Ημέρα δεν θυμάμαι πόσο.. Προσπαθώ μανιωδώς να βρω μια αλλαγή, μια τάση γι’αυτό το καλύτερο που κάποτε μου είπαν πως θα’ρθει. Σκοντάφτω πάνω στις ίδιες εικόνες, ξανά και ξανά. Πέφτω θύμα της ακούραστης ελπίδας μου και εξαπατούμαι κάθε φορά. Αλλά δεν λέω να το συνηθίσω και η πικρή αίσθηση που αφήνει συνεχίζει να είναι πρωτόγνωρη. Τα συμπτώματα χάνονται για καιρό και μια μέρα επιστρέφουν σα να μην τα έδιωξα ποτέ. Ψάχνω μέσα μου να βρω το λόγο που το μυαλό ακόμη περιμένει αυτή τη μέρα. Άδικα χαμένος χρόνος, γιατί δεν έχω θάρρος για την αληθινή παραδοχή.
Σου υπενθυμίζω πως για πάντα ό,τι δίνεις θα πετιέται και πως ήρθε η ώρα να κρατάς την ζεστασιά για σένα. Η εποχή που έμενες στερεμένη έληξε. Τώρα είσαι αυστηρά εσύ και οι λοιποί που γνώρισες παλιά. Το νέο θα είναι καταδικασμένο να μένει άδειο, ψυχρό και σου απαγορεύεται κάθε πρόσβαση σ’αυτό. Θέτω τους περιορισμούς με την προσδοκία ότι κάποια μέρα θα μάθεις. Αλλά εσύ ποτέ δεν με ακούς. Θα με θυμηθείς την επόμενη φορά. Εις το επανιδείν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου