Μην ανησυχείς

Μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ.
Και εκεί.
Και παντού.
Όπου και να κοιτάξεις.
Δεν θες όμως να κοιτάξεις,
μήπως με είδες και με αγνόησες;
Κάποιο λόγο θα'χεις που με θες να ζω απ'έξω.
Τις νύχτες τις μελαγχολικές ψάξε,
ψάξε μέσα στη νεκρική σιγή εκεί θα'μαι.
Εγώ σαν Κέρβερος στην πύλη του Άδη 
θα σε φυλάω, κι ας μην με δεις ποτέ.
Σου κρατώ το χέρι , το νιώθεις;
Μην ανησυχείς.
Nα προτιμάς τη μοναξιά, που θα'ναι σίγουρα δικιά σου.
Μα θυμήσου, ένα '' Εγώ '' δρόμος μέχρι την αγάπη.
Τί θα κάνεις όταν η νύχτα σε πλακώσει;
Μην ανησυχείς.
Και μην τον αφήνεις ποτέ, εκείνον που τον νοιάζεσαι,
χωρίς καληνύχτα.

We used to..

Συνηθίζαμε να μιλάμε κάθε μέρα. 
Μου λείπει αυτό.
Αλλά το πιο πικρό απ'ολα ;
Είχαμε κάτι να πούμε.
Το πήρες κι αυτό.
Ενός λεπτού σιγή
για το
'' Σ'αγαπώ ''
που έγινε
'' Αδιαφορώ ''

Θα μείνεις ή θα φύγεις?

Φύγε αν αυτό θέλεις, 
απλά δώσε τέλος σε αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο.
Άφησε με ήσυχη,
αν αυτό θέλεις.
Το θέλεις?
Σταμάτα να μιλάς μέσα από πλήκτρα,
πες κατάματα ότι με μισείς.
Απλά κάντο και φύγε,
αν αυτό θέλεις.
Πες το και φύγε.
Πέτα στο καλάθι των αχρήστων ό,τι μας ένωνε ως τώρα.
Αυτά που μας χωρίζουν είναι πιο πολλά.
Εγώ καταλαβαίνω ενώ εσύ όχι.
Και μην ξεχάσεις να φύγεις.
Ή θα μείνεις τελικά?

Φοβισμένη πεταλούδα

Άυπνη δυο μέρες και νιώθω λες και δεν είμαι εγώ αυτή που κινεί το σώμα.
Πιάνω τον εαυτό μου να πλανιέται δεξιά και μετά αριστερά και ύστερα πάλι δεξιά.
Είναι αυτό το βλέμμα το κενό, που μήτε σκέφτεται, μήτε νιώθει.
Τα μάτια κλείνουν, δεν αντέχουν το βάρος.
Πονοκέφαλοι , ανακατωσούρες μερικά από τα συμπτώματα αυτής της τρέλας.
Αλλάζω, αλλάζω όπως το φίδι δέρμα.

Μόνο που εγώ αντί να γίνω πεταλούδα, κλείνομαι στο κουκούλι μου.
Δεν μπορώ να βρω τα φτερά μου, μα πού τα φύλαξα?!
Αλλάζω σε κάτι που δεν βγάζει νόημα κι όμως είναι ξεκάθαρο.
Κάτι που φοβάται τον κόσμο, τον τρέμει , τον απεχθάνεται.
Όλο τα ίδια και τα ίδια, μα πότε επιτέλους θα ταιριάξω κι εγώ εκεί μέσα?
Δε ξέρω πού να πάω αν καταφέρω να βγω , 
αν καταφέρω να κάνω αυτό το πολυπόθητο βήμα μπροστά.
Θα με θέλουν εκεί που θα πάω?
Θα έχει κι άλλες πεταλούδες με το κουκούλι τους παρέα?
Θα ρωτούσα το κουκούλι μου αλλά με μίσησε κι αυτό.

Μεγαλώσαμε

Εντάξει δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει..

~Κ. Γώγου~

δεν ξέρω

Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω περήφανη για τη θύελλα παγίδων που μου έστησε η ζωή.
Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω περήφανη που ακόμα και τώρα με στραβοκοιτάνε που δεν παριστάνω τη χαζογκόμενα.

Δε ξέρω αν πρέπει να με συγχαρώ για το χαμόγελο που χαρίζω σε κάθε τιποτένιο πράγμα.
Δεν ξέρω αν ζω ή απλά υπάρχω.
Και αν απλά υπάρχω πόσο παρείσακτη είμαι?

Είμαι ανάμεσα σε αυτή τη λεπτή γραμμή του '' νοιάζομαι '' και του '' δε βαριέσαι , αδιαφορώ ''.
Και πάλι δε ξέρω.
Είναι εύκολο όταν οι άλλοι σε αγνοούν , εγώ γιατί να μη μπορώ?

Είναι και αυτός ο πονοκέφαλος που δε λέει να με λυπηθεί
και δε ξέρω και που καταλήγει όλο αυτό..

Μια φορά κι έναν καιρό.

Και η ιστορία ξεκινάει.
Μικρή δεν με αγαπούσανε. Μα τί λέω;! Δεν ήξεραν καν ότι υπάρχω.
Ήμουν εκείνο το κοριτσάκι που καθόταν μόνο σε μια γωνιά και περίμενε μια φιλική κουβέντα να την κάνει να νιώσει αποδεκτή.
Ναι αυτό που είχε '' χολέρα ''.
Μεγαλώνοντας πάλευα να κολλήσω κάπου, χωρίς αποτέλεσμα.
Η μια αποτυχία μετά την άλλη.
Έφευγαν , έρχονταν , ξαναέφευγαν. 
Στην αρχή πίστευα ότι εγώ φταίω, εγώ είμαι λάθος.
Μετά κατάλαβα.. 
Όλοι οι άλλοι ήταν φυσιολογικοί ενώ εγώ παράξενη.
Όλα τα παιδιά παίζανε κρυφτό , εγώ έπαιζα με τον εαυτό μου.
Διάβαζαν τα μαθήματά τους κι εγώ ήμουν εκείνη που χλευάζαν ως αδιάβαστη.
Μετά ο καιρός πέρασε.
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που ένιωσα να μ'αγαπούν.
Για μενα ,
γι'αυτό που ήμουν
και γι'αυτό που δεν ήμουν.
Έλαμψε μια κηλίδα μέσα στο σκοτάδι.
Ήμουν περίφανη για τις παραξενιές μου. Ή έστω γι'αυτά που οι άλλοι νόμιζαν αλλόκοτα.
Έκτοτε προσπαθώ και εγώ να είμαι κάποια.
Όχι κάτι σημαντικό.
Μια απλή κουκκίδα , με χρώμα , και σχήμα , και νόημα.

Eξάλλου όλοι θέλουμε να είμαστε κάτι , 
θέλουμε απλά να πάρουμε μια γεύση απ'το ποιοι είμαστε.

~τέλος~