Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Long gone


Πρέπει να έκανα κάποιο λάθος.
Μια στιγμή στο παρελθόν που αποφάσισα να αφεθώ στο φαινόμενο ''ζωή''.
Δεν θυμάμαι τι έγκλημα διέπραξα και αν είπα ποτέ ένα συγνώμη.
Υπάρχει το κάρμα και εγώ πληρώνω τις επιπολαιότητές μου.
Κάτι έγινε λάθος, κάπου το έχασα.
Ζητώ να βρεθεί κάποιος να μου υποδείξει πού έσφαλα, μα το σύμπαν αδυνατώ να θυμηθώ!
'Οπως λέει και ένα τραγούδι
'' Όσοι περνούν την χώρα της απόγνωσης παθαίνουν αμνησία.''

Καθημερινά με τρώει αυτή η γλυκιά τυραννία.
Όλα χάνονται τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, που δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα.
Με βρίσκουν να τα κοιτάω αποχαυνωμένη, ανήμπορη.
Χρόνια πριν μου έμαθα να πιστεύω και να ελπίζω και απλόχερα ευκαιρίες να δίνω.
Και φτάνοντας στο σήμερα, με χτυπάνε σαν ανεμοδαρμένα κύματα στο πρόσωπο.
Φταίει που ήμουν τυφλή και μαγεμένη από ασήμαντες φιγούρες;
Φταίει που ξελογιάστηκα από γλυκά χάδια;
Έρωτά μου, δεν μπορέσαμε να αντέξουμε στο χρόνο ως ένα.
Κάποτε φίλε μου, ένιωσα προδωμένη και ηλίθια.

Άδεια. Δεν έχω τίποτα να δώσω, δε θέλω τίποτα να πάρω.
Στέρεψα. Έχασα την καρδιά που συνέχεια μου ζητούσαν.
'' Κουράστηκα '', απαντώ σε όσους με ρωτούν τι απέγινα.
Μη μου μιλάτε. Δεν είμαι εδώ εγώ.
Μια θολή, απρόσωπη παρουσία μόνο, παριστάνει πως υπάρχει.


Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

Same old sh*t







Έχει λίγες μέρες που μυρίζομαι κάτι γνώριμο στον αέρα.
Μια αίσθηση ευδαιμονίας και πικρίας ταυτόχρονα, προσπαθούν να μου θυμίσουν.
Είναι πολύ φρέσκος ο χωρισμός και το κενό δύσκολα καλύπτεται.
Και τότε τι είναι αυτό που βλέπω μπροστά μου;
Φοβάμαι. Μάλλον πάλι ενθουσιάζομαι σαν 5χρονο κοριτσάκι.
Δεν συμβαίνουν αυτά.
Όμως μοιάζει. Μοιάζει να είναι.. Σύνελθε!
Ξέρεις ότι τις περισσότερες φορές τίποτα δεν πληρεί το αμοιβαίο.
Και τότε τι είναι αυτό που νιώθω; Ξανά. Το απρόσμενο ξανά.
Τρέμω στην πιθανότητα μιας δεύτερης φοράς.
Δε θυμάμαι μήπως παρακάλεσα την ύπαρξη του όσο κοιμόμουν.
Κι αν βιώσω αυτή την απόκοσμη έλξη;
Αν γίνει αναγκαίο;
Κι άμα είναι ήδη αργά και πλάστηκε όσο εγώ χάζευα κάπου στον ορίζοντα;!
Πώς θα το βρίσκω όποτε το ζητώ;
Βρίσκεται μίλια μακριά και εγώ ζω με την ελπίδα πως μπορώ να το νιώσω έστω και λίγο δίπλα μου.

Πίσω από μια οθόνη. Εκεί φτάσαμε. Να αναζητούμε τον άλλο πίσω από μια οθόνη.
Να θες μια οποιαδήποτε επαφή.. Λίγο απ'τη φωνή, λίγο απ'το βλέμμα. Και να μην έχεις τίποτα.
Αυτά που χρειάζεσαι τα απαιτείς εδώ. Γελάει η ζωή.
Ίσως φταίει η απόσταση και το άπιαστο που σου χωλαίνουν το μυαλό και άκρη δε βρίσκεις.
Ξέρεις, όσο το αφήνεις θα ανακαλύπτει περισσότερα και θα παλεύει να εισχωρήσει μέσα σου.
Τι θέλεις και μπλέκεις αφού δεν τ'αντέχεις;!