Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω περήφανη για τη θύελλα παγίδων που μου έστησε η ζωή.
Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω περήφανη που ακόμα και τώρα με στραβοκοιτάνε που δεν παριστάνω τη χαζογκόμενα.
Δε ξέρω αν πρέπει να με συγχαρώ για το χαμόγελο που χαρίζω σε κάθε τιποτένιο πράγμα.
Δεν ξέρω αν ζω ή απλά υπάρχω.
Και αν απλά υπάρχω πόσο παρείσακτη είμαι?
Είμαι ανάμεσα σε αυτή τη λεπτή γραμμή του '' νοιάζομαι '' και του '' δε βαριέσαι , αδιαφορώ ''.
Και πάλι δε ξέρω.
Είναι εύκολο όταν οι άλλοι σε αγνοούν , εγώ γιατί να μη μπορώ?
Είναι και αυτός ο πονοκέφαλος που δε λέει να με λυπηθεί
και δε ξέρω και που καταλήγει όλο αυτό..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου