακόμη τέτοια παραδείγματα, βαριέμαι να τα γράφω.
Είναι περίεργοι οι άνθρωποι. Γιατί τα δυσκολεύουν όλα;
Εγώ γιατί είμαι αλλιώς;
Τα πράγματα που έχω αυτονόητα, για εσάς είναι άγνωστα.
Αν τύχει και δεν δίνω σημασία σε κάποιον από εσάς, να παρεξηγηθείτε. Σας φτύνω την αλήθεια στη μούρη. Αλλά τόσο στενόμυαλοι που είστε, θα γυρίσετε πλευρά το κεφάλι.

Συγνώμη αν θίγεστε με όλα αυτά. Επίτηδες τα είπα.

Pain: I can't get enough

Ο κόσμος συνηθίζει να χρησιμοποιεί συγκεκριμένες λέξεις σ'όποιον του πει πως πεθαίνει.
Ακούστε ατάκα: '' Ιδέα σου είναι. ''
Γιατί να υπάρχουν άτομα που δεν πόνεσαν ποτέ τους έστω και λίγο;
Όχι, όχι μη βιάζεστε. Δεν εννοώ επειδή σε κεράτωσε ο φίλος σου. Αυτό δεν είναι πόνος. Αυτό είναι '' ήθελες και τα'παθες. ''.
Μιλάω για τον άλλο πόνο. Τον αυταρχικό. Που σε διαλέγει και σε τεμαχίζει. Που σε εξαφανίζει απ'τον κόσμο και σε χώνει σε μια σπηλιά.
Αυτόν. Τον νιώσατε ποτέ;;
Αν όχι παρακαλείστε να μη διαβάσετε το συγκεκριμένο άρθρο. Θα με κατηγορήσετε για υπερβολή.

Σήμερα λοιπόν πέθανα. Βασικά ό,τι όμορφο μου είχε απομείνει, πάει έφυγε.
Έγω βιώσει πολλάκις σωματικό πόνο, σε σημείο να δακρύζω απ'την ένταση του.
Πίστευα, πιστεύω και θα πιστεύω ότι, όταν η πηγή του πόνου βρίσκεται μέσα σου, καταριέσαι την ώρα που πάτησες το πόδι σου στη ζωή. Φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια, μήπως και δε μπορέσεις να τα ξανανοίξεις.
Γιατί να θέλεις να τα ανοίξεις; Θα αντικρύσεις κάτι που να είναι έστω και λίγο όμορφο;
Αφού βρωμάς σαπίλα.
Υποφέρω.
Είμαι άσχημη. Με βλέπω που γίνομαι άσχημη. Ένα τέρας, αναίσθητο, κακό.
Κλαιώ. Κι όσο περνάει η ώρα κλαίω παραπάνω. Κάπου κάπου έρχονται και λυγμοί.
Παθαίνω δύσπνοια, χαράζω τον εαυτό μου, παίρνω βαθιές ανάσες.
Ηρεμώ και κοιτάω το ταβάνι.
Τι μου έχει μείνει;
Πόσα μάτια απέμειναν να με κοιτάνε με θαυμασμό και αγάπη;
Τώρα που τα'χασα όλα.
Τώρα που δεν υπάρχει χαμόγελο και ευγένεια πάνω μου.
Πόσοι;;

Σήμερα βίωσα και κάτι άλλο. Πολύ πρωτόγνωρο.
Νομίζω το λένε μίσος. Μου τρώει τα σωθικά, λεπτό λεπτό.
Μισώ τον εγωιστή εαυτό σου! Μισώ που σου φέρθηκα όπως δε σου σου άξιζε.
Έπρεπε να σε πονέσω. Να σε φτύσω στη μούρη και να σε παρατήσω αντί να σε λυπάμαι.
Ναι αυτά είναι που σου οφείλω.
Μάλλον υπήρχαν και λίγα άλλα, όπως σεβασμός, εκτίμηση και παντοτινή αγάπη.
Αλλά έπρεπε να τα καταστρέψεις και αυτά! Σε κυρίευσε η λαιμαργία.
Σε άφησα να με αρρωστήσεις. Δε με συγχωρώ γι'αυτό.
Αλλά καιρός είναι να γίνω καλά. Δε νομίζεις;
Mου το χρωστάω άλλωστε. Με παραμέλησα πολύ.
Στο κάτω κάτω στη ζωή μου εγώ είμαι η βασίλισσα του σκακιού.
Πρέπει επιτέλους να φερθώ αναλόγως. Δεν είμαι πιόνι κανενός.
Δεν θα μου προκαλείς πόνο όποτε έχεις κέφια και θες να περάσεις την ώρα σου.
Την πήρα την απόφαση μου.
Τύψεις; Κάποτε θα είχα.
Τώρα είναι άχρηστες.

Ο χειρότερος πόνος είναι να χαμογελάς, μόνο και μόνο για να σταματήσουν τα δάκρυα.
Είναι ο ανούσιος.

Το κάθε χθες.

Σήμερα, είναι μια απ'αυτές τις μέρες που το κρεβάτι μ'έχει ναρκώσει και γερά σχοινιά μού σφίγγουν τα χέρια. Η εξάντληση είναι ένας μικρός κόκκος σε σχέση με αυτό που σφυροκοπάει  μέσα στο κεφάλι μου. Το σώμα μου είναι σχεδόν παράλυτο και τα μάτια τσούζουν. Πάντα καταλήγει στο ίδιο αδιέξοδο.
Φταίει το χθες. Και το κάθε χθες που ακολουθεί όσο περνάει ο καιρός. Θέλω να κοιμάμαι, μόνο να κοιμάμαι και να ονειρεύομαι γαλάζια σύννεφα και δροσερό αέρα.
Φταίει η ατυχία μου. Ατύχησα και χρεώθηκα πολλά που δεν μου ανήκουν. Θα'θελα ένα χάϊδεμα στον ώμο έτσι για επιβράβευση. Παρ'όλα αυτά το μόνο που μου αντιστοιχεί είναι ακόμη ένα γερό φορτίο.

Εσύ είσαι η αιτία που άμα κλείσω τα μάτια, καταλήγω με βρεγμένα μάγουλα και αυπνία. Άραγε πονάς όσο εγώ; Ή ο εγωισμός σου έχει κατασπαράξει κάθε συναίσθημα; Εσύ έχεις δίκιο για όλα. Εσύ γνωρίζεις καλύτερα απ'όλους τί 'αρρώστια' κουβαλάς μες στο μυαλό. Δικά σου λόγια, δεν είμαι φαντασιόπληκτη.

Είμαι τόσο εξουθενωμένη που δεν ξέρω καν που βρήκα την δύναμη να γράψω. Αλλά πού αλλού να τα πω και να με καταλάβουν; Μια λευκή σελίδα θα δεχτεί ο,τιδήποτε αποτυπώσω πάνω της.

Έχασα λίγο ακόμη φως απ'τα μάτια μου. Πάλι. Πάλι.

Nostalgia

Θυμάμαι ανατριχιαστικά λεπτομερώς κάθε στιγμή.
Εγώ και ο παράξενος.
Ήταν Άνοιξη και μετά καλοκαίρι. Η ζημιά όμως έγινε την άνοιξη. Τότε ήταν που αναποδογύρισε όλος μου ο κόσμος. Η πρώτη φορά, δεν λένε, πως μένει για πάντα; Ε αυτό.

Θυμάμαι το κρύο, τη νύχτα και την άμμο στα πόδια μας. Εμείς δίπλα δίπλα να χαζεύουμε τα πεφταστέρια. Υπήρχε τόση φασαρία τριγύρω, μα εσύ άκουγες μουσική και εγώ παρατηρούσα τα αμάξια που περνούσαν. Κάπου εκεί σε ένιωσα να με κοιτάς. Ήταν η πρώτη φορά που με κοιτούσες έτσι. Με θυμάμαι κολλημένη σα βδέλλα δίπλα σου. Πέθαινα. Καταπιέστηκα πολύ εκείνο το βράδυ. Ήθελα παραπάνω. Παραπάνω χρόνο, παραπάνω εσένα.

Μόλις έφτασε το πρωί, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Ήταν η τελευταία μας στιγμή. Μετά, διαλύθηκε το σύμπαν. Εσύ δεν ήσουν έτοιμος κι εγώ.. Εγώ πάλευα ένα χρόνο μόνη να σε ξεφορτωθώ. Τα κατάφερα, εν μέρει. Έγινες μια ωραία ανάμνηση, αλλά γιατί να μείνεις μόνο εκεί; Σε ήθελα στη ζωή μου, απλά να υπάρχεις. Να μου λες ασυναρτησίες και εγώ να προσπαθώ να σε καταλάβω. Μου έλειψε αυτό. Εσύ με παράτησες, ξέχασες τα πάντα. Πώς μπόρεσες;

Είναι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να σε νοιάζεται ακόμα, που και που σε αποζητά κιόλας.
Έχω πειστεί πως δεν θα γυρίσεις.
Όμως, ήσουν ο πρώτος. Και είμαι ευγνώμων, που άθελα σου εκείνη τη μέρα, τριπλασίασες τους παλμούς μου. Η τυραννία ήταν τόσο γλυκιά. Σε συγχωρώ.

                                      [ Με αφορμή ένα όνειρο που είδα χθες βράδυ. ]