Τα πάντα ρει

Με θυμάμαι τις πρώτες φορές που ασχολήθηκα με τους ανθρώπους  πόση αγωνία είχα να τα κάνω όλα τέλεια, να είναι ευχαριστημένοι και να με αγαπάνε.  Σε κάθε ταραχή που παρουσιαζόταν θεωρούσα υπαίτιο εμένα διότι βρισκόμουν στην άγνοια. Δεν γνώριζα όλα αυτά που θα με οδηγούσαν στο να γίνω μια προτεραιότητα στη ζωή των άλλων ούτε τον τρόπο να κατοχυρωθεί το όνομά μου στο μυαλό τους. Ούτε τώρα θαρρώ πως τα έμαθα και τα βρίσκω παντελώς άγνωστα για όλους. Έβλεπα να περνούν οι μέρες και να απογοητεύομαι όλο και περισσότερο απ’τον εαυτό μου, σα να μην είχα αυτό το ‘ταλέντο’ να κρατώ ανθρώπους εδώ. Με έπιασα να με (κατά)κρίνω αδιάκοπα και αυστηρά και ως επακόλουθο έκλεινα το εγώ μου σε μια φούσκα και έμενα εκεί μέχρι όλα να εξαφανιστούν και να αρχίσω απ’το μηδέν. Στην πορεία, τα λάθη επαναλαμβάνονταν και οι άνθρωποι έφευγαν χωρίς μια κουβέντα.
Τώρα με παρατηρώ να γελάω με τις εμμονές που κάποτε είχα και την ασταμάτητη ανάγκη να καταφέρνω πάντα να κερδίζω την παραμονή τους.  Μέσα στην ησυχία που επικρατεί, συνειδητοποιώ ότι τα δεδομένα δεν υφίστανται και πως όλα περνούν μπροστά από τα μάτια σου με ταχύτητα φωτός. Πλέον τις ζημίες στις σχέσεις δεν τις προκαλώ εγώ και όταν το κάνω συνεργάζεται και η άλλη πλευρά. Δεν είμαι η μόνη, η μόνη που δεν είναι τέλεια. Κι αυτή η παραδοχή με ανακουφίζει. Δίνω όσα περισσότερα μπορώ, πιστεύοντας πως ο άλλος τα νιώθει και τα κρατά. Πρόκειται για μια ενδόμυχη ορμή που χρόνια με ακολουθεί.
Αλλά τι γίνεται με όλα αυτά που ξεστομίζονται απ’τον δίπλα σου; Τίποτα δεν τηρείται, όλα είναι ρευστά και το χειρότερο· είναι επιλογή τους. Ύστερα από αμείλικτες υποδείξεις, οι εμπειρίες μου κατέδειξαν πως δεν είμαι εγώ αυτή που φέρει πραγματικά την ευθύνη, αλλά η αστάθεια των άλλων. Όσο σταθερή μένω εγώ,  τόσο εύκολα αλλάζει το είναι κάποιου που υποτίθεται ήξερες. Δεν φταίω εγώ όταν τίποτα δεν καταφέρνει να μείνει σταθερό. Φταίει αυτό που τόσο ξαφνικά αποφασίζει να στραφεί αντίθετα, παρασέρνοντας τα πάντα στο διάβα του.