Don't speak.

Για όσους με ρωτούν γιατί δεν μιλάω, μιλάω.
Απλά μου κόπηκε η μιλιά και αναγκάζομαι να τα μεταφέρω στα μάτια.
Δηλαδή άμα λυθεί η φωνή μου, θα μ'ακούσετε;
Εγώ ήμουν αυτή που κάποτε χρειαζόταν κάποιον να την σταματήσει απ'τον χείμαρρο λέξεων.
Γάμα το! Άλλαξα.
Τώρα μόνο γράφω. Γράφω για όλα αυτά.
Δεν είναι πως δεν μου δίνει κανείς τον λόγο να μιλήσω.
Είναι σα να έχει παραλύσει το σώμα μου και οι κραυγές δε βρίσκουν ποτέ το δρόμο της εξόδου.
Με βόλεψε, το παραδέχομαι.
Επικρατεί μια μόνιμη ησυχία και απαλλάχτηκα από ανούσιες ερωτήσεις τύπου '' είσαι καλά; ''.
Και σχεδόν για όλους είμαι μια κοπέλα με κοινή ζωή.
Αρχίζει να μ'αρέσει.
Μιλάω αλλά δεν μιλάω.
Έχει '' πλάκα ''.

Ασυναρτησίες

Την ημέρα οι μασκοφόροι γελάνε και πετάνε. Πίνουν και μεθάνε.
Τη νύχτα τα βαριούνται κι όλα τα αναποδογυρίζουν.
Μεθάνε και σπάνε. Σπάνε και καταρρέουν.
Τη μέρα πιάνουν φιλίες με κλόουν και το βράδυ με τοίχους.
Γιατί είναι μασκοφόροι και το καθήκον τους βαραίνει.
Κάθε μέρα γελάνε με μισό χαμόγελο.
Κάθε νύχτα σπάνε.
Αυτή είν' η ρουτίνα ενός μασκοφόρου.

Τελευταίες μουντζούρες

Εξαφανίστηκες λοιπόν.
Θυμάμαι εσύ ήσουν αυτός που επέμενες '' δεν είμαι σαν τους άλλους. ''
Και κοίτα πώς τους μοιάζεις.
Το καλύτερο και συνάμα χειρότερο προνόμιο ενός ανθρώπου είναι η ελπίδα.
Αυτή δεν λένε ότι πεθαίνει τελευταία;
Αργοπεθαίνει τόσο βασανιστικά, που υποφέρεις κι εσύ μαζί της.
Ακούς τις μετρημένες της ανάσες και είσαι πρόθυμος να της χαρίσεις και δικές σου.
Να παραμείνει ζωντανή όσο περισσότερο γίνεται.

Πέθανε.
Και μαζί το άτομο που πίστευε πως θα κρατήσεις το λόγο σου.
Πως τίποτε απ'όλα αυτά δεν ήταν απλές ψευδαισθήσεις.
Πως για μια γαμημένη φορά οι λέξεις θα γίνονταν πράξεις, οι υποσχέσεις θα ντύνονταν με την αλήθεια και θα πραγματοποιούνταν.
Είναι η οργή, παρά η λύπη.
Η οργή πως ένα ακόμη κομμάτι μου ξεχαρβαλώθηκε, σα να μην είχε παρατηρήσει καν ότι βρίσκομαι εκεί.
Ότι μεγαλώνει πάνω μου.

Γύρνα να με κοιτάξεις. Γιατί σε λίγο δε θα'μαι παρά ένα ''τίποτα''.
Ένα ''ποτέ''.
Ένας κόκκος σκόνης στον αέρα που αναπνέεις.

Κουράστηκα.
Τα παρατάω.
Τελειώνει και το μελάνι.

(The) Doomed

Οι συναισθηματικοί άνθρωποι είναι τόσο καταδικασμένοι, όσο ένας βιαστής στην φυλακή.
Κλείνουν τα μάτια και γέρνουν όλο τους το σώμα πάνω στη ψυχή που τους έκανε να χαμογελάσουν.
Εκεί που νιώθουν ασφάλεια, εκεί που οι λέξεις είναι τόσο περιττές και η σιωπή τόσο μα τόσο εκκωφαντική. Εκεί χαρίζουν τα πάντα τους. Τυφλά.
Το χαμόγελο κοντεύει να σκίσει τα χείλη τους, τι τρέλα να βρεις αυτό που μέχρι τώρα φαινόταν μακρινό;!
Μα όταν ''κολλήσουν'' κάπου, εκεί αρχίζει η πορεία προς τη φθορά.
Κι έτσι όπως είναι μες στη τύφλα, νιώθουν ένα κάψιμο στο στήθος.
Κρατάει ίσα με 3 αιώνες.
Και νηφάλιοι, όπως ξυπνάνε μετά από τόσο καιρό, βρίσκουν τον εαυτό τους να στέκεται στη μέση ενός βάλτου, χωρίς κανέναν να τους τραβήξει στη στεριά.
Είναι καταραμένοι οι άνθρωποι που έχουν μόνο καρδιά, δίχως μυαλό.
Έχουν καρφωμένες στους τοίχους όλες εκείνες τις υποσχέσεις, που δεν τηρήθηκαν ποτέ.
Και αρνούνται να τις ξεκρεμάσουν.
Ειρωνεία. Αν σκεφτείς το γεγονός πως ποτέ δεν πίστεψαν σ'αυτές ή έστω κατέληξαν να μην πιστεύουν.
Αυτή η ανάγκη να νιώσουν ένα χάδι στο μάγουλο..που μόλις το νιώσουν κλείνουν τα μάτια να το απολαύσουν. Αρκετός χρόνος να τρέξει κάποιος να κρυφτεί.
Γιατί γι'αυτούς ένα παιχνίδι είναι. Ένα κρυφτό, αιώνιο κρυφτό. Δεν έχουν σκοπό να φανερωθούν.
- Φτου και βγαίνω - 

Big bang

Υπάρχει μια νομοτέλεια που διέπει το σύμπαν.
Ένα άριστα λεπτομερές σχέδιο, που τίποτα δεν μπορεί να το χαλάσει.
Υπάρχει και η ζωή, ένα σχέδιο που καταστρώνουμε μόνο εμείς.
Υπάρχει και η σύγκρουση τους.
Είναι αυτό το μεγάλο *μπαμ* που γίνεται καθημερινά, ανάμεσα σ'αυτά που θα εισβάλλουν παράνομα μέσα στη ζωή και σ'αυτά που θα ρωτήσουν πρώτα.
Πόσο ελκυστική είναι η παρανομία;!
Πόσο καταστροφική είναι η παρανομία;!
Χάνεις τον εαυτό σου σε δευτερόλεπτα και τον ξαναβρίσκεις στο άπειρο.

Σε σαγηνεύει, σε ελκύει η παντογνωσία του σύμπαντος.
Ξέρει να σε κατευθύνει στην κατάλληλη έξοδο του δρόμου,
αλλάζει όλα τα ρολόγια στην ίδια ακριβώς ώρα,
σου ψιθυρίζει των αριθμό των βημάτων
και *ΜΠΑΜ*, η σύγκρουση.
Εσύ με αυτόν. Με αυτόν ή τον άλλο άνθρωπο.
Που ίσως να μην αντίκρυζες ποτέ!
Μια τυχαία συνάντηση.
Μόνο που τυχαίο δεν υπάρχει, υπάρχει σύμπαν, ή όπως αλλιώς λέγεται.
Ένα άριστα εκτελεσμένο σχέδιο, προορισμένο για έναν κάθε φορά.
Τη ζωή εμείς τη σκιαγραφούμε, σκαλί σκαλί.
Όμως σε κάθε πλατύσκαλο που συναντάμε, γίνεται και μια έκρηξη.

Ο λόγος που συμβαίνει κάτι μια δεδομένη στιγμή φανερώνεται κάποια στιγμή.
Ίσως και ποτέ.
Ίσως φανερώνεται όταν κοιμόμαστε, και χάνεται με τον ήχο του ξυπνητηριού.
Και εκεί είναι που ξυπνάμε με χιλιάδες ερωτηματικά στριμωγμένα στο κεφάλι.
Τόσα πολλά που το μούδιασμα είναι αναπόφευκτο.
Γιατί ζορίζουμε το μυαλό με τόσα '' γιατί '';
Πάλι το έκανα.

Till everything burns

Μέχρι όλα να γίνουν στάχτη,
τόσο μόνο πρέπει να περιμένω.
Μετά όλα θα είναι μαύρα και θα βρωμάνε καμμένο,
τόσο που θα δακρύζουν τα μάτια.
Και αφού ξεθυμάνει η φωτιά, τα χρόνια θα περνάνε σε fast forward
και θα ξεπροβάλλει ζωή και πάλι.
Εκτός από μια μικρή γωνίτσα, εκεί δεξιά.
Αυτή πάντα θα βρωμάει θάνατο.
'' Till everything burns. ''

Junkies ρεαλισμού

Για τα τυπικά

Κάθε μέρα τρυπάμε το σώμα μας με μια δόση αναισθησίας και ρεαλισμού και έτσι, δειλά, μπορούμε έστω και λίγο να ξεγελάσουμε το μυαλό.
Σας ζηλεύω που ονειροπολείτε. Εσάς που αρνηθήκατε να γίνετε junkies του ρεαλισμού.
Εμείς εθιστήκαμε, είναι αργά τώρα για πισωγυρίσματα. Η πραγματικότητα έχει εισβάλλει αποφασιστικά μέσα στις φλέβες μας.
Δεν έχουμε μπαλόνια να αιωρούνται πάνω απ'το κεφάλι μας. Αντιθέτως, ένα τούβλο μας ακινητοποιεί, μη τολμήσουμε και βρεθούμε ανάμεσα στα σύννεφα.

Junkies vs Dreams

Όνειρα; Όπως λέμε ουρανός, διάστημα, σύμπαν;
Όχι όχι. Εμείς δεν τα έχουμε ως κινητήρια δύναμη του πάθους που τρέφεται μέσα μας.
Ως χρόνιοι εχθροί με την απογοήτευση και την ήττα, περιμένουμε μέχρι να φτάσουμε πρώτοι στο τέρμα.
Μετά ξεκινάνε οι πανηγυρισμοί και ο αγώνας δρόμου μετατρέπεται σε όνειρο που πραγματοποιήθηκε.
Μόνο τότε.

Junkies vs Love

'' Θα σ'αγαπώ για πάντα. ''
Εδώ γελάμε.
Δεν υπάρχουν τέτοιες ουτοπίες εδώ. Προτιμάμε το '' όσο κρατήσει ''.
Σνιφάρουμε λίγη απόλαυση απ'αυτό που έχουμε και δεν παρακαλάμε για την αιώνια ύπαρξη του.
Αυτό σε αναγκάζει να κάνεις η πραγματικότητα.

Junkies vs Life

Μια φράση τα λέει όλα.
'' Δρόμος μετ'εμποδίων ''.
Εκατοντάδων.
Χιλιάδων.
Εμένα τουλάχιστον με καλύπtει.

Τώρα με συγχωρείτε, δε θέλω να καθυστερήσω την επόμενη δόση μου.

Κυρίαρχο συναίσθημα: Απογοήτευση

Οι μέρες διατάζουν Απογοήτευση.
Λένε πως όταν απογοητεύεσαι, είναι γιατί το μυαλό σου είχε παγιδευτεί σε μια ψευδή εικόνα.
Ή μάλλον σε μια εικόνα ενός παζλ που εσύ έφτιαξες γιατί έτσι σε βολεύει.
Μου θυμίζει τη στιγμή που ονειρεύεσαι και αυτό που βλέπεις είναι τόσο ουτοπικό, που παρακαλάς να μην έχει φτάσει η ώρα να τρελαθεί το ξυπνητήρι.
Η επιστροφή στην πραγματικότητα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι.
Και τον τελευταίο καιρό δεν έχω σταματήσει να κοπανάω το κεφάλι μου στη γωνία της πραγματικότητας.
Ωστόσο δε δίνω σημασία, του βάζω πάγο και περνάει. Έτσι αντιμετωπίζω εγώ την πραγματικότητα. Με πάγο.
Αλλά την Απογοήτευση δεν την ξεφορτώνεσαι ποτέ.
Ούτε με πάγο, ούτε με το πέρας του χρόνου.
Τι να της ακουμπήσω πάνω να γιάνει;

1/4

Σήμερα έπιασα τον εαυτό μου να του λείπεις.
Όχι εσύ.
Τα μάτια σου
και η απόλυτη σιγή ανάμεσα μας, φορτισμένη μ'όλου του κόσμου τα ηλεκτρόνια.
Είναι μια απ'αυτές τις μέρες που θα'θελα, έστω για λίγο, να δω ένα σημάδι σου.
Να καθησυχάσω τον εαυτό μου πως δεν κλότσησες το 'κάρμα' στην άκρη.
Πως θυμάσαι. Πως με θυμάσαι.
Δεν ήσουν μια ζακέτα που έβαλα όταν κρύωνα.
Ήσουν πάνω στο δέρμα μου,
στον βρώμικο αέρα της πόλης που ανέπνεα,
στο κόκκινο φεγγάρι.
Και τώρα δεν σε αισθάνομαι. Μα σε ψάχνω ακόμα.
Πού είσαι;
Πάντα μου άφηνες σημάδι. Βαρέθηκες; Ή χάθηκες;
Αφού στο φώναξα. Τέσσερις θέσεις έχω στη καρδιά μου. Η μία απ'αυτές είναι δική σου.
Δε σου αρέσει;
Γιατί δε θυμάσαι;
Γιατί δεν απαντάς;

'' Γιορτή ''

Ημέρα '' γιορτής '' σήμερα.
Ο χρόνος μας βαφτίζει ξένους.
Καιρός ήταν...Για κάποιους.
Είναι και το δίλημμα του χρώματος που το καθυστερεί.
Μπλε ή μαύρο να'ναι το μαντήλι;
Ποιος μίλησε για δάκρυα; Αυτά δε γίνονται με το ζόρι.
Άμα δεν είναι αμοιβαία, τι να τα κάνεις;

Αλλά εσύ, μη παρασυρθείς απ'τον όχλο.
Φρόντισε το εισιτήριο σου να'ναι με επιστροφή.
Θυμήσου το μέρος που ανήκεις, πριν σε ξεχάσει αυτό.
Δε θα αγοράσω μαντήλι για σένα.
Όχι ακόμα.

Ημέρα '' γιορτής '' σήμερα.
Ένα ποτήρι κρασί για μένα.
Κατέληξα στο μπλε μαντήλι. Το μαύρο θυμίζει πένθος.
Γιορτάζω σήμερα.

A world full of ''others''

Από μικρή μου λέγανε πως όταν μεγαλώσω θα έρθουν να με βρουν κάτι μικρά ανθρωπάκια, σαν εμένα, και θα σταθούν δίπλα μου. Όταν έρθει εκείνη η ώρα πάει να πει πως έγινα τρωτή και ο καθένας μπορεί να δει μέσα μου. Μου είπανε να περιμένω 5 λεπτά πριν ενθουσιαστώ. Δε χρειάζεται να μιλήσω, απλά να ζητήσω απ'τα ανθρωπάκια να μην κλείσουν τα μάτια. Μετά είτε θα χαμογελάσω ή θα νιώσω κρύο να με διαπερνάει.
Το κακό είναι πως δεν σταματάω να κρυώνω, παρά μόνο για λίγα λεπτά. Είναι ανακουφιστική η ζέστη κάπου κάπου.
Και είναι λίγα. Τόσο λίγα. Ίσως 2-3 ζευγάρια μάτια.

Όταν κάτι δεν γίνεται αντιληπτό, απορρίπτεται. Πετιέται στα σκουπίδια, παρέα με όλα τα ασύμβατα του κόσμου. Ποιος θέλει να ασχολείται με είδη προς εξαφάνιση; Αφού με τον καιρό θα χαθούν κι αυτά.
Πονάω, κρυώνω εδώ μέσα που με χώσανε. Γιατί μου το κάνανε; Επειδή δεν τους μοιάζω;
Μου κλέψανε όλα αυτά με τα οποία τόλμησα και δέθηκα. Φοβάμαι.

Αυτή η αίσθηση, που προκαλεί η έλλειψη μιας θέσης στο κόσμο, γίνεται όλο και πιο βασανιστική. Όπως στις αναμνήσεις του τότε, έτσι και τώρα επικρατεί η χολέρα. Αυτή η αρρώστια αναγκάζει τους πάντες να σε σιχαθούν, ακόμη κι αν είσαι ένα αστέρι καθισμένο σε πρώτο τραπέζι φεγγάρι.

Κάθε ανάσα αποχαιρετά και ένα πολύτιμο συναίσθημα. Είναι άχρηστα. Βουρκώνουν το ποτάμι που ρέει μέσα μου. Βλέπω πόνο και λέω απλά '' Περαστικά ''. Στις πόσες ανάσες είμαι, είπαμε;

 

me, myself and I

Μεγάλε, σαπισμένε μου εαυτέ ως πότε θα σκίζεις μία μία τις κλωστές που σε κρατούν αρτιμελή, παραδομένος σε υποσυνείδητες απαιτήσεις και λόγια υψωμένα στο άπειρο; Κάθε μέρα σου ψιθυρίζω. Κάθε μέρα σου φωνάζω. '' Πήρες ποτέ αυτό που ήθελες, χωρίς να χάσεις κάτι άλλο; '' Χάνεις. Χάνεις λίγο παραπάνω απ'όλο το κόσμο σε δολάρια. Πρώτα ένα χαμόγελο. Μετά λεπτά, ώρες, μέρες. Κι ύστερα το μυαλό σου καταντά κούφιο, του μιλάς και η ηχώ σου το διατρυπάει σα τη βελόνα στο δέρμα. Τέλος, σα μια ανίατη αρρώστια, κάνει μετάσταση στη καρδιά. Όταν φτάσεις εκεί, ναι εσύ καημένε μου εαυτέ, προσπαθείς κάθε φορά με βελόνα και κλωστή να τη ράψεις ξανά. Θες να διατηρηθεί λίγο ακόμα. Κανένας δεν αξίζει τις σταγόνες αίματος που πέφτουν στο πάτωμα η μια πάνω στην άλλη. Ακόμη κι όταν δείχνεις με το δάχτυλο σου τους εκλεκτούς, δεν είναι παρά οι σκιές τους κάτω απ'το θολό φως.
 
Αφελή εαυτέ μου, άραγε από πότε πιστεύεις σε χιλιοειπωμένες λέξεις, απλά και μόνο επειδή τα μάτια που στις λένε τα συναντάς πρώτη φορά; Επειδή σε ένα βλέμμα τους παραπατάς πάνω σ'έναν αδιάφορο κόσμο και όλα τα τρεμάμενα βελάκια σε οδηγούν σ'αυτά; Κάθε φορά τα μάτια επωμίζονται όλες τις ευθύνες. Τολμάς να αποδώσεις κατηγορίες σε σένα; Σε ένα τρύπιο μυαλό; Σε μια πρόχειρα δεμένη καρδιά;

Κουρασμένε μου εαυτέ, γιατί αρνείσαι να κοιμηθείς; Είναι αυτά τα όνειρα που σε κάνουν να στριφογυρνάς πάνω στο ιδρωμένο σεντόνι. Κάθε φορά ο ίδιος φόβος. Το ίδιο όνειρο. Ένα σκοτεινό δωμάτιο με εννιά ή δέκα διακόπτες. Φτάνεις μέχρι τον τελευταίο και το φως δεν έρχεται ποτέ. Και τότε αναγκάζεσαι να κλείσεις σφιχτά τα μάτια για να τα ανοίξεις ξύπνιος, ζαλισμένος απ'τη νύστα.

Ω εαυτέ μου, πόσο ονειροπόλος είσαι πια; Δε σε νοιάζουν όλα αυτά. Αφού ζεις στον δικό σου κόσμο. Το άπειρο για σένα είναι απτό. Εκεί συνέχεια μαλώνεις για ένα χαμόγελο, μερικές φορές το υπερασπίζεσαι κιόλας. Και τώρα πάλι βρίσκεσαι μπροστά από ένα ρολόι και περιμένεις. Απλά περιμένεις αυτό που ζήτησες από ένα πεφταστέρι, να βγει αληθινό. Πότε θα μάθεις; Πότε θα μάθεις ότι οι λέξεις με το καιρό ξεχνιούνται;

Εσύ;

Μεγαλώνω θα πει δεν πιστεύω στον Άγιο Βασίλη.
Μεγαλώνω θα πει σκέφτομαι πώς θα ταιριάξω τα ρούχα μου.
Μεγαλώνω θα πει αδιαφορώ για το χρώμα που θα έχει το καλαμάκι μου.
Μεγαλώνω θα πει αντιλαμβάνομαι τον πόνο.
Μεγαλώνω θα πει υποκρίνομαι χαμόγελα.
Μεγαλώνω θα πει σκέφτομαι το μέλλον.
Μεγαλώνω σημαίνει δεν πιστεύω σε 'πάντα' και 'ποτέ' .
Μεγαλώνω σημαίνει πιστεύω στα ' Σ'αγαπώ' του καθενός.
Μεγαλώνω σημαίνει ότι η λάμψη στα μάτια εξαρτάται από άλλους.
Μεγαλώνω σημαίνει κοιτάω συνέχεια το ρολόι.
Μεγαλώνω σημαίνει μετράω λεπτά, ώρες, μήνες.
Μεγαλώνω πάει να πει γίνομαι αχάριστος.
Μεγαλώνω πάει να πει κρατάω κακία για πάνω από ένα λεπτό.
Mεγαλώνω πάει να πει ξαγρυπνώ για ένα ζευγάρι μάτια και ένα άρωμα, όχι για μεταμεσονύκτια καρτούν.
Μεγαλώνω θα πει φιλώ στο στόμα.
Μεγαλώνω θα πει γυμνά σώματα τυλιγμένα μεταξύ τους.
Mεγαλώνω θα πει ότι τα 'αντίο' διαρκούν μια ζωή.
Mεγαλώνω πάει να πει δεν μου αρκεί ένα ζεστό πάπλωμα τις κρύες νύχτες.
Mεγαλώνω σημαίνει ότι το φεγγάρι και η βροχή αποκτούν σημασία.
Μεγαλώνω σημαίνει ακούω τραγούδια για τους στίχους.
Μεγαλώνω θα πει δίνω βάση στα πρέπει.
Μεγαλώνω θα πει γνωρίζω τη μοναξιά.
Μεγαλώνω πάει να πει κρύβω μέσα μου άγγελο, τέρας, και τρελό συνάμα.
Μεγαλώνω θα πει πεθαίνω και αντί να φωνάξω βοήθεια, σκύβω το κεφάλι και προχωρώ.
Εσένα σου θυμίζουν τίποτε όλα αυτά;

Θεά ντυμένη στα μαύρα

Αν με ρωτήσετε σε τι πιστεύω θα σας πω στη νύχτα.
Στο ένα χέρι κρατώ τα αστέρια και στο άλλο το φεγγάρι.
Είμαι σαν τα βαμπίρ, το φως με καταστρέφει ενώ ταυτόχρονα το σκοτάδι θρέφει πληγές.

1:00 π.μ - 6:00 π.μ
Οι ώρες της δικής μου χαράς.
Δρόμοι άδειοι
Ειλικρίνεια να ρέει άφθονη
Φεγγάρι κι αστέρια, ίσα που να διακρίνονται τα μάτια του άλλου
Νεκρική σιγή, που και που κανένα μεγάλο κύμα διαλύει το απέραντο τίποτα
Τα ' μου λείπεις ' ζωγραφισμένα στα μάτια
Σκοτάδι.

Τη νύχτα όλα είναι αλλιώς.
Ξεστομίζονται λόγια, που ως τότε ήταν βαθιά κρυμμένα.
Αλλά και λόγια, που μια μέρα θα θυμίζουν ανείπωτα.
Αν με ρωτήσετε γιατί φοβάμαι την ημέρα, θα σας πω ότι το σκοτάδι κρύβει σημάδια.
Λίγες ώρες χωρίζουν τη νύχτα από τη μέρα, μα τόσο διαφορετικές.
Γιατί στη νύχτα ανήκουν αυτοί που αγαπούν τη μοναξιά, όλοι οι άλλοι δε χωράνε.

Είμαι αιώνια παραδομένη σ'αυτή,
μου αποδεικνύει καθημερινά πόσο αξίζει να υποφέρω όταν μένω ξύπνια.
Εξάλλου, μου έδειξε τι πάει να πει ' δε σε εγκαταλείπω ποτέ ' .

Jail of memories

Όσο περνάει ο καιρός, τα πάντα μένουν χωμένα στη φυλακή του χρόνου.
Είμαστε καταδικασμένοι να έχουμε στα χέρια μας το κλειδί.
Σε μια παραμικρή αδυναμία, όλα όσα αφήσαμε πίσω τρυπώνουν και πάλι στο μυαλό.
Οι αναμνήσεις μπορούν πάλι και σε ξελογιάζουν, όπως ένα αθώο φλερτ μετά από ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί.
Παράξενοι εμείς οι άνθρωποι. Φυλάμε το κλειδί πιο πολύ απ'τον ίδιο μας τον εαυτό.
Πάντα φτάνουμε λίγο πριν το πετάξουμε στη θάλασσα,
και καταλήγουμε να το σφίγγουμε μέσα σε μια παλάμη κλειστή.
Και εκεί που νομίζεις ότι αυτή είναι η τελευταία σας επαφή, αισθάνεσαι την παρουσία ενός φαύλου κύκλου.
Εσύ. Το κλειδί. Οι αναμνήσεις. Ο παραλογισμός.
Θα μας χαρακτήριζα άμυαλους, αλλά αλήθεια ποιος ρίχνει το φταίξιμο στο μυαλό; Στη λογική;
Στη τελική το μυαλό το έχουμε φιμώσει, ίσα που να ακούγονται κραυγές του, δίχως λέξεις.
Ναι, από κει βγαίνει το άμυαλος.

Pick up the phone

- Γεια!
- Ποιος είναι;
....
Παρακαλώ;
- Ε ναι συγνώμη.. Απλά έχω τόσο καιρό να ακούσω τη φωνή σου, που χάθηκα στον βούρκο των ματιών μου.
- Μη μου πεις ότι..
- Ξέρω.
- Πού ήσουν;
- Πάλευα να σε ξεχάσω. Ήθελα να σου πω ότι έπαψα να πιστεύω στις αστραπές. Η ομορφιά τους δεν κρατάει πάνω από ένα δευτερόλεπτο.
- Τι ασυναρτησίες είναι αυτές;
- Είναι το τρέμουλο της στέρησης.
- Ποιας στέρησης; Δε σε καταλαβαίνω.
- Τα μάτια σου. Κάποτε, και τι δε θα'δινα για να μου ξαναμιλούσαν.
- Έχει τελειώσει εδώ και καιρό αυτή η ιστορία.
- Ξέρω. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να σε μισώ αλλά γιατί;
  Γιατί μου είχες τρελάνει το μυαλό;
  Γιατί στη σκέψη σου έχανα κάθε φορά τον εαυτό μου;
- Μόνο που για μένα δεν υπάρχεις πλέον. Δίκαιο, δεν νομίζεις;
- Περίεργο! Δε θυμάμαι ούτε μια νύχτα που να μη σε αγκάλιασα πριν κοιμηθώ.

- ...Τι θέλεις;
- Να με αφήσεις να φύγω. Και για να σε προλάβω, τα αντίο είναι περιττά.
- Μην ανησυχείς. Θα πούμε το αντίο των ''μεγάλων'', αυτό που σημαίνει μια ζωή.
- Ίσως σε κάποια άλλη ζωή να αντέξουμε ως τον ερχομό της βροχής.
- Αντίο.
- *ανάσα*
*..Τουυυυυυτ..*

7 θανάσιμες μέρες

Ημέρα 1^η

Όλα καλά.
Τα πάντα βαδίζουν όπως τα συμφωνήσαμε.                                                                        
Εύκολο είναι.
Εξάλλου έτσι πρέπει.

Ημέρα 2^η

Και η προσπάθεια συνεχίζεται.
Το μυαλό μου σπάνια μεταπηδά στα μεγάλα διαπεραστικά σου μάτια
και διαρκεί μόνο λίγα δευτερόλεπτα.
Φυσιολογικό είναι.
Θα φύγει κάποια στιγμή.

Ημέρα 3^η

Έρχεσαι όλο και πιο συχνά.
Πλέον το μυαλό μου ταξιδεύει στα μάτια σου,
από’ κει στα λόγια σου και μετά πάλι επιστρέφει στην πραγματικότητα.
Εκεί με περιμένει μια ψυχή που όταν ακούει την λέξη ΑΓΑΠΗ,
εγώ είμαι αυτή που την προσωποποιεί.
Δε θέλω να τον απογοητεύσω.

Ημέρα 4^η

Σήμερα μυρίζω στον βραδινό αέρα συναισθήματα.
Εμένα να μου λείπεις.
Εσένα να πλάθεις στο μυαλό σου όλα αυτά που θες να ζήσεις.
Δακρύζω.
Γιατί..
Γιατί είμαι κι εγώ μέσα.
Με μισώ.

Ημέρα 5^η

Με πιάνω να ονειροπολώ ένα πλήθος αστεριών.
Από κάτω δυο ψυχές κοιτάζονται.
Και όσο κοιτάζονται, τόσο περισσότερο αγγίζονται.
Ένα αστέρι πέφτει.
Πόσο, είπαμε, περιμένεις μέχρι η ευχή σου να πραγματοποιηθεί;

Ημέρα 6^η

Έχεις ακούσει ότι τα ανεκπλήρωτα ριζώνουν μέσα σου μια ζωή;
Εσύ δεν είσαι ανεκπλήρωτο.
Πώς όχι;
Αφού βρίσκεσαι εδώ δίπλα μου, μυρίζεις τα μαλλιά μου
και μου ψιθυρίζεις στο αυτί «Δε θέλω να φύγω.»
Τι πάει να πει έχω παραισθήσεις;

Ημέρα 7^η

Αρχίζεις να απομακρύνεσαι και πάλι.
Χαμογελάω.
Το μυαλό μου σταδιακά ησυχάζει, αφοσιώνεται σ’ αυτόν που πρέπει.
Αυτόν που ποθούσε μέχρι πριν 4 μήνες.
Όλα θολώνουν.
Κινδυνεύεις να γίνεις ανάμνηση.
Μα..περίμενε!
Τα μάτια σου είναι αυτά;
Όχι πάλι…
Η καρδιά μου κοντεύει να ξεπεταχτεί από το στήθος.
Προσπαθώ να την εμποδίσω.
Κοιτάω αλλού.
Τώρα με τραβάει, με πονάει!
Καταλήγω κοντά σου.
Ηρεμεί.
Εσένα έψαχνε;

Όνομα : Αυτοκαταστροφή

Είναι κατάρα να το έχεις αυτό.
Να προσέχετε μην το κολλήσετε γιατί στο κόσμο κυκλοφορούν πολλοί φορείς.
Όταν μυρίζεσαι πως όλα πάνε καλά, αυτόματα επιθυμείς να τα διαλύσεις.
Δεν το ελέγχεις.
Θέλεις επειγόντως να χωθείς ξανά στα χώματα, μαζί με τα σκουλήκια.
Θες να σταματάει απότομα η καρδιά σου και λίγο πριν πεθάνεις, να αρχίζει και πάλι τον ξεψυχισμένο χτύπο της.

Να δεις πως το' πανε..
Α ναι! Κυκλοφορεί με το όνομα Αυτοκαταστροφή.
Έχει καιρό που την γνώρισα και ομολογώ πως, σε κάθε μου βήμα, βρίσκεται εκεί.
Και εγώ από κάπου αλλού το κόλλησα. Νομίζω. Ελπίζω..
Και όσο περνούν οι μέρες, τόσο πιο σφιχτά με αγκαλιάζει ο εαυτός μου.
Λες και δεν θέλει να με ενοχλήσει κανείς. Ο εγωιστής εαυτός μου.
Μου κλείνει και το στόμα, μήπως και τολμήσω να το πω παραέξω.
Είναι εθισμός.
Είναι κατάρα.
Είναι φυλακή.
Είσαι σαδιστής έναντι του εαυτού σου και ο εαυτός σου ο μαζοχιστής που έψαχνες.

Ουδεμία κατηγορία σε σας

Δεν τους κατηγορώ.
Ό,τι δεν καταλαβαίνουν, το κατακρίνουν.
Είμαστε ''μεταλλαγμένοι'' σε ένα μέρος γεμάτο από ανθρωπάκια με καρτελάκια στο κούτελο.
Τριγυρνάς στο δρόμο και βλέπεις κολλημένες παρωπίδες στα μάτια και καρτελάκια με λέξεις.
Οι λέξεις διαφέρουν στον καθένα μα όλες λειτουργούν για τον ίδιο σκοπό.
Να αποκλείσουν εμάς τους ''μεταλλαγμένους''.

Δεν σας κατηγορώ.
Φταίει που δεν καταβάλατε ούτε ένα λεπτό να μας κοιτάξετε στα μάτια.
Αλλά και πάλι το μόνο που θα βλέπατε θα ήταν το χρώμα. 
Ένα συνηθισμένο καφέ που δεν έχει τίποτα να πει.
Κι όμως σε εσάς με τα βιδωμένα ταμπελάκια βλέπουμε μόνο το κενό.
Λες και σας έχουν αναγκάσει να κοιτάτε μόνο ένα σημείο. 
Πέρα απ'αυτό το σημείο, για σας βρίσκεται το χάος.
Σας λυπάμαι για έναν και μόνο λόγο:
Όταν θα καταφέρετε να δείτε πέρα από το σημείο, το μόνο που θα αντικρίσετε θα είναι ένας ακόμη από σας.

'' Περήφανη που το χάος δεν με φοβίζει. ''
Και κλείνω.

Μαγική κουρτίνα

Από τη μια μεριά της κουρτίνας, είσαι εσύ που προτιμάς την απόσταση. Μην νιώθεις άσχημα. Όλοι οι δειλοί προτιμούν να κρύβονται. Και αυτή η απέχθεια που αισθάνεσαι δεν βρίσκει στόχο, γιατί ο στόχος ξέρει να προστατεύεται. Απορώ με την ''δύναμη'' σου να αφήνεις όλα αυτά που κάποτε σε ένοιαζαν και σε νοιάστηκαν. Για το μόνο που χαίρομαι είναι που δεν σου έδειξα ποτέ τι ήμουν διατεθειμένη να κάνω για σένα.Επειδή όμως τυγχάνω για λίγο ακόμα καλός άνθρωπος θα πω αυτό :

'' Μόνο αν μ'αφήσεις θα σ'αφήσω. '', ήταν ένα μήνυμα που δεν στάλθηκε ποτέ.

Εδώ που έφτασα, πρέπει να φυλάξω την αξιοπρέπεια μου, γιατί την ξεφτίλισα κι αυτήν.

Όταν τραβήξω την κουρτίνα, στο παράθυρο βλέπω γνώριμο πρόσωπο. Γυναίκα. Μάλλον. Μάτια που ραγίζουν το γυαλί, τζάμι θολωμένο από τη μελαγχολική ανάσα και ένα δάχτυλο να σχεδιάζει φεγγάρι, μιας και αυτό το βράδυ έχει χαθεί. 

Μυρίζομαι στη σκέψη της

περηφάνια που τα έβγαλε πέρα ως εδώ

μίσος για τους πανύψηλους τοίχους που υψώθηκαν ως εδώ

χαρά για τους γενναίους συνοδοιπόρους της

Και το φεγγάρι, που κάθε βράδυ της κρατάει συντροφιά. Σήμερα βέβαια λείπει αλλά φρόντισε να υπάρχει εκεί μόνο γι' αυτή, κάτω από την αργή, σπαστή ανάσα της.

Ώρες ώρες οι ψίθυροι της το χαλάνε μα αυτή το ξαναφτιάχνει.

Είναι αιώνια δοσμένη στο σκοτάδι, εκεί που τα πάντα γίνονται αόρατα.

Και ξάφνου ένα αστέρι πέφτει πίσω απ'το θολό φεγγάρι της.

'' Κάνε μια ευχή, και πού ξες; ''

Καταραμένη κατάρα

Εδώ και καιρό με βασανίζουν αυτές οι ριμάδες οι σκέψεις που δεν λένε να ξεκολλήσουν από το υπερβολικό μυαλό μου.

Δεν είμαι εγώ γι'αυτά!

Καλύτερα ολομόναχη.

Καλύτερα οι σκέψεις να μην γνωρίζουν αυτό το μονοπάτι.

Καλύτερα και για τους δυο μας.

Εμένα και σένα.

Μα τα βάζω με τον εαυτό μου, που τον άφησα να βουτήξει στα βαθιά.

Και σου'χα πει να με εμποδίσεις.

Και σου'χα πει θα αλλάξω άμα δεν το κάνεις.

Αλλά εσύ μου άνοιξες διάπλατα τη πόρτα και εγώ μπήκα.

Κόλλησα σα τη βδέλλα στο δέρμα! Σα να μαντεύω τα λόγια σου. '' Μην τα παίρνεις όλα στα σοβαρά. ''

Ακόμη και τώρα μου τρυπάνε το μυαλό.Δεν το αντέχω! 

Η καρδιά μου ξεκόλλησε και ενώθηκε με τη δική σου. Γιατί με άφησες??!

Ακόμη κι όταν τα κάνεις όλα σωστά, εγώ τα βλέπω λάθος.

Είναι κατάρα. Μια κατάρα που κάποτε μου είπες θα εξαφανιστεί. 

Κι όμως είναι ακόμα πίσω μου και με σφίγγει. Μερικές φορές νομίζω ότι θέλει να με καταπιεί.

Δε φταις εσύ. Δυο άλλοι με κατάντησαν έτσι.

Τον ένα τον ξέρεις. Τον έχεις συνέχεια στο μυαλό σου.

Έμπλεξες και δεν έχω την αντοχή και τη θέληση να σε ελευθερώσω.
Γιατί σου τη χάρισα.
Άμα φύγεις, θα φύγει κι αυτή. Και θα καταλήξω να κυκλοφορώ με μια τρύπα στο στήθος.

whispers of my heart

                                                      So close that your eyes close as I fall asleep.

Το '' σ'αγαπώ '' είναι τόσο μικρό όταν σε κοιτώ.
Τόσο μηδαμινό όταν με αγγίζεις και δακρύζω.
Είναι λες και βρίσκομαι στην άβυσσο και μου κάνει παρέα ένα φως, ίσα ίσα να μη χαθώ.
Χάνομαι όμως. Στα μάτια σου, τις λέξεις σου, το χαμόγελο σου.
Δεν στάθηκες στο γυμνό μου σώμα, αλλά αγάπησες τη γυμνή ψυχή μου.
Την αγκάλιασες σφιχτά και σε άφησα.
Γιατί ακόμη και να σπάσει, σου αξίζουν τα κομμάτια.
Μόνο κράτα την όσο μπορείς ολόκληρη, είναι πιο όμορφη.

Είμαι πιο όμορφη, ολοκληρωμένη.

αν με ρωτούσατε

Αν με ρωτούσατε τι θέλω πιο πολύ αυτή τη στιγμή,
θα σας απαντούσα:

ΘΕΛΩ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΞΩ ΝΑ Μ'ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΚΙ ΟΙ ΚΩΦΟΙ!

Terrible things

Terrible things happen to good people everyday.
Concequentially I am not one of the good people.
I am one of the terrible things.

~Marianna Paige

Tell me

Η μοναξιά στο πλήθος

Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο,
εκείνη που την νιώθεις μέσα στο πλήθος.
Γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου,
δεν μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου,
δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου,
απλά βαδίζει δίπλα σου
και πολλές φορές σε σπρώχνει για να περάσει.

[ Γιάννης Ρίτσος ]

Άτιτλο II

Άτιτλο

Για όλους εσάς

Διώχνω συνειδητά ανθρώπους από κοντά μου.
Κάποιοι φεύγουν εύκολα, άλλοι δύσκολα.
Κάποιοι μένουν με πείσμα.
Αυτούς τους αγαπώ.

~

Για μια στιγμή

Τι θα έκανες αν για μια στιγμή μπορούσες να είσαι κάποιος άλλος;
Ένας τρίτος που θα σε έβλεπε καθημερινά.
Πώς θα ένιωθες στην όψη του εαυτού σου;
Θα ήσουν ευχαριστημένος;
Ή μήπως θα αηδίαζες;
Θα σε χαστούκιζες ή θα σε αγκάλιαζες σφιχτά;

Κι αν είχες τη δυνατότητα για μια στιγμή να κάνεις ό,τι τόσο καιρό επιθυμούσες τι θα ήταν αυτό;
Θα τολμούσες ή θα βολευόσουν στη δειλία σου;

Τα ταλέντα

Ας ξεφύγω λίγο απ'τα δικά μου και ας διατηρήσω το μαύρο χρώμα για να απευθύνω το λόγο στα <<ταλέντα>> .

Πολλοί καλλιτέχνες κι άλλοι δήθεν καλλιτέχνες ζουν ανάμεσά μας.
Ωστόσο κάποιοι ξεχωρίζουν στο πλήθος για την μοναδικότητα, το χαρακτήρα τους, την ακατάπαυστη φαντασία τους.
Είναι αυτοί που το νιώθουν μέσα στη καρδιά τους.
Αυτοί που μια δύναμη αποφασίζει να τους πάρει από κοντά μας, πριν καλά καλά τους πούμε ένα σωστό ''Αντίο''.
Και είναι νωρίς, πολύ νωρίς να φύγουν. Έχουν τόσα πολλά να δώσουν και να πάρουν.
Άλλοι προτίμησαν να βάλουν τέλος στη ζωή τους γιατί δεν άντεχαν το βάρος της.
Για άλλους την απόφαση πήρε η ίδια η ζωή.
Μα και πάλι αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι λείπουν.
Την θέση τους πήραν οι δήθεν, αλλά είναι γνωστό πως αυτοί είναι μόνο το χορταράκι που πατάνε τα ταλέντα.
Λίγοι πλέον αξίζουν την παρουσία τους κοντά μας.
Όλοι οι καλοί φεύγουν νωρίς.
Ήταν, είναι και θα είναι γεγονός..
Ας τους τιμάμε, αγαπώντας τη κληρονομιά που μας άφησαν.

Η έκρηξη

Είσαι τόσο άσπλαχνη και αναίσθητη ώρες ώρες που με αηδιάζεις!
Δεν θα'πρεπε να έχεις το αξίωμα που σου δόθηκε.
Κακώς.. Δεν είσαι ικανή γι'αυτό.
Επειδή δεν έχεις ωριμάσει ούτε στο ελάχιστο ακόμα, 
προτιμάς να πληγώνεις τους άλλους
και να τους στιγματίζεις!
Μήπως περιμένεις να σου πούμε και μπράβο?!
Ντροπή θα'πρεπε να σε πιάνει.
Μου έχουν λείψει οι φορές που έβαζες τον εαυτό σου στην ίδια γραμμή με μας.
Τώρα προτιμάς να μας κοιτάς από ψηλά.
Νομίζεις..πέφτεις συνεχώς και είσαι τόσο εγωίστρια που δεν το παραδέχεσαι!
Ε λοιπόν εγώ δεν έχω άλλες αντοχές, ξέχασέ το!
Πονάς εσύ μια, εγώ δέκα.
Βαρέθηκα να εξαρτάται η ψυχική μου υγεία από τις καθημερινές σου διαθέσεις.
Όταν θα φτάσω όμως να σέρνω πόδια μην αναρωτηθείς!
Και ρωτώ:
Ποια είσαι τελικά?!

Πόσο ακόμα;

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος..;
Ξέρω ακούγομαι πολύ κοινότυπη, ίσως και drama queen.
Αλλά όντως η φράση που κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι
'' Πόσο ακόμα; ''
Με έκανες να κλαίω, να ουρλιάζω, να φέρομαι σαν τρελή που 
το'σκασε απ'το ψυχιατρείο και όμως δεν χορταίνεις!
Πόσο ακόμα; Τι άλλο θέλεις;
Α! ξέχασα να αναφέρω το τρέμουλο του τρόμου.
Ναι αυτό είναι καινούριο τώρα.
Το χέρι σου δε λέει να κάτσει σταθερό, δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τον έξω κόσμο.
Και μαζί με σένα, πονάει και το αίμα σου.
Και εσύ πονάς που την βλέπεις να πονάει. Είναι γένους θηλυκού.
Ακόμα ακούγομαι δραματική, μα τα νιώθω δεν υπερβάλλω.
Ίσως κάποιοι να με αισθανθούν λίγο, για λίγο.
Το πόσο ακόμα ούτε εγώ ούτε τα κόκκινα μάτια το γνωρίζουν.
Στη τελική ίσως και να μου πάει το κόκκινο..

How long have I been in this storm?

- Τι εννοείς ότι έχεις ψυχολογικά; 
- Βλέπω πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν.Το μυαλό μου φτιάχνει ιστορίες ασταμάτητα.  Και μετά παρασύρομαι απ'αυτές και αντιδράω σα μικρό παιδί.
- Δεν ήσουν έτσι.
- Κανείς δεν μένει ίδιος.  Όλοι το ξέρουν αυτό.  Νιώθω ακατάπαυστα ρίγη να με διαπερνάν και ένα μικρό τρέμουλο  που έρχεται και φεύγει.
- Μήπως είσαι άρρωστη;
- Δεν έχω πυρετό, μόνο κάτι δέκατα ίσα ίσα να  δικαιολογώ τα παγωμένα χέρια.
- Τι σου συμβαίνει;
- Δεν με πιστεύουν. Με λεν τρελή, φαντασιόπληκτη.
- Πότε;
- Πάντα. Χάνω την αίσθηση του χρόνου. Πότε ήταν άραγε η πρώτη φορά  που ένιωσα χαμένη;
- Δεν σε καταλαβαίνω. Δεν μπορώ. Φεύγω.
- Λέω ότι νιώθω εξουθενωμένη, θα καταρρεύσω σε λίγο.  Δεν θα κάτσεις να με δεις να πέφτω;
- ......................................

Οι ατάλαντοι κι οι άλλοι.

Άνθρωποι μπαίνουν, βγαίνουν συνεχώς.
Δεν είναι να δένεσαι, ούτε καν να μπαίνεις στον κόπο να τους κοιτάς.
Παίρνουν αυτό που θέλουν κι ύστερα αποχωρούν.
Μοιάζει λίγο με παράσταση ατάλαντων που λένε την ατάκα τους απλά για να την πουν και αμέσως στα παρασκήνια.
Έτσι είναι κι αυτοί. Δεν τους ταιριάζουν οι ρόλοι.
Βλέπουν τα φώτα της σκηνής και θαμπώνονται, θέλουν να ''ερμηνεύσουν''.
Και ξαφνικά παθαίνει βλάβη ο φωτισμός και γίνονται τα πάντα μαύρα.
Οι ''ατάλαντοι'' θεωρούν ότι η παράσταση διακόπτεται και αποχωρούν.
Αλλά είναι και δυο-τρεις που παραμένουν επί σκηνής παρά το σκότος.
Είναι αυτοί που ζουν το ρόλο τους, τον έχουν αγαπήσει.
Αγαπάνε το συναίσθημα που προκαλούν στον θεατή που έχουν απέναντί τους.
Δεν τον βλέπουν, αλλά αισθάνονται την ευχαρίστηση του,
καθώς καταλαβαίνει ότι δεν θα κλείσει ακόμα η αυλαία.
Έτσι είναι αυτοί που έρχονται για να μείνουν.
Τολμούν να σ'αγκαλιάσουν ακόμα κι όταν έχεις βγάλει αγκάθια μήπως και προστατευτείς.
Μένουν πιστοί στο ρόλο τους ακόμα κι όταν το σκοτάδι αντικρίζουν.
Δεν είναι ατάλαντοι αυτοί.
Αυτοί είναι που αξίζουν να βρίσκονται πάνω στη σκηνή.

Το να ερμηνεύεις έναν ρόλο μ'όλο σου το είναι διαφέρει απ'το να το κάνεις μηχανικά.
Ο δεύτερος θα ξεχαστεί με την πάροδο του χρόνου.
Ο πρώτος...
Βρίσκεται ακόμα εδώ.

~Σε όσους βρίσκεστε ακόμη εδώ, μην κλείσετε ποτέ την αυλαία.~

'' Όλοι έχουν προβλήματα.''

'' Όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα. ''
Συνέχεια αυτό ακούω και απορώ πόσο βαριά τους πέφτουν.
Γκόμενες που χώρισαν γιατί τους κεράτωσε ο δικός τους.
Γκόμενες που δεν έχουν τι ξέκωλο να βάλουν για το βράδυ της Παρασκευής.
Άλλοι ανησυχούν για τα αποτελέσματα των Πανελληνίων.
Ακούστε κι αυτό!
Παιδιά που δεν έχουν ούτε τα βασικά στη ζωή τους.
Άνθρωποι άρρωστοι που περιμένουν τον θάνατό τους.
Εθισμένοι στα ναρκωτικά και το τζόγο!
Μερικοί από τους τελευταίους έχουν και παιδιά!
Άτομα που τόσα χρόνια ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους,
αλλά έτυχε να μπλέξουν με στενόμυαλους.
Υπάρχουν κι αυτοί.
Υπάρχουν και αυτά.
Όλοι έχουμε προβλήματα.
Μα έλα που μερικά είναι υπερτιμημένα.
Ξέχασα να αναφέρω και αυτούς που η ζωή τους
είναι στρωμένη με πίσσα και πούπουλο.
Τυχεροί και ανίδεοι συνάμα.
Μια φορά να τολμήσουν να πάρουν τη θέση ενός ναρκωμανή
ή αρρώστου θα χάσουν τα λογικά τους σε ένα μόλις λεπτό!
Έχω διαβάσει ότι η ζωή χτυπάει εκεί που μπορούν να αντέξουν.
Βλακείες!
Χτυπάει εκεί που θέλει να δει ψυχική τρέλα, δάκρυα, απομόνωση.
Που και που δίνει και από κάτι καλό, έτσι να θολώσει τα νερά.

'' Όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα.''
Ησύχασε.
Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου! (?)

Λίγο ακόμα να χαμογελάς

Λίγο ακόμα να χαμογελάς.
Εγώ, εσύ, αυτός και οι εαυτοί μας.
Λένε ότι φωτίζει τόσο το πρόσωπο σου που
δεν σε νικάει τίποτα.
Και το βλέμμα γίνεται τόσο διαπεραστικό που
ο απέναντί σου χαμογελάει και αυτός.
Και να που πληθαίνουν τα χαμόγελα,
μεγαλώνει η κηλίδα του φωτός.
Χάρισε χαμόγελα όσο μπορείς.
Εγώ το κάνω συνέχεια,
και όταν μου έχει απομείνει ένα, το δικό μου,
το χαρίζω και αυτό απλόχερα.
Γιατί ακόμα κι έτσι θα δεις φως μες στο σκοτάδι του κόσμου.

Ψιτ εσύ!

Γλυκό κορίτσι με αυτά τα μάτια όλο μυστήριο.
Δεν αφήνεις κανέναν να σε δει, παρά μόνο ο εαυτός σου.
Πολλά σε ταλανίζουν.
Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις απογοήτευση, αδιαφορία,
άραγε ένιωσες ποτέ σου ζεστασιά?
Δύσκολα οι άνθρωποι εκτιμούν και δυσκολότερα αγαπούν.
Μόνο άμα σε χάσουν θα καταλάβουν τον θησαυρό σου και τότε θα'ναι αργά.
Είσαι παιδί μην το ξεχνάς, μην αφήσεις να σου το πάρουν.
Να ξεσπάς , να κλαις, να πέφτεις σε ''κατάθλιψη'',
μα πάντα να έχεις το χαμόγελο κάπου εκεί κοντά σου,
να σε βρίσκει όταν το χρειάζεσαι.
Κι όταν δεν αντέχεις να το βλέπεις δίπλα σου,
θα στο φυλάω εγώ, σαν άγρυπνος φρουρός.
Στο πρόσωπό σου βρήκα φίλη και άνθρωπο μαζί.
Να θυμάσαι πως πάντα θα υπάρχει ένα μέρος μέσα μου
κρατημένο για σένα, όποτε χρειαστείς κάτι να ελαττώσεις το κρύο.
Mαζί θα απλώσουμε τα χέρια να αγγίξουμε τον ουρανό.

..Είναι στη μοίρα των δυνατών να κουβαλάνε φορτία εις αεί..


Στην Β. με αγάπη.

Φυσιολογικός αυτός που δεν είναι φυσιολογικός.

Πάει καιρός που είδα φυσιολογικό άνθρωπο τριγύρω.
Είναι καρπός της δικής μου προσπάθειας άλλωστε.
Αλλά ποιος ορίζει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι?
Για μένα η έννοια του φυσιολογικού είναι μια ακόμη ταμπέλα,
ικανή να σε κάνει πέρα από ανθρώπους και καταστάσεις.
Για μένα φυσιολογικός είναι αυτός που δεν είναι φυσιολογικός.
Ναι ξέρω, μπερδεμένα πράγματα.
Ό,τι παρεκκλίνει από τη μάζα και τη συνήθεια μου ανήκει,
ή μάλλον του ανήκω.
Αυτοί που όταν μυρίζουν σελίδες βιβλίων απαρνιούνται την πραγματικότητα.
Αυτοί που κάθε άγγιγμα με τον έξω κόσμο ,τους ερεθίζει κάθε κύτταρο του κορμιού.
Αυτοί που γελάνε για να μην κλάψουν.
Που κλαίνε γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.
Αυτοί μου ταιριάζουν.
Το φυσιολογικό δεν μου ταιριάζει.
Είναι σαν να βάζεις ψάρι να ζήσει εκτός νερού.
Είμαι φυσιολογική , με τον τρόπο που το νομίζω εγώ,
αλλά η ταύτιση με τον έξω κόσμο σπάνια.
Με συμπαθούν πολλοί με την πρώτη ματιά.
Με την δεύτερη τρομάζουν.
Λες να είδαν αυτά που κρύβω?!
Ή μήπως τους τα είπα εγώ πάνω σε μια μέθη της ψυχής?
Είμαι ξεχωριστή,όπως και ο καθένας.
Μα εγώ υπάρχω σε ένα ξεχωριστό μέρος , με τους ίδιους με μένα ξεχωριστούς ανθρώπους.
Ακαταλαβίστικο, αλλά είναι δύσκολο να το βγάλω προς τα έξω.
Ταιριάζω με το φυσιολογικό που δεν είναι φυσιολογικό.