Για την « Π. Σ.»

Πέρασαν 5 χρόνια από τότε. Η στιγμή που το άκουσα για πρώτη φορά μου έφερε ένα ελαφρύ τρέμουλο, μια απορία, μια αναμονή. Δεν ήξερα τι γινόταν ούτε που θα με οδηγούσε αυτό το διαολεμένο. Όσοι το μάθαιναν αντέγραφαν την ίδια αντίδραση· άνοιγαν διάπλατα το στόμα και μου έλεγαν πως δεν μου φαίνεται, λες και ήταν κάποιο σπυράκι ή μια πληγή μπηγμένη βαθιά ως το κόκκαλο. Ομολογώ πως ξέρει να κρύβεται καλά, ώρες ώρες ξεχνάω και η ίδια πως παραφυλάει από μια γωνιά κάθε ώρα και λεπτό. Αν με ρωτούσατε τότε θα σας απαντούσα πως θα το θυμάμαι για πάντα και ότι κάθε μέρα θα με βασανίζει η ύπαρξη του. Ωστόσο, κατάφερε να υποκύψει και αυτό στην μιζέρια της ρουτίνας, να γίνει ένα μικρό μέρος μιας τεράστιας συνήθειας. Φυσικά και φοβάμαι. Κάθε φυσιολογικό ανθρωπάκι σκέφτεται έτσι. Δεν είναι και το πιο εύκολο εμπόδιο που μπορείς να ξεπεράσεις και δε νομίζω ότι υπάρχει το  ενδεχόμενο για τέτοιο κατόρθωμα. Μονάχα συνηθίζεται. Κάθε επιπλοκή θεωρείται αναμενόμενη και ο εκνευρισμός εξαιτίας της δικαιολογημένος. Πιστεύω με δέχτηκε και το ίδιο και με άφησε για λίγο ήσυχη και ικανή να νιώσω όπως πρώτα, όπως όλοι οι άλλοι. Δεν το αγνοείς, ποτέ δεν το κάνεις αυτό. Μονάχα προχωράτε αντάμα και μαθαίνεις να το δέχεσαι μέσα σου για μια αιωνιότητα.