20 Δεκεμβρίου : Στο δωμάτιο, όπου όλα ξεκίνησαν.

Δεν ξες πώς είναι να σε δείχνουν με το δάχτυλο και να λένε

''Εσύ είσαι η άρρωστη;''

Τί πάει να πει άρρωστη; Δεν σε καταλαβαίνουν, ίσως προσπαθούν αλλά μάταια.

Στο κρεβάτι που βρίσκομαι έχει μεγάλο παράθυρο με ορίζοντα ατελείωτο. Το κανόνισα και ξάπλωσα δίπλα του.

Είναι μοναχικά εδώ μέσα, τα πάντα σου θυμίζουν στιγμές αδυναμίας.

Το μέσα σου κραυγάζει για ελευθερία, αλλά το '' πρέπει '' κερδίζει τη μάχη τελικά.

Τουλάχιστον είμαι μόνη και δεν χρειάζεται να κρύψω τα υγρά μου μάτια. Δύο χρόνια τώρα η επίδραση του πάνω μου ολοένα και χειροτερεύει. Έχω γίνει το πειραματόζωο του.

Αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα. Θα τρέξω μακριά από το δωμάτιο που με πνίγει.

Νίκη!

Νίκη!

Νίκη!

Αυτό θέλω να φωνάζω.

Ζ.Μ

Από το δωμάτιο της άπνοιας.

Γιατί με λένε τρελό;

Γιατί με λένε τρελό; Επειδή απλά βλέπω τον κόσμο διαφορετικά από αυτούς;

-Vincent van Gogh-

Ανυπομονώ!

Ανυπομονώ , ανυπομονούσα. Πάντα θα ανυπομονώ.
Και που έφτασε το σήμερα τί κατάλαβα;
Τα ίδια και ακόμα χειρότερα.
Βλέπεις με ξέγραψαν πολλοί. Όχι ντάξει μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Όπως μετριούνται και τα αληθινά πιόνια που με στηρίζουν.
Εσύ.
Και εσύ.
Και εσύ.
Μπορεί και εσύ.
Έχω ένα ελάττωμα, να νομίζω ότι αγαπώ και δένομαι.
Και ξαφνικά το μόνο που επικρατεί είναι αδιαφορία.
Ή ίσως κόψαμε άθελα το σχοινί που μας ενώνει.
Υπήρχε σχοινί ή το επιννοήσαμε κι αυτό; 

Και έπειτα έρχεσαι εσύ , απρόσωπε, αδίστακτε ιέ!
Δεν λες να ηρεμήσεις, φτύνεις ότι σου δίνω.
Δεν ησυχάζεις αν δεν φέρεις τα πάνω κάτω.
Αν δεις την θάλασσα ήρεμη.
Ανυπομονώ να σε κερδίσω.
Πάντα θα ανυπομονώ.

περιμένοντας το αύριο

Η μέρα μου γεμάτη και άδεια ταυτόχρονα. Εγώ μέσα της το ίδιο. Μα όταν έρχεται η νύχτα το μόνο που μένει είναι το κενό. Γιατί να νιώθω έτσι;! Γιατί να νιώθω γεμάτη μόνο όταν τα βράδια σε κοιτώ, σε νιώθω , σου μιλάω;! Είναι παρανοϊκό! Ηλίθιο! Πώς κάνω έτσι; Δεν φεύγεις και για πάντα. Κάτι ώρες μας χωρίζουν. Ύστερα από τόσο καιρό ακόμα να το συλλάβω. Λες και μου μπίγουν χέρια από παντού και μου ξεκολλάνε μονομιάς σάρκα και ψυχή. Και μένω εγώ μετά να κλαίω με ό,τι μ'αφήσανε. Παράλογο! Όχι, ούτε αυτή η λέξη ταιριάζει. Το κεφάλι μου αδυνατεί να το αντιμετωπίσει. Δεκέμβριος. Αγαπώ το κρύο αλλά σε καλεί ακόμα περισσότερο. Είναι δύσκολη η θέση σου κι εγώ φροντίζω να την κάνω ακόμα πιο επίπονη. Τί χαζή, αφήνω να με κυριεύει η καρδιά και ξεχνάω πώς νιώθεις. Εγωίστρια. Συγχώρα με γι'αυτό μα δεν έχω ιδέα τί κάνω. 
Όταν εκείνη η ώρα φτάσει το μόνο που σκέφτομαι είναι να με κρατήσεις λίγο ακόμα, να σε μυρίσω λίγο ακόμα κι ύστερα ας φύγεις..
Θα περιμένω..
Αργεί το αύριο..
Άντε ακόμα;

Μην ανησυχείς

Μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ.
Και εκεί.
Και παντού.
Όπου και να κοιτάξεις.
Δεν θες όμως να κοιτάξεις,
μήπως με είδες και με αγνόησες;
Κάποιο λόγο θα'χεις που με θες να ζω απ'έξω.
Τις νύχτες τις μελαγχολικές ψάξε,
ψάξε μέσα στη νεκρική σιγή εκεί θα'μαι.
Εγώ σαν Κέρβερος στην πύλη του Άδη 
θα σε φυλάω, κι ας μην με δεις ποτέ.
Σου κρατώ το χέρι , το νιώθεις;
Μην ανησυχείς.
Nα προτιμάς τη μοναξιά, που θα'ναι σίγουρα δικιά σου.
Μα θυμήσου, ένα '' Εγώ '' δρόμος μέχρι την αγάπη.
Τί θα κάνεις όταν η νύχτα σε πλακώσει;
Μην ανησυχείς.
Και μην τον αφήνεις ποτέ, εκείνον που τον νοιάζεσαι,
χωρίς καληνύχτα.

We used to..

Συνηθίζαμε να μιλάμε κάθε μέρα. 
Μου λείπει αυτό.
Αλλά το πιο πικρό απ'ολα ;
Είχαμε κάτι να πούμε.
Το πήρες κι αυτό.
Ενός λεπτού σιγή
για το
'' Σ'αγαπώ ''
που έγινε
'' Αδιαφορώ ''

Θα μείνεις ή θα φύγεις?

Φύγε αν αυτό θέλεις, 
απλά δώσε τέλος σε αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο.
Άφησε με ήσυχη,
αν αυτό θέλεις.
Το θέλεις?
Σταμάτα να μιλάς μέσα από πλήκτρα,
πες κατάματα ότι με μισείς.
Απλά κάντο και φύγε,
αν αυτό θέλεις.
Πες το και φύγε.
Πέτα στο καλάθι των αχρήστων ό,τι μας ένωνε ως τώρα.
Αυτά που μας χωρίζουν είναι πιο πολλά.
Εγώ καταλαβαίνω ενώ εσύ όχι.
Και μην ξεχάσεις να φύγεις.
Ή θα μείνεις τελικά?

Φοβισμένη πεταλούδα

Άυπνη δυο μέρες και νιώθω λες και δεν είμαι εγώ αυτή που κινεί το σώμα.
Πιάνω τον εαυτό μου να πλανιέται δεξιά και μετά αριστερά και ύστερα πάλι δεξιά.
Είναι αυτό το βλέμμα το κενό, που μήτε σκέφτεται, μήτε νιώθει.
Τα μάτια κλείνουν, δεν αντέχουν το βάρος.
Πονοκέφαλοι , ανακατωσούρες μερικά από τα συμπτώματα αυτής της τρέλας.
Αλλάζω, αλλάζω όπως το φίδι δέρμα.

Μόνο που εγώ αντί να γίνω πεταλούδα, κλείνομαι στο κουκούλι μου.
Δεν μπορώ να βρω τα φτερά μου, μα πού τα φύλαξα?!
Αλλάζω σε κάτι που δεν βγάζει νόημα κι όμως είναι ξεκάθαρο.
Κάτι που φοβάται τον κόσμο, τον τρέμει , τον απεχθάνεται.
Όλο τα ίδια και τα ίδια, μα πότε επιτέλους θα ταιριάξω κι εγώ εκεί μέσα?
Δε ξέρω πού να πάω αν καταφέρω να βγω , 
αν καταφέρω να κάνω αυτό το πολυπόθητο βήμα μπροστά.
Θα με θέλουν εκεί που θα πάω?
Θα έχει κι άλλες πεταλούδες με το κουκούλι τους παρέα?
Θα ρωτούσα το κουκούλι μου αλλά με μίσησε κι αυτό.

Μεγαλώσαμε

Εντάξει δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει..

~Κ. Γώγου~

δεν ξέρω

Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω περήφανη για τη θύελλα παγίδων που μου έστησε η ζωή.
Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω περήφανη που ακόμα και τώρα με στραβοκοιτάνε που δεν παριστάνω τη χαζογκόμενα.

Δε ξέρω αν πρέπει να με συγχαρώ για το χαμόγελο που χαρίζω σε κάθε τιποτένιο πράγμα.
Δεν ξέρω αν ζω ή απλά υπάρχω.
Και αν απλά υπάρχω πόσο παρείσακτη είμαι?

Είμαι ανάμεσα σε αυτή τη λεπτή γραμμή του '' νοιάζομαι '' και του '' δε βαριέσαι , αδιαφορώ ''.
Και πάλι δε ξέρω.
Είναι εύκολο όταν οι άλλοι σε αγνοούν , εγώ γιατί να μη μπορώ?

Είναι και αυτός ο πονοκέφαλος που δε λέει να με λυπηθεί
και δε ξέρω και που καταλήγει όλο αυτό..

Μια φορά κι έναν καιρό.

Και η ιστορία ξεκινάει.
Μικρή δεν με αγαπούσανε. Μα τί λέω;! Δεν ήξεραν καν ότι υπάρχω.
Ήμουν εκείνο το κοριτσάκι που καθόταν μόνο σε μια γωνιά και περίμενε μια φιλική κουβέντα να την κάνει να νιώσει αποδεκτή.
Ναι αυτό που είχε '' χολέρα ''.
Μεγαλώνοντας πάλευα να κολλήσω κάπου, χωρίς αποτέλεσμα.
Η μια αποτυχία μετά την άλλη.
Έφευγαν , έρχονταν , ξαναέφευγαν. 
Στην αρχή πίστευα ότι εγώ φταίω, εγώ είμαι λάθος.
Μετά κατάλαβα.. 
Όλοι οι άλλοι ήταν φυσιολογικοί ενώ εγώ παράξενη.
Όλα τα παιδιά παίζανε κρυφτό , εγώ έπαιζα με τον εαυτό μου.
Διάβαζαν τα μαθήματά τους κι εγώ ήμουν εκείνη που χλευάζαν ως αδιάβαστη.
Μετά ο καιρός πέρασε.
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που ένιωσα να μ'αγαπούν.
Για μενα ,
γι'αυτό που ήμουν
και γι'αυτό που δεν ήμουν.
Έλαμψε μια κηλίδα μέσα στο σκοτάδι.
Ήμουν περίφανη για τις παραξενιές μου. Ή έστω γι'αυτά που οι άλλοι νόμιζαν αλλόκοτα.
Έκτοτε προσπαθώ και εγώ να είμαι κάποια.
Όχι κάτι σημαντικό.
Μια απλή κουκκίδα , με χρώμα , και σχήμα , και νόημα.

Eξάλλου όλοι θέλουμε να είμαστε κάτι , 
θέλουμε απλά να πάρουμε μια γεύση απ'το ποιοι είμαστε.

~τέλος~

And is he dark enough, enough to see your light?

Έφτασε η μέρα που νίκησε ο μαγνήτης

Έφτασε πια η μέρα που ο εαυτός μου κι εγώ είμαστε ένα.
Αυτός πάντα κρυμμένος τόσο βαθιά στη ρίζα που ακόμα και εγώ τον έχανα.
Τώρα επιτέλους τον βρήκα.
Μόνο που μαγνητιστήκαμε ραγδαία, δε πρόλαβα να αρνηθώ.
Γίναμε ένα, εγώ και αυτός.
Δεν μας αναγνωρίζουν , δεν μας ξεχωρίζουν.
Δε ξέρω αν μου αρέσει , αν είναι καλό.
Μέχρι που μου μίλησε , τους κανόνες όρισε :
'' Μη τολμήσεις και ξεκολλήσεις από μένα , δε πρέπει να σε δούνε.Όπως εγώ. ''
Τα λόγια του σεβάστηκα και χώθηκα καλά , μην με δει κανείς , μη με καταλάβει κανείς.
Θα με ακούσει άμα αποπειραθώ να βγάλω το κεφάλι μου στον έξω κόσμο.
Ομολογώ ότι είναι ωραία , ασφαλή και ήσυχα εδώ μέσα.
Είχα βαρεθεί να είμαι κοινωνική και ανοιχτή με όλους.
Αυτό το χαμόγελο σε κάθε ανθρωπάκι που έβλεπα, το σιχάθηκα!
Είμαστε ένα και είμαι περήφανη.
Είμαστε ένα και φοβάμαι τη σιωπή.
Είμαστε ένα και αργοσβήνω με τον καιρό.
Έφτασε πια η μέρα να ζήσω εκεί μέσα που έμενε κι αυτός.

η τελευταία σύνδεση

Είπες πως είσαι η τελευταία μου σύνδεση με τον κόσμο.
Ότι φοβάμαι μην τη χάσω.
Αν εγώ κόψω την τελευταία μου σύνδεση και βρω τη δύναμη,
εσύ θα βρεις τη δύναμη να μην ξεκόψεις από μένα;

Άσιμος

Am I stronger than depression?

'' Πώς είναι η κατάθλιψη; '' , ψιθύρισε.
'' Μοιάζει σα να πνίγεσαι. Μόνο που μπορείς να δεις τον καθένα γύρω σου να αναπνέει. '' 

What life taught me.

Μου έμαθαν να τρώω με πιρούνι και όχι με τα χέρια.
Μου έμαθαν να γράφω, να διαβάζω , να μιλάω.
Μου τόνισαν ότι είναι κακό να λες ψέματα και ότι η ειλικρίνεια και η γενναιδωρία σε πάνε μπροστά.
Μου απαγόρευσαν να κλέβω , να βρίζω, να χτυπάω.
Μου έμαθαν πολλά ''χρήσιμα'' για τη ζωή, μα όχι αυτά που ήθελα να ξέρω.
Κανείς δεν μου έμαθε πώς να αντιμετωπίζω την λύπη , τον πόνο και την δίψα για εκδίκηση.
Κανένας δεν μου είπε ότι ο χωρισμός πονάει, το αίσθημα που νιώθεις εκεί βαθιά όταν αυτός σε αφήνει.
Κανένας..
Δεν μου μάθανε να αδιαφορώ για ό,τι δεν αξίζει να υπάρχει.
Μήτε μου μάθανε να αγαπώ, < Τί πάει να πει αγάπη?! >
Ότι το να κλαις είναι καλό, ξερνάς ό,τι σε καταβροχθίζει σταδιακά.
Ήξερες ότι ο φίλος σε προδίδει?
Ο έρωτας μοσχομυρίζει?

Όλα εγώ. Όλα η ζωή.
Αυτή και εγώ.
Αυτή και ο εαυτός μου.
Αυτοί οι δύο μ'έμαθαν να επιβιώνω εκεί έξω στα σκληρά.
Και να'μαι, ετοιμάζομαι να παρακολουθήσω το επόμενο μάθημα.
Το θέμα του άγνωστο, μα ταυτόχρονα ενδιαφέρον.
Οι ερωτήσεις αγνοούνται αν δεν είναι σωστές.
Το παν είναι η αφομοίωση. Δε θες να κάνεις λάθος. Ένας βαθμός μείον είναι πολύς για μένα.
Κοστίζει. Ξεμένεις από αντοχή , δάκρυα , χαμόγελα. 

Από ένα πράγμα δεν ξεμένεις. ΕΛΠΙΔΑ
Αργώ να τελειώσω, μα το ταξίδι είναι που μετράει.

                  Όλα είναι δρόμος.          

I hear voices

Και εκείνο το βράδυ την ρώτησε :
"Ξέρεις πως θα μπορούσε να τελειώσει αυτό; Με τον ψυχικό σου θάνατο ..."
Και χάρηκε που την γλίτωσε για ακόμη μια φορά.

Τώρα πια δεν εξηγώ

Ρώτησε κάποιος κάποτε. Παλάβωσες Νικόλα; Γυρίζεις γύρω-γύρω τ'άγαλμα της πλατείας κι επιταχύνεις το ρυθμό κι έχουν περάσει ώρες ; 
Εγώ απάντησα τότε αυτά : Όλοι, ο καθένας, η κάθεμια κάνετε κύκλους παρ'όλο που πάτε ευθεία.
Γυρίζετε σα σβούρες και δεν παίρνετε χαμπάρι. Προκειμένου να κάνω κύκλους , εγώ μπαίνω μέσα στον κύκλο και τον αντιμετωπίζω. Παρ'όλο που βρίσκομαι ακόμα στη περιφέρεια, θα φτάσω και στο κέντρο.
Πάντως το θυμάμαι. Είχα απαντήσει. Μίλαγα ακόμα με τους ανθρώπους.
Τώρα πια δεν εξηγώ. Το'χω σταματήσει.

Ν. Άσιμος 
''Αναζητώντας κροκανθρώπους ''

Απωθημένα του χθες.

Κάποτε,
κάποιος του είπε ότι είναι αλλόκοτος.
Κάποιος του έδειξε ότι είναι μόνος, ότι τίποτα και κανένας δε μπορεί να τον καταλάβει.
Ήταν αστείος , παράξενος , ελκυστικός.
Και κάποιος πάλι ήταν η αιτία , που σπίτι του έκανε τον εαυτό του.

Κρίμα το παιδί..

Και όταν βρέθηκε κάποιος , που τον ένιωσε, τον πόνεσε, αυτός φοβήθηκε.
Φοβήθηκε τα λόγια τα πικρά , βαρέθηκε να έχει τη μοναξιά αγκαλιά.
Δε θα άντεχε να ακούσει για ακόμα μια φορά : '' Eίσαι μόνος εδώ γύρω. ''

Έτυχε να είμαι κι εγώ μέσα σ'αυτούς.
Σ'αυτούς που μαζί του ήθελαν να'ναι.
Είδα μια πλευρά ,που ποτέ δεν έδειξε.
Τον ..

..Μα άργησα..

Τώρα έγινε φίλος με τη μοναξιά , και οτιδήποτε άλλο του φαίνεται σαχλό.
Διώχνει ό,τι βρωμάει αγάπη, του καταστρέφει ό,τι έχτισε τόσα χρόνια.
Τις άμυνες,
τη σκληρότητα,
τον κόσμο του.
Ναιιιι... ο κόσμος του..Και τί δε θα'δινα να γευτώ για λίγο ακόμα τη γλύκα του.
Ήθελα απλά να μην είναι μόνος..

I watched it all up close,
I knew him more than most
I saw a side of him he never showed
Full of sympathy for a world that
Wouldn't let him be
                                                 ~αφιερωμένο~

Εφιάλτες

                                                       Can't wake up in sweat
                                                 Cause it ain't over yet
                                      Still dancing with your demons
                 

Εφιάλτες έχουν βαλθεί να με τριγυρίζουν.
Εικόνες άτσαλες , ανούσιες , ασύνδετες , εξωπραγματικές.
Πέφτω για ύπνο και φοβάμαι να αφεθώ. 
Φοβάμαι τη στιγμή που το μυαλό θα φύγει στο ασυνείδητο,
και οι πιο τρελές, τερατώδεις σκέψεις μου θα πάρουν χρώμα και ζωή.
Ένας βούρκος απ'τον οποίο δε μπορώ να ξεφύγω.
Πρέπει να περιμένω 1, 2..5 δευτερόλεπτα, αιώνες για μένα.
Τη μία σκοτώνομαι , την άλλη παλεύω να σωθώ.

Μα οι χειρότεροι εφιάλτες είναι αυτοί που σε χαρακώνουν.
Ξυπνάς και η εικόνα τους σε δαιμονίζει.
Παράλυση στο σώμα και το νου.
Είναι αυτοί που ενσαρκώνουν 
φόβους,
ανασφάλειες, 
έμμονες ιδέες.
Όνειρα που εσύ δημιουργείς μέσα στον λαβύρινθο του μυαλού.
Άμα χαθείς εκεί μέσα, δύσκολα υπάρχει γυρισμός.

Μάλλον είμαι ακόμη άγνωστη σε μένα,
δε λέω να με μάθω.
'' Πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι,
αλλιώς έχεις εφιάλτες. ''

η αυταπάτη.

Είναι η αυταπάτη , μια άκαρδη συνομωσία.
Είναι η αυταπάτη, αυτή που στο τέλος θα σε ρίξει χάμω στη ξεφτίλα.

Είναι ηρεμία πριν τη κατρακύλα , 
είναι το φως πριν το σκοτάδι, 
το γέλιο πριν τον ολοσκερή χαμό,
Μια απλήρωτη πουτάνα!

Είναι η αυταπάτη, φίλη με το χάος.
Μοιράζει χαρτομάντηλα , ξενύχτια , αϋπνίες.

Και να που αμείλικτη στέκεται εκεί και με κοιτά,
το έργο της επικροτεί.

..Είναι η Αυταπάτη..
μια ψυχρολουσία
αβάσταχτη
πανίσχυρη
σε χώνει στα έγκατα της τρέλας.

                                                                    Είναι η αυταπάτη , μια άκαρδη συνομωσία.
                                                                           
                    

Πίσω απ'το τζάμι.

                                       

                                                                                Φαντάσου να σ'έβλεπα πίσω απ'το τζάμι της ζωής μου.


Εκεί, μια ακαθόριστη φιγούρα πάντα βρίσκει κάτι να μου πει, που ούτε μιλιά δεν έχει.
Πίσω απ'το τζάμι την γνώρισα , δέθηκα, ενώθηκα.
Πολλές φορές , λες και θέλει να μου κρατήσει συντροφιά.
Υπάρχει πάντα εκεί.
Φοβάμαι να πλησιάσω, η αναπνοή μου αλλοιώνει την εικόνα της.
Φεύγει..Χάνεται..Φεύγει.
Μα πρέπει να ανασάνω.

Φαντάσου να σ'έβλεπα πίσω απ΄το τζάμι της ζωής μου και όσο ανέπνεα να θόλωνε.
Και όσο θόλωνε να σ'έχανα... 
Μα αν δεν αναπνέω θα πεθάνω.
Αξίζει, όμως, να σε βλέπω.

                      Χωρίς πνοή, το τζάμι παραμένει διαυγές.
                       Και να'σαι πάλι εκεί πίσω,
                      Σε βλέπω. Αξίζει. Δε ζω.

ακροβάτης.

Στον αέρα..όλα βρίσκονται στον αέρα.

Ναι βλέπω και ένα σκοινί , ίσα ίσα αντέχει όλα αυτά.
Στη μια μεριά προσπαθούν να ισορροπήσουν οι πρωταγωνιστές της ζωής μου.
Φίλοι, έρωτες και ό,τι άλλο κατέχει τη καρδιά μου.
Στην άλλη δεν τα βλέπεις , μόνο υπάρχουν.
'' Αγαπώ '' 
'' Ζω ''
'' Αγωνίζομαι ''
'' Πονάω ''
'' Αντέχω ''
'' Θέλω ''
'' Ονειρεύομαι ''

Εγώ στη μέση , κρατάω τα ηνία του δύσκολου ακροβατικού.
Εάν χάσω τον έλεγχο ,κάτι θα μου ξεφύγει και θα πέσει.
Είμαστε στον αέρα.
Σε ένα τεντωμένο σκοινί που πρέπει να αντέξει. Έτσι λέει το παιχνίδι που μ'έβαλαν να παίξω εδώ και καιρό.
Αν το ήθελα?.. Δεν θυμάμαι αν ήμουν θαραλλέα από την αρχή ή αν αυτό μου σκλήρυνε τη ψυχή.
Σημασία έχει ότι συμβιβάστηκα με τους κανόνες.
< Το παιχνίδι είναι αέναο, μόνο οι καλοί τα καταφέρνουν. Νομίζεις ότι μπορείς? >


                               Cap ou pas cap?

Tell me about a weird dream you had.

                                                      I know well what lies beyond my sleeping refuge                                                                                                                                                      The nightmare I builτ my own world to escape.
                                                                            
Χάρτινα λουλούδια.
Πλαστικά ποτήρια.
Ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Και ένα στρώμα φθαρμένο στο πάτωμα.
Εκεί μπλέκεται το συνειδητό με το υποσυνείδητο,
το υποσυνείδητο με το όνειρο,
το όνειρο με την παράνοια.
Ο αέρας ψιθυρίζει το όνομα μου,
θαρρείς με ξέρει από παλιά.
Το ταβάνι από πάνω ξέρει όλα μου τα μυστικά.
Και αυτά που δεν τολμάω να ξεστομήσω.
Σφίγγω αυτό το μαξιλάρι, μπίγω νύχια και δόντια.
Βλέπω ανθρώπους να τρέχουν σε κύκλους.
Τρελός κόσμος.
Κανείς δεν τους έμαθε να πηγαίνουν προς τα πίσω!
Περίμενε!
Να'μαι κι εγώ ανάμεσα τους.
Μόνο που..
Κάθομαι εκεί στη μέση και τους κοιτώ,
κρατώντας χάρτινα λουλούδια,
και μια φωτογραφία σκισμένη
με 'μένα ξαπλωμένη σ'ένα στρώμα.

Τί όνειρο κι αυτό!?
Ζωντανό λες και συνέβη.
Τρελό λες και το φαντάστηκα.
Κι όμως η φωτογραφία είναι στο χέρι μου.

Ένα ζόμπι από τ'άλλα.

Ζόμπι.
Θα'θελα να είμαι ένα ζόμπι.
Όχι από εκείνα που τρώνε σάρκες και οστά.
Από τ'άλλα.
Αυτά που δεν κοιμούνται,
δεν μιλάνε σκέψεις στο μυαλό.
Κάνει κρύο , μα δε κρυώνουν.
Τα χτυπάνε, δεν πονάνε.
Το βλέμμα τους κάπου χαμένο, δίχως νόημα, ουσία.
Δεν κλαίνε, δεν ραγίζουν, δεν λυγάνε.
Δε ξέρουν τι πάει να πει αγάπη, ζήλια , πόνος , απελπισία.
Δεν τους λείπει κανένας , δεν αναζητούν κανένα.
Μόνο υπάρχουν.

Ναι ελκυστική η ιδέα του τίποτα, δεν το αρνούμαι.
Χωρίς ανάσα, 
χωρίς καρδιά να πάλλεται ακατάπαυστα.
Το μυαλό νεκρό,χωρίς παιχνίδια και δεύτερες φωνές.

Έπεσε νέκρα εδώ γύρω..
Μα ξέρω πως δεν είμαι η μόνη.
..Και ακόμα είμαι ζεστή..

Καίνε.

Καίνε.
'' Τα δάκρυα, όταν κυλάνε , καίνε. ''
Όταν βαρεθούν να κουλουριάζονται συνέχεια μέσα στα μάτια,
καίνε.
Όταν θολώσουν τα πάντα,
όταν ο πόνος στο στήθος καταντήσει φαρμακερός,
όταν τίποτα άλλο δεν μοιάζει πιο ελκυστικό.
Τότε είναι που καίνε.
Η ανάσα κοφτή , αγκομαχάει να ακολουθήσει το συνηθισμένο της τέμπο.
Και εκεί καίνε!
Μάτι , μάγουλο , στόμα.
Βάζουν στα πάντα φωτιά σ'όλη τη διαδρομή.
Καταπλακώνουν την ψυχή,
όσο λιγότερος αέρας, τόσο καλύτερα.
Μέχρι που μένεις κενός , γαλήνιος ξανά,
έως ότου καταλάβεις την ψευδαίσθηση.

Έως ότου ξαναβαρεθούν ,
έως ότου τα μάτια δεν αντέξουν το ολοκαύτωμα και κλείσουν.
Εκεί ξεκινάει η διαδρομή..Ξανά..

                                                                                 ..Καίνε..

Σύννεφα.

Ξαπλωμένη κάτω, εκεί που ακόμα υπάρχει ζωή, κοιτά.
Μονάχα κοιτά.
Το βλέμμα χαμένο κάπου ψηλά, σε πιτσιλιές άσπρου πάνω σε γαλάζιο.
Να ένα σύννεφο εκεί της χαμογελά!
Κι ένα άλλο μοιάζει μ'ενα αλλόκοτο φίδι.
Να κι ένα πουλί με τα φτερά ανοιχτά!
Σύννεφα.
Αφαιρείται.
Σύννεφα.
Τόσο αφηρημένη στην παράσταση που δίνουν , 
αγνοεί τον δροσερό αέρα,
αγνοεί το ελαφρύ ρίγος που διαπερνά το δέρμα.
Αγνοεί τη βροχή.
Κρύα σαν την ίδια.
Βρήκε κάποιον παρέα να κλάψει.
Αυτή και η βροχή.
Κι ύστερα πάλι σύννεφα ..
Έως την επόμενη βροχή.

λάθη

                                                                                                         

Tί ειρωνεία να κρίνεις για λάθη μια σταλιά,
όταν εσύ κάνεις τερατώδη.
Η ψευδαίσθηση ,ότι είσαι σωστή, κολλημένη στο παιδαριώδες μυαλό σου.
Εμείς τα ''λάθη '' την πληρώνουμε.

Λάθη κάνουμε πολλά.
Μα όταν γίνονται διπλά,
ντροπή να σε πιάνει.

Ξυπνάς με τη σκέψη:
'' Άυριο ας κάνω καλύτερα. ''
Εξάλλου είσαι άνθρωπος, όλα σου επιτρέπονται.
Δύο και χίλια δύο.
Δεν σου είπαν να μαθαίνεις απ'αυτά?!

Ξεκουράσου στη _δεδομένη_ συγχώρεση.
Μέχρι ξανά να αρνηθείς την ύπαρξη τους,
και όλα να σ'απαρνηθούν.

                                                                         

..Σαν όνειρο..

                                   

Tον νιώθω..

Νιώθω τα χέρια του να ακολουθούν κάθε εκατοστό του κορμιού μου.

Αναρριγώ.

Αφήνομαι στο έλεος μιας ύπαρξης που με σφίγγει ολοένα και περισσότερο πάνω της.

Μυρίζω.

Μυρωδιά ελκυστική, μεθυστική, αντρική.

Έχει κατακλύσει τα πάντα γύρω μου και μέσα μου.

Τον κοιτάω σε αυτά τα ,όλο νόημα, μάτια.

Μου μιλάει.

Στην αρχή, ψίθυροι μου χαιδεύουν το αυτί. Μετά σιωπή.

Τώρα απλά με κοιτάει. Τον ακούω καλύτερα.

Αισθάνομαι την ανάσα του στο μέτωπό μου κι ύστερα και πάλι ησυχία.

Κλείνω τα μάτια, τα χείλη του πιέζουν τα δικά μου.

Ο λαιμός μου είναι παγιδευμένος στο χέρι του.

Ο χώρος έχει γεμίσει χιλιάδες αισθήσεις.

Και ξάφνου μια φωνή. Ήρεμη, σιγανή , με υπνωτίζει.

Μόνο εγώ, αυτός και τα αστέρια να μας χαζεύουν.

Είναι σαν αυτά τα όνειρα, που παρακαλάς να μη χτυπήσει το ξυπνητήρι σου και χάσεις τη συνέχεια.

Ή μήπως όντως ήταν απλά ένα όνειρο που είδα λίγο πριν ξυπνήσω?!

Ό,τι και να'ταν εγώ ένιωσα , άκουσα , άγγιξα , είδα!

Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ότι είναι εκεί να μπλέκει τα χέρια του στα μαλλιά μου,

και να ξεστομίζει ότι είμαι δικιά του...

Κρίμα..

                                                I am not here, I'm not listening. I'm in my head and I'm spinning.


Κρίμα το κορίτσι..
Περιπλανιέται ασταμάτητα σε έναν κόσμο κακό , τρελό.
Τρελή και αυτή, δεν πάει πίσω.
Έτσι την κατάντησαν.
Φλερτάρει με τον θάνατο,
αυτόν της ψυχής.
Κοντεύει.
Αρκετά κράτησε ο καθαρός ουρανός, απορούσε και η ίδια.
Τώρα πίσω στη συνηθισμένη μπόρα, το σκληρό χαλάζι.

Το φως φοβάται να την πλησιάσει.
Όσες φορές προσπάθησε ,
κατέληξε λαχανιασμένο στη κρυψώνα του.

Φοβάται τη μέρα που θα είναι ''νεκρή ''.
Ζηλεύει τα τυχερά ανθρωπάκια που μόνιμα γελούν,
και στο μυαλό τους φυσάει μόνο ένα ελαφρύ αεράκι.
Απαιτεί το χαμόγελο, έστω!

Δοκιμασμένη από πολλά , μα όχι αρκετά.
Θα έρθουν. Έρχονται. Τα βλέπει.
Κάθεται στο βολικό της καναπέ και, όπως πάντα, περιμένει.
Όταν όλα είναι αποφασισμένα, ας γίνουν.
..Το κενό θα παραμείνει κενό..

Kι όταν η αναμονή σταματήσει...?

Δεν βρίσκεται εδώ..
Πάντα κάπως λείπει..Έλειπε..Θα λείπει..
Ακόμα και όταν το σώμα είναι εδώ, το μυαλό ξεχνιέται κάπου μακριά, χαζολογώντας σε μέρη που του κινούν το ενδιαφέρον.
Προσπαθώ να νιώσω.
Ένα κενό , μια απόγνωση , έναν θυμό!
Τίποτα! Η συνήθεια κατασπάραξε οποιαδήποτε πιθανότητα είχα να αισθανθώ.
Για άλλους είναι μια ύπαρξη ανεκτίμητη, σύμβολο αγάπης.
Για μένα...
Κάτι τέτοιο πρέπει να είναι. Χωρίς όμως το ανεκτίμητο. Και το σύμβολο...

Μάλλον δε θα καταλήξω ποτέ.
Σα να συγκρούεται μια ασυνήθιστη αγάπη με τους ψυχολογικούς γκρεμούς που πέφτω.
Εξαιτίας αυτής της ύπαρξης , βούλιαξα. Κλείστηκα μέσα στο χάος του μυαλού μου.
Μα ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες , ένα όμορφο, τρυφερό συναίσθημα ανάβλυζε.
Δε λέω να βάλω τάξη σ'αυτό το χάος , ίσως από φόβο.
Όχι πάντως αυτόν της μοναξιάς.
Αυτός μένει κολλημένος στον ξεβαμμένο,γεμάτο ρωγμές τοίχο του μυαλού μου.
Σαν μια λησμονημένη ανάμνηση.
Τώρα πια δεν είμαι μόνη.
Κάπου εκεί μέσα ξέρω ότι μ'αγαπάει κι ας επικρατεί ομίχλη.
Και το δωμάτιο μου πια , σπάνια μετατρέπεται σε ακροατήριο παραμιλητού.
Γιατί δεν χαίρομαι γι' αυτό?
Ξέρω γιατί...
Ο ήχος μιας έκρηξης , είναι ικανός να κάνει θρύψαλα τα πάντα γύρω του..

Η αναμονή θα σταματήσει κάποια στιγμή.
Είμαι έτοιμη όμως?!

Βοήθεια! Πάσχω από φαντασία..

Πονηρά λόγια ή πονηρά μυαλά?
Εγώ θα το έλεγα περισσότερο φαντασία και ανοιχτό, ακομπλεξάριστο μυαλό.
Όσο και αν για μερικούς ο αυτόματος συνειρμός σε κάτι πρόστυχο είναι δεδομένο,
υπάρχουν και πολλοί που..δεν το έχουν ούτε στο ελάχιστο!
Φταίει η αθωότητα? Η χαζομάρα ? Η ντροπή?
Το θέμα είναι ότι πολλές φορές σε κρίνουν γι'αυτό , παρεξηγούν.
Ακούς κάτι του τύπου ''εμένα μ'αρέσει να είναι μεγάλο και ζουμερό'' 
και αμέσως ξεφεύγεις. ( καταλαβαίνετε.)  
Και τι θα σκεφτεί ο άλλος? Κοπελιά είσαι πεινασμένη , και π@υτάνα! (γκουχ..συγνώμη για τα ανήλικα)
Εεε δεν φταίμε εμείς που το μυαλό σας δε στροφάρει ,ούτε που η φαντασία σας ειναι τέρμα περιορισμένη και τα κόμπλεξ σας περνάνε και την στρατόσφαιρα. 
Να κρίνετε ότι σας παίρνει να κρίνετε .
Οι πικάντικες σκέψεις σε ξυπνάνε , σε ανανεώνουν και ερεθίζουν την φαντασία σου.
Αν αυτό ειναι κακό.. τότε τι να πω.. 
Μάλλον είμαι καταδικασμένη εξαιτίας των πορνό σκέψεων μου!

Η φαντασία μου οργιάζει , ναι!
Μου αρέσει το μυαλό μου να τρυπώνει στα πιο καλά κρυμμένα μονοπάτια και να σνιφάρει προστυχιές.
Άλλωστε η εμπειρία μου έδειξε ότι λειτουργεί και ως μέσο επικοινωνίας.
Μέσο επικοινωνίας δύο ανθρώπων , δύο μυαλών , δύο κορμιών.
Γιατί να περιοριστείς σε λέξεις όταν μπορείς να '' ρίξεις '' τον εγκέφαλο του άλλου?
Δικαίωμα σας το μυαλό που κουβαλάτε.
Αλλά και δικαίωμά μου το δικό μου.

Εμείς τα '' dirty minds '' την βρίσκουμε κι έτσι!

Άλλο ένα, έρμαιο της ρουτίνας.

H ζωή της ήταν φτωχή από εκρήξεις και όλα ήταν τακτοποιημένα στις μικρές ,ειδικές θέσεις τους.
Έκλεινε τα μάτια της, για να ξυπνήσει την επόμενη μέρα, έτοιμη να συμβιβαστεί με την εξαναγκαστική ρουτίνα της.
Όχι για πολύ..
Μια μέρα τα έκλεισε και ,όταν τα άνοιξε, είχε φύγει από εκεί. 
Κατέληξε σ'ένα νοσηρό, μουντό περιβάλλον.
Εκεί το έμαθε.
Έμαθε ότι πλέον δεν θα ήταν η ίδια, κάτι πάντα θα την επηρέαζε.
Της μίλησαν , πράγματα που η ίδια ήταν αρκετά έξυπνη για να αντιληφθεί πιο πριν.
Ύστερα από μέρες ,έκλαψε.
Έπρεπε να ξεσπάσει άλλωστε.
Βέβαια την υποχρέωσαν να ''βοηθήσει'' τον εαυτό της να το περάσει πιο ανώδυνα.
Μία μέρα...
Δύο μέρες...
Τρεις μήνες...
Δύο χρόνια...
Η λέξη '' ΠΑΝΤΑ '' , που στην αρχή την τρόμαζε, τώρα κατέχει κι αυτή μια μόνιμη θέση στο κεφάλι της.

- Πατάει το κουμπί και ξάφνου βρίσκεται μέσα της, ένα υγρό κυλάει ανάμεσα στις φλέβες της.-
Και να που κι αυτό κατάντησε μια άθλια ρουτίνα..

Μέσα σ'αυτήν την πόλη, συνέβη!

                                   Looking at your picture from when we first met

                                 You gave me a smile that I could never forget

Και μέσα σε αυτήν την πόλη , με καυσαέρια και σκόνη, εγώ ξαφνικά ερωτεύτηκα εσένα.

Ακόμα αν και αυτό έχει ξεφτίσει από τέλμα χρόνου , υπομονής , καρδιάς , συνέβη!

Κάτι πάντα θα σε θυμίζει.

Κάπως πάντα θα με αγγίζεις χωρίς καν να είσαι εδώ.

Μα κάπου μέσα μου ξέρω ότι αλληλοεπηρεαζόμαστε.

Αφήσαμε και οι δύο σημάδια, ικανά να βουίζουν στο κεφάλι μας.

Και αν οι ζωές μας συνεχίστηκαν , δεν πειράζει.

Η λάμψη στο βλέμμα δε χάνεται. Μήτε το σπινθήρισμα στη καρδιά.

Φταίει η ένταση. Φταίει το ξαφνικό!

Φταίει που διαπεράσαμε τις ίδιες μας ασπίδες και μετά υποχωρίσαμε.

Όχι, όχι! Δεν άκουσες καλά..

'' Σ'αγαπώ ''

Όπως η μέλισσα το λουλούδι, η βροχή το σύννεφο, η λύπη το κλάμα.

Μάλλον ήταν πολύ και βούλιαξες μέσα του. Δεν πειράζει και πάλι.

Εγώ πάντα θα σε προσέχω, θα ανησυχώ , όσο κι αν με διώχνεις.

Κι αν τελείωσε, θα παραμένει αυτό το εφηβικό αίσθημα, που όμοιο του δεν θα υπάρξει.

Κι αν με ψάξεις ,εδώ θα'μαι. Δεν έφυγα ποτέ.

Συμβιβάστηκα, όπως κάθε φορά.

Και μέσα σ'αυτήν την πόλη , εγώ συνήθισα την απουσία σου και η παρουσία σου με τρομάζει!

Ο κόσμος μου είναι ...

Είναι ο κόσμος μου.
Τον έφτιαξα με τα χέρια μου.
Κόπιασα αλλά δεν έχει σημασία.
Εκεί μέσα ζω, αναπνέω, κυριαρχώ!
Νιώθω ασφαλής.
Μπορώ και παίρνω μάτι το '' έξω '' χωρίς να με καταλαβαίνουν.

Πολλές φορές ο κόσμος μου επικοινωνεί και με άλλους.
Είναι επιλεκτικός αλλά όταν το κάνει διασκεδάζει.
Ζω εκεί γιατί οι άλλοι δεν μου ταιριάζουν.
Είναι συνηθισμένοι , βαρετοί και κακοί.
Ο δικός μου είναι αλλόκοτος , τρελός, σπανίζει.
Είναι το δεύτερο σπίτι μου.
Εκεί μεγαλώνω, μεταβάλλομαι και είμαι ο εαυτός μου.
Χορεύω, τραγουδώ , παριστάνω το χαζοχαρούμενο , αδιαφορώντας!
Όποιος καταφέρει να με '' δει '' είναι ευπρόσδεκτος μέσα του.

Είναι ο κόσμος μου.
Με περιμένει πάντα με μια ζεστή αγκαλιά.
Με μία απαλή και χνουδωτή κουβέρτα να προφυλαχτώ απ'το κρύο.

Είναι δικός μου , αυτός ο κόσμος μου ανήκει!

Μεγαλώνω... σαν αριθμός

                                                                   

..I try to stay awake and remember my name..

Μεγάλωσα...
Μεγαλώνω!
Κι όμως το μυαλό μου είναι ακόμη κολλημένο εκεί.
Εκεί που τίποτα δε σε φοβίζει.
Εκεί που το μόνο που σε απασχολεί είναι το πώς θα πείσεις τους γονείς σου να σου πάρουν το αγαπημένο σου παιχνίδι ή τι ώρα θα πας στις κούνιες με τους φίλους σου.
Μα κάτι με εμποδίζει να αφοσιωθώ σε αυτό το μαγικό μέρος.
Νομίζω κάποιοι το είπαν ζωή.
Σου θυμίζει τη πραγματικότητα , φεύγεις ολοκληρωτικά από την ουτοπία που έχεις πλάσει.
Καλό ? Κακό ? ...

Μεγαλώνω δίχως να το θέλω.
Ωστόσο, ακόμα ένα μικρό κορίτσι που παλεύει να παραμείνει πάνω στα πουπουλένια σύννεφα.
Τρώει γλυφιτζούρια , παίζει παιχνίδια, βλέπει κινούμενα σχέδια.
19, 20...25,26 .... Αυτά είναι παγίδες , απλοί αριθμοί.

..Μεγαλώνω μόνο σαν αριθμός ,γιατί είναι ακόμα νωρίς να ξυπνήσω..


                         But everybody's changing , and I don't feel the same..

Αν φύγω ...

                                       

                           

                                           ..Χάνεσαι και ο εαυτός σου απλά κοιτά..

                                  

..Είναι στιγμές που έχεις ανάγκη να φύγεις..
..Να χαθείς , να εξαφανιστείς..

Όλα γύρω σου σε διώχνουν.
Σε κλωτσάνε , σε βαράνε , σε σπρώχνουν.
Νιώθεις ξένος μέσα στο ίδιο σου το σώμα.
Πνίγεσαι!

Τρέξε! Τρέξε τώρα που μπορείς.
Τώρα που όλα σε καλούν μακριά.

Όλο σου το 'είναι' φωνάζει '' Μακάρι να μην υπήρχα ''.
Ωραίο πράγμα να χάνεσαι σαν τον άνεμο.
Τόσο ελκυστικό..

Μα είναι μωρέ και αυτά τα λίγα που σε κρατάνε ακόμα εδώ.
Μικρά, μεγάλα - Σημαντικά , ανούσια.
Αυτά που υψώνουν ένα τείχος ανάμεσα σε σένα και το χάος.

Κι αν φύγεις.. Ποιος και τί θα σ'ακολουθήσει?
Ακόμα και η σκιά σου σ'εγκαταλείπει στο σκοτάδι.
Σκοτάδι και όλα το βάζουν στα πόδια από το φόβο.
'' Πες μου αν θα δακρύσεις έστω και ένα λεπτό ..''

Τελικά θα αποφασίσεις?
Θα φύγεις?
...............
'' Ναι! Αλλά θα πάρω και αυτά τα λίγα μαζί. Συντροφιά στο χάος. ''

Μικρό κορίτσι ..στόχος αδύναμος

Την πλησιάζει.. Ένα άγνωστο χέρι κατευθύνεται προς το μέρος της , εκεί που είναι πιο ευαίσθητη.
Είναι μικρή , τρωτή. Ένας αδύναμος στόχος ,που εύκολα κατακτιέται.
Το ξέρει αλλά συνεχίζει.
Όσο πλησιάζει γίνονται φανερά και άλλα μέρη του σώματος του.
Κεφάλι , στόμα , μάτια..Άνθρωπος!
Αρχίζει να τρέμει, μα αυτός έλκεται από το θέαμα της παιδικής της σάρκας.
Και ξαφνικά νιώθει!
Νιώθει αυτό το απάνθρωπο χέρι να την αγγίζει, να κάνει βόλτες σε κάθε εκατοστό του κορμιού της.
Αυτή σαστίζει , αναρωτιέται '' τί , γιατί , πώς? ''.

Μία , δύο , τρεις μέρες ......δύο μήνες.
Πέρασε ο καιρός με αυτό το χέρι να εξακολουθεί να την σκεπάζει.
Κάθε φορά αυτή θόλωνε, ανήμπορη να αντιδράσει.
Το απολάμβανε. Το τέρας!! 
Ναι... έτσι τον έλεγε από μέσα της.
Ευχόταν κάθε μέρα να έβρισκε τη δύναμη.
Δύναμη να μιλήσει ? Να τον κάνει να πληρώσει? Να φύγει?
Μόνο αυτή και ο εαυτός της ήξεραν...

Φώναξε.. Επιτέλους ξεφορτώθηκε ό,τι την βάρενε.
Μα δεν υπήρχε κανείς τριγύρω..
Μόνο αυτή και τέσσερις τοίχοι να χλευάζουν κάθε της κραυγή.
Δάκρυα , απελπισία. 
Τα όρια της τρέλας ποτέ δεν υπήρξαν τόσο δίπλα της , ένα βήμα και άβυσσος!
Μεγάλωσε , χωρίς ίχνος δικαίου. Κανείς ποτέ δεν την κατάλαβε.
Αμφέβαλλαν , κορόϊδεψαν , κατηγόρησαν..

Ακόμα και τώρα συλλογιέται τις μέρες εκείνες , με μια πίκρα να συνοδεύει το μυαλό της, την ύπαρξη της...

Είναι που ...Αυτό δεν ήθελες?

Eίναι που σου είπα τόσα..

Είπα πολλά , άλλα άσχημα, άλλα τόσο όμορφα!
Μα εσύ βούλωνες επίτηδες τ'αυτιά σου γιατί δεν άντεχες.
Δεν άντεχες την επίθεση που σου έκανε ο εαυτός σου.
Τι κακό πράγμα να εθελοτυφλείς!
Σε κοιτούσα κι εσύ ούτε ένα βλέμμα.
Βλέπεις τα μάτια δύσκολα κρύβουν το μέσα σου.
Δεν τα κατάφερες. Προδώθηκες!
Και τί να τον κάνω τον φόβο σου μη χάσεις?
Εγώ έχω μάθει να χάνω από έρωτα ,ακόμη και γεμάτη γρατζουνιές.
Αλλά θα το ξανάκανα, δε φοβάμαι!
Κάποια μέρα ίσως να καταλάβεις..
Ίσως πάλι και όχι...
Δε πειράζει γιατί όπου πάω αφήνω σημάδια.
Και τώρα κοιτάς τα αδικοχαμένα σου κομμάτια να γίνονται ερείπια.
Αυτό δεν ήθελες?

Είναι που σου είπα τόσα..
Είναι που δεν νοιάστηκες ούτε για μία λέξη...