Έχει λίγες μέρες που μυρίζομαι κάτι γνώριμο στον αέρα.
Μια αίσθηση ευδαιμονίας και πικρίας ταυτόχρονα, προσπαθούν να μου θυμίσουν.
Είναι πολύ φρέσκος ο χωρισμός και το κενό δύσκολα καλύπτεται.
Και τότε τι είναι αυτό που βλέπω μπροστά μου;
Φοβάμαι. Μάλλον πάλι ενθουσιάζομαι σαν 5χρονο κοριτσάκι.
Δεν συμβαίνουν αυτά.
Όμως μοιάζει. Μοιάζει να είναι.. Σύνελθε!
Ξέρεις ότι τις περισσότερες φορές τίποτα δεν πληρεί το αμοιβαίο.
Και τότε τι είναι αυτό που νιώθω; Ξανά. Το απρόσμενο ξανά.
Τρέμω στην πιθανότητα μιας δεύτερης φοράς.
Δε θυμάμαι μήπως παρακάλεσα την ύπαρξη του όσο κοιμόμουν.
Κι αν βιώσω αυτή την απόκοσμη έλξη;
Αν γίνει αναγκαίο;
Κι άμα είναι ήδη αργά και πλάστηκε όσο εγώ χάζευα κάπου στον ορίζοντα;!
Πώς θα το βρίσκω όποτε το ζητώ;
Βρίσκεται μίλια μακριά και εγώ ζω με την ελπίδα πως μπορώ να το νιώσω έστω και λίγο δίπλα μου.
Πίσω από μια οθόνη. Εκεί φτάσαμε. Να αναζητούμε τον άλλο πίσω από μια οθόνη.
Να θες μια οποιαδήποτε επαφή.. Λίγο απ'τη φωνή, λίγο απ'το βλέμμα. Και να μην έχεις τίποτα.
Αυτά που χρειάζεσαι τα απαιτείς εδώ. Γελάει η ζωή.
Ίσως φταίει η απόσταση και το άπιαστο που σου χωλαίνουν το μυαλό και άκρη δε βρίσκεις.
Ξέρεις, όσο το αφήνεις θα ανακαλύπτει περισσότερα και θα παλεύει να εισχωρήσει μέσα σου.
Τι θέλεις και μπλέκεις αφού δεν τ'αντέχεις;!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου