Καίνε.

Καίνε.
'' Τα δάκρυα, όταν κυλάνε , καίνε. ''
Όταν βαρεθούν να κουλουριάζονται συνέχεια μέσα στα μάτια,
καίνε.
Όταν θολώσουν τα πάντα,
όταν ο πόνος στο στήθος καταντήσει φαρμακερός,
όταν τίποτα άλλο δεν μοιάζει πιο ελκυστικό.
Τότε είναι που καίνε.
Η ανάσα κοφτή , αγκομαχάει να ακολουθήσει το συνηθισμένο της τέμπο.
Και εκεί καίνε!
Μάτι , μάγουλο , στόμα.
Βάζουν στα πάντα φωτιά σ'όλη τη διαδρομή.
Καταπλακώνουν την ψυχή,
όσο λιγότερος αέρας, τόσο καλύτερα.
Μέχρι που μένεις κενός , γαλήνιος ξανά,
έως ότου καταλάβεις την ψευδαίσθηση.

Έως ότου ξαναβαρεθούν ,
έως ότου τα μάτια δεν αντέξουν το ολοκαύτωμα και κλείσουν.
Εκεί ξεκινάει η διαδρομή..Ξανά..

                                                                                 ..Καίνε..

Σύννεφα.

Ξαπλωμένη κάτω, εκεί που ακόμα υπάρχει ζωή, κοιτά.
Μονάχα κοιτά.
Το βλέμμα χαμένο κάπου ψηλά, σε πιτσιλιές άσπρου πάνω σε γαλάζιο.
Να ένα σύννεφο εκεί της χαμογελά!
Κι ένα άλλο μοιάζει μ'ενα αλλόκοτο φίδι.
Να κι ένα πουλί με τα φτερά ανοιχτά!
Σύννεφα.
Αφαιρείται.
Σύννεφα.
Τόσο αφηρημένη στην παράσταση που δίνουν , 
αγνοεί τον δροσερό αέρα,
αγνοεί το ελαφρύ ρίγος που διαπερνά το δέρμα.
Αγνοεί τη βροχή.
Κρύα σαν την ίδια.
Βρήκε κάποιον παρέα να κλάψει.
Αυτή και η βροχή.
Κι ύστερα πάλι σύννεφα ..
Έως την επόμενη βροχή.

λάθη

                                                                                                         

Tί ειρωνεία να κρίνεις για λάθη μια σταλιά,
όταν εσύ κάνεις τερατώδη.
Η ψευδαίσθηση ,ότι είσαι σωστή, κολλημένη στο παιδαριώδες μυαλό σου.
Εμείς τα ''λάθη '' την πληρώνουμε.

Λάθη κάνουμε πολλά.
Μα όταν γίνονται διπλά,
ντροπή να σε πιάνει.

Ξυπνάς με τη σκέψη:
'' Άυριο ας κάνω καλύτερα. ''
Εξάλλου είσαι άνθρωπος, όλα σου επιτρέπονται.
Δύο και χίλια δύο.
Δεν σου είπαν να μαθαίνεις απ'αυτά?!

Ξεκουράσου στη _δεδομένη_ συγχώρεση.
Μέχρι ξανά να αρνηθείς την ύπαρξη τους,
και όλα να σ'απαρνηθούν.

                                                                         

..Σαν όνειρο..

                                   

Tον νιώθω..

Νιώθω τα χέρια του να ακολουθούν κάθε εκατοστό του κορμιού μου.

Αναρριγώ.

Αφήνομαι στο έλεος μιας ύπαρξης που με σφίγγει ολοένα και περισσότερο πάνω της.

Μυρίζω.

Μυρωδιά ελκυστική, μεθυστική, αντρική.

Έχει κατακλύσει τα πάντα γύρω μου και μέσα μου.

Τον κοιτάω σε αυτά τα ,όλο νόημα, μάτια.

Μου μιλάει.

Στην αρχή, ψίθυροι μου χαιδεύουν το αυτί. Μετά σιωπή.

Τώρα απλά με κοιτάει. Τον ακούω καλύτερα.

Αισθάνομαι την ανάσα του στο μέτωπό μου κι ύστερα και πάλι ησυχία.

Κλείνω τα μάτια, τα χείλη του πιέζουν τα δικά μου.

Ο λαιμός μου είναι παγιδευμένος στο χέρι του.

Ο χώρος έχει γεμίσει χιλιάδες αισθήσεις.

Και ξάφνου μια φωνή. Ήρεμη, σιγανή , με υπνωτίζει.

Μόνο εγώ, αυτός και τα αστέρια να μας χαζεύουν.

Είναι σαν αυτά τα όνειρα, που παρακαλάς να μη χτυπήσει το ξυπνητήρι σου και χάσεις τη συνέχεια.

Ή μήπως όντως ήταν απλά ένα όνειρο που είδα λίγο πριν ξυπνήσω?!

Ό,τι και να'ταν εγώ ένιωσα , άκουσα , άγγιξα , είδα!

Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ότι είναι εκεί να μπλέκει τα χέρια του στα μαλλιά μου,

και να ξεστομίζει ότι είμαι δικιά του...

Κρίμα..

                                                I am not here, I'm not listening. I'm in my head and I'm spinning.


Κρίμα το κορίτσι..
Περιπλανιέται ασταμάτητα σε έναν κόσμο κακό , τρελό.
Τρελή και αυτή, δεν πάει πίσω.
Έτσι την κατάντησαν.
Φλερτάρει με τον θάνατο,
αυτόν της ψυχής.
Κοντεύει.
Αρκετά κράτησε ο καθαρός ουρανός, απορούσε και η ίδια.
Τώρα πίσω στη συνηθισμένη μπόρα, το σκληρό χαλάζι.

Το φως φοβάται να την πλησιάσει.
Όσες φορές προσπάθησε ,
κατέληξε λαχανιασμένο στη κρυψώνα του.

Φοβάται τη μέρα που θα είναι ''νεκρή ''.
Ζηλεύει τα τυχερά ανθρωπάκια που μόνιμα γελούν,
και στο μυαλό τους φυσάει μόνο ένα ελαφρύ αεράκι.
Απαιτεί το χαμόγελο, έστω!

Δοκιμασμένη από πολλά , μα όχι αρκετά.
Θα έρθουν. Έρχονται. Τα βλέπει.
Κάθεται στο βολικό της καναπέ και, όπως πάντα, περιμένει.
Όταν όλα είναι αποφασισμένα, ας γίνουν.
..Το κενό θα παραμείνει κενό..

Kι όταν η αναμονή σταματήσει...?

Δεν βρίσκεται εδώ..
Πάντα κάπως λείπει..Έλειπε..Θα λείπει..
Ακόμα και όταν το σώμα είναι εδώ, το μυαλό ξεχνιέται κάπου μακριά, χαζολογώντας σε μέρη που του κινούν το ενδιαφέρον.
Προσπαθώ να νιώσω.
Ένα κενό , μια απόγνωση , έναν θυμό!
Τίποτα! Η συνήθεια κατασπάραξε οποιαδήποτε πιθανότητα είχα να αισθανθώ.
Για άλλους είναι μια ύπαρξη ανεκτίμητη, σύμβολο αγάπης.
Για μένα...
Κάτι τέτοιο πρέπει να είναι. Χωρίς όμως το ανεκτίμητο. Και το σύμβολο...

Μάλλον δε θα καταλήξω ποτέ.
Σα να συγκρούεται μια ασυνήθιστη αγάπη με τους ψυχολογικούς γκρεμούς που πέφτω.
Εξαιτίας αυτής της ύπαρξης , βούλιαξα. Κλείστηκα μέσα στο χάος του μυαλού μου.
Μα ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες , ένα όμορφο, τρυφερό συναίσθημα ανάβλυζε.
Δε λέω να βάλω τάξη σ'αυτό το χάος , ίσως από φόβο.
Όχι πάντως αυτόν της μοναξιάς.
Αυτός μένει κολλημένος στον ξεβαμμένο,γεμάτο ρωγμές τοίχο του μυαλού μου.
Σαν μια λησμονημένη ανάμνηση.
Τώρα πια δεν είμαι μόνη.
Κάπου εκεί μέσα ξέρω ότι μ'αγαπάει κι ας επικρατεί ομίχλη.
Και το δωμάτιο μου πια , σπάνια μετατρέπεται σε ακροατήριο παραμιλητού.
Γιατί δεν χαίρομαι γι' αυτό?
Ξέρω γιατί...
Ο ήχος μιας έκρηξης , είναι ικανός να κάνει θρύψαλα τα πάντα γύρω του..

Η αναμονή θα σταματήσει κάποια στιγμή.
Είμαι έτοιμη όμως?!