Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Εφιάλτες




                                                       Can't wake up in sweat
                                                 Cause it ain't over yet
                                      Still dancing with your demons
                 

Εφιάλτες έχουν βαλθεί να με τριγυρίζουν.
Εικόνες άτσαλες , ανούσιες , ασύνδετες , εξωπραγματικές.
Πέφτω για ύπνο και φοβάμαι να αφεθώ. 
Φοβάμαι τη στιγμή που το μυαλό θα φύγει στο ασυνείδητο,
και οι πιο τρελές, τερατώδεις σκέψεις μου θα πάρουν χρώμα και ζωή.
Ένας βούρκος απ'τον οποίο δε μπορώ να ξεφύγω.
Πρέπει να περιμένω 1, 2..5 δευτερόλεπτα, αιώνες για μένα.
Τη μία σκοτώνομαι , την άλλη παλεύω να σωθώ.

Μα οι χειρότεροι εφιάλτες είναι αυτοί που σε χαρακώνουν.

Ξυπνάς και η εικόνα τους σε δαιμονίζει.
Παράλυση στο σώμα και το νου.
Είναι αυτοί που ενσαρκώνουν 
φόβους,
ανασφάλειες, 
έμμονες ιδέες.
Όνειρα που εσύ δημιουργείς μέσα στον λαβύρινθο του μυαλού.
Άμα χαθείς εκεί μέσα, δύσκολα υπάρχει γυρισμός.

Μάλλον είμαι ακόμη άγνωστη σε μένα,

δε λέω να με μάθω.
'' Πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι,
αλλιώς έχεις εφιάλτες. ''

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

η αυταπάτη.



Είναι η αυταπάτη , μια άκαρδη συνομωσία.
Είναι η αυταπάτη, αυτή που στο τέλος θα σε ρίξει χάμω στη ξεφτίλα.

Είναι ηρεμία πριν τη κατρακύλα , 

είναι το φως πριν το σκοτάδι, 
το γέλιο πριν τον ολοσκερή χαμό,
Μια απλήρωτη πουτάνα!

Είναι η αυταπάτη, φίλη με το χάος.

Μοιράζει χαρτομάντηλα , ξενύχτια , αϋπνίες.

Και να που αμείλικτη στέκεται εκεί και με κοιτά,

το έργο της επικροτεί.

..Είναι η Αυταπάτη..

μια ψυχρολουσία
αβάσταχτη
πανίσχυρη
σε χώνει στα έγκατα της τρέλας.

                                                                    Είναι η αυταπάτη , μια άκαρδη συνομωσία.

                                                                           
                    

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Πίσω απ'το τζάμι.

                                       


                                                                                Φαντάσου να σ'έβλεπα πίσω απ'το τζάμι της ζωής μου.


Εκεί, μια ακαθόριστη φιγούρα πάντα βρίσκει κάτι να μου πει, που ούτε μιλιά δεν έχει.
Πίσω απ'το τζάμι την γνώρισα , δέθηκα, ενώθηκα.
Πολλές φορές , λες και θέλει να μου κρατήσει συντροφιά.
Υπάρχει πάντα εκεί.
Φοβάμαι να πλησιάσω, η αναπνοή μου αλλοιώνει την εικόνα της.
Φεύγει..Χάνεται..Φεύγει.
Μα πρέπει να ανασάνω.

Φαντάσου να σ'έβλεπα πίσω απ΄το τζάμι της ζωής μου και όσο ανέπνεα να θόλωνε.

Και όσο θόλωνε να σ'έχανα... 
Μα αν δεν αναπνέω θα πεθάνω.
Αξίζει, όμως, να σε βλέπω.

                      Χωρίς πνοή, το τζάμι παραμένει διαυγές.

                       Και να'σαι πάλι εκεί πίσω,
                      Σε βλέπω. Αξίζει. Δε ζω.

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

ακροβάτης.

Στον αέρα..όλα βρίσκονται στον αέρα.

Ναι βλέπω και ένα σκοινί , ίσα ίσα αντέχει όλα αυτά.

Στη μια μεριά προσπαθούν να ισορροπήσουν οι πρωταγωνιστές της ζωής μου.
Φίλοι, έρωτες και ό,τι άλλο κατέχει τη καρδιά μου.
Στην άλλη δεν τα βλέπεις , μόνο υπάρχουν.
'' Αγαπώ '' 
'' Ζω ''
'' Αγωνίζομαι ''
'' Πονάω ''
'' Αντέχω ''
'' Θέλω ''
'' Ονειρεύομαι ''

Εγώ στη μέση , κρατάω τα ηνία του δύσκολου ακροβατικού.

Εάν χάσω τον έλεγχο ,κάτι θα μου ξεφύγει και θα πέσει.
Είμαστε στον αέρα.
Σε ένα τεντωμένο σκοινί που πρέπει να αντέξει. Έτσι λέει το παιχνίδι που μ'έβαλαν να παίξω εδώ και καιρό.
Αν το ήθελα?.. Δεν θυμάμαι αν ήμουν θαραλλέα από την αρχή ή αν αυτό μου σκλήρυνε τη ψυχή.
Σημασία έχει ότι συμβιβάστηκα με τους κανόνες.
< Το παιχνίδι είναι αέναο, μόνο οι καλοί τα καταφέρνουν. Νομίζεις ότι μπορείς? >


                               Cap ou pas cap?




Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Tell me about a weird dream you had.



                                                      I know well what lies beyond my sleeping refuge                                                                                                                                                      The nightmare I builτ my own world to escape.
                                                                            
Χάρτινα λουλούδια.
Πλαστικά ποτήρια.
Ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Και ένα στρώμα φθαρμένο στο πάτωμα.
Εκεί μπλέκεται το συνειδητό με το υποσυνείδητο,
το υποσυνείδητο με το όνειρο,
το όνειρο με την παράνοια.
Ο αέρας ψιθυρίζει το όνομα μου,
θαρρείς με ξέρει από παλιά.
Το ταβάνι από πάνω ξέρει όλα μου τα μυστικά.
Και αυτά που δεν τολμάω να ξεστομήσω.
Σφίγγω αυτό το μαξιλάρι, μπίγω νύχια και δόντια.
Βλέπω ανθρώπους να τρέχουν σε κύκλους.
Τρελός κόσμος.
Κανείς δεν τους έμαθε να πηγαίνουν προς τα πίσω!
Περίμενε!
Να'μαι κι εγώ ανάμεσα τους.
Μόνο που..
Κάθομαι εκεί στη μέση και τους κοιτώ,
κρατώντας χάρτινα λουλούδια,
και μια φωτογραφία σκισμένη
με 'μένα ξαπλωμένη σ'ένα στρώμα.

Τί όνειρο κι αυτό!?
Ζωντανό λες και συνέβη.
Τρελό λες και το φαντάστηκα.
Κι όμως η φωτογραφία είναι στο χέρι μου.

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Ένα ζόμπι από τ'άλλα.





Ζόμπι.
Θα'θελα να είμαι ένα ζόμπι.
Όχι από εκείνα που τρώνε σάρκες και οστά.
Από τ'άλλα.
Αυτά που δεν κοιμούνται,
δεν μιλάνε σκέψεις στο μυαλό.
Κάνει κρύο , μα δε κρυώνουν.
Τα χτυπάνε, δεν πονάνε.
Το βλέμμα τους κάπου χαμένο, δίχως νόημα, ουσία.
Δεν κλαίνε, δεν ραγίζουν, δεν λυγάνε.
Δε ξέρουν τι πάει να πει αγάπη, ζήλια , πόνος , απελπισία.
Δεν τους λείπει κανένας , δεν αναζητούν κανένα.
Μόνο υπάρχουν.

Ναι ελκυστική η ιδέα του τίποτα, δεν το αρνούμαι.

Χωρίς ανάσα, 
χωρίς καρδιά να πάλλεται ακατάπαυστα.
Το μυαλό νεκρό,χωρίς παιχνίδια και δεύτερες φωνές.

Έπεσε νέκρα εδώ γύρω..

Μα ξέρω πως δεν είμαι η μόνη.
..Και ακόμα είμαι ζεστή..