[Permanent spot]

 

A message lighted up the screen. A casual curiosity for the unknown was all it needed to have a dance of words and thoughts. Colours. A connection was lurking in the corner of our minds, yet inexplicable, almost invisible. Time revealed pieces of it so delicately , even we delayed much noticing. Meaning. Everything slowly started gaining its own meaning, reaching deeper and deeper each day, month, year. Friends. Friends? Is an interaction with a friend so special? Oh, you both knew the answer. Only years later, under a different light.
Can something meaningful be created where distance takes hold?
Understanding.
Comfort.
Chemistry.
Care.
Mutuality.
Love.
It was an evening you exposed your soul naked in front of me. A beauty that’s out of this world. Are you real?
It was an evening I connected my soul to yours and made a whole.
Then our place was clear. Missing parts were finally found, hidden in the abyss of the subconscious.
I see myself shining bright, having escaped the ignorance. You could say that my beauty competes yours but will never outreach it. It was your gentle blow, which awakened me. I want to see everything now. I’m overwhelmed by the colours and the truth. It’s my innermost side you go after, my aching soul you are willing to soothe.
A safe haven, indestructible, peaceful, everlasting.
That’s how it feels to be aware, permanent spot.

Ευγνωμοσύνη

Ξέρεις, άθελά σου την κάνεις την ανασκόπηση. Συμβαίνει συνήθως τα βράδια που πέφτεις για ύπνο και σε παρασύρει.
Εγώ την έκανα. Και δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πω πέραν του ότι κέρδισα.
 Όλος αυτός ο ελεύθερος χρόνος, κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους, με ανάγκασε να δω τον εαυτό μου κατάματα. Χωρίς υποχρεώσεις και δικαιολογίες που το αναβάλλουν. Είδα πως χωράει βελτίωση και την έβαλα μπρος. Μα, επίσης, έμαθα την ουσία της λέξης ‘’ ευγνωμοσύνη ‘’. Για ένα ζεστό κρεβάτι, ένα πιάτο φαγητό, την υγεία που τόσο επιθυμούμε να έχουμε. Έπεσα κι εγώ στην παγίδα του δεδομένου. Όχι, είμαι τυχερή που τα έχω όλα αυτά.
 Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι δίπλα μου είναι υπεραρκετοί να με κάνουν χαρούμενη. Ό,τι μας έτρωγε τον χρόνο πριν, τον ‘δικό’ μας χρόνο, έδωσε τη θέση του σε στιγμές. Χωρίς κινητά, εγώ κι αυτοί. Απορροφάς τα πάντα και χαμογελάς, σα να τα ζεις πρώτη φορά. Πόσα έχανες πριν, άραγε; Πολυτέλεια. Και την άγγιξες κι εσύ, είμαι σίγουρη.
Κάποτε θα γελούσα με αυτό αλλά τώρα μόνο περήφανη μπορώ να είμαι. Δεν ήμουν ποτέ σταθερή με την γυμναστική και ομολογώ πως γινόταν από αγγαρεία. Σαν κάτι να λείπει τώρα πια αν φύγει η μέρα και δεν της αφιερώσω χρόνο. Νιώθω όμορφα, παίρνω καλύτερες ανάσες και με γεμίζει.
[Βιβλία]. Λίγο η φασαρία του δρόμου, λίγο η δουλειά και οι υποχρεώσεις, τελείωνε η μέρα και ο εγκέφαλός μου βρισκόταν σε κατάσταση νιρβάνας. Στοίβα τα βιβλία. Αγόραζα πολλά γιατί το είχα βάλει πείσμα. Μου έλειπε η χαλάρωση που προσφέρουν και τώρα ανταμωθήκαμε ξανά. Μειώνονται τα αδιάβαστα. Ευγνωμοσύνη.
Αφιέρωσα χρόνο στον έρωτα. Τον φρόντισα και τον ενδυνάμωσα. Ευγνωμοσύνη.
Αν κάτσεις και το υπολογίσεις κι εσύ το χρειαζόσουν. Λάθος η αιτία που σου χάρισε τον άπλετο χρόνο, θα μου πεις. Μετά από τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο, θα σου πω.

The virus with a name

   Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Το πρωινό πνιγμένο στη δική του ρουτίνα και όλα έμοιαζαν προβλέψιμα, όπως πάντα. Θα’ταν μερικές ώρες αργότερα που έφτασε κι εδώ, αυτό που αργότερα θα μας άλλαζε παντελώς την καθημερινότητα. Το δεδομένο έδωσε τη θέση του στο αναπάντεχο και όλα όσα απολαμβάναμε με μια σχεδόν αχαριστία, μας τα στέρησε μονομιάς.
     Δεν θυμίζει αληθινή πραγματικότητα αυτό, πιο πολύ σε όνειρο αντιστοιχεί. Εγώ φοβήθηκα όταν συνειδητοποίησα το πόσο θα διαρκέσει και τι θα μου χαρίσει ανεπιστρεπτί αν φερθώ ανεύθυνα. Και με ταλανίζει που δεν ήταν τόσο φανερό για τους τριγύρω. Στο όνομα ενός Θεού ή σε αυτό της καλοπέρασης. Άραγε να έχουμε σκεφτεί ποτέ έξω απ’τον ίδιο μας τον εαυτό;
      Εικόνες σουρρεαλιστικές. Άνθρωποι που δεν πλησιάζουν ο ένας τον άλλο, μια απόσταση που πριν ήταν μόνο εσώτερη και τώρα είναι ορατή και από μακριά. Και η στέρηση μικρών απολαύσεων; Μια βόλτα χωρίς ενοχές, μια αγκαλιά χωρίς μάσκα, μια κανονικότητα. Πόσο θάρρος θα χρειαστεί μετά για να τα κερδίσουμε πίσω;
      Κλεισμένοι μέσα σε τέσσερις τοίχους παλεύουμε. Να μην παραδοθούμε, να μη χάσουμε την αίσθηση της πραγματικότητας. Σε τι να έχει μετατραπεί η γνωστή πραγματικότητα τώρα; Η παρηγοριά είναι ένα βιβλίο, ένας καφές πίσω από μια οθόνη, η ηλιοθεραπεία στο μπαλκόνι. Ερημιά. Εμείς της πόλης την αποζητάμε και τώρα που μας δίνεται απλόχερα θέλουμε πάση θυσία να τη διώξουμε. Περίεργο να σου λείπει η φασαρία, η βοή, οι φωνές των περαστικών. 
‘’ Δεν έχω χρόνο ‘’, λέγαμε με παράπονο. Και να που δεν ξέρουμε πώς να τον γεμίσουμε.
     Το όνομά του ‘’ ο ιός ‘’, που κατέφτασε και στην πιο καλά κρυμμένη γωνιά της γης. Άλλοι μετρούν απώλειες όμοιες με πολέμου και άλλοι γκρινιάζουν στη σκέψη ότι κλείστηκαν μέσα. Γιατί αυτοί είμαστε. Οι αχάριστοι, οι ανίκανοι για συμμόρφωση και εμπάθεια. Γιατί αυτά που συμβαίνουν αλλού δεν μας αφορούν.
     Κλεισμένοι μέσα σε τέσσερις τοίχους μαθαίνουμε να εκτιμάμε. Στιγμές, ανθρώπους, τη ζωή. Δεν είναι μαύρο το χρώμα του. Μόνο γκρι, σαν τον ουρανό του σήμερα.