No Title Needed

Είναι μια γενική συνήθεια να ονοματίζει ο άνθρωπος το δέσιμο του με έναν άλλο. Πόσες φορές σας έχει αποδοθεί η ταμπέλα του γνωστού ή του φίλου είτε του ερωτικού συντρόφου; Για μένα κάποτε ήταν κάτι πολύ βασικό, σα να όριζε τον τρόπο που θα φερόμουν και θα μιλούσα. Όταν η κατηγοριοποίηση ήταν θολή, σάστιζα μη ξέροντας ούτε η ίδια την υφή της σχέσης. Και στους άλλους ως τι θα το ανέφερα; Ένα φεγγάρι μου έτυχε μια τέτοια περίπτωση και σκάλιζα συνεχώς ό,τι υπήρχε μες στο κεφάλι μου για να βρω ένα όνομα. Το ένα δεν του ταίριαζε, το άλλο φαινόταν υπερβολικό. Ήταν ακαθόριστο από μόνο του και εγώ εκεί με μανία να επιμένω. Και σταμάτησα τη στιγμή που, αυτό το μέχρι τότε βασικό βήμα, έγινε ξαφνικά ανούσιο. Δεν θα το έβρισκα ποτέ έτσι κι αλλιώς. Με βρήκα να απολαμβάνω τα πολλά και διαφορετικά επίπεδα αυτής της επαφής και κανένας χαρακτηρισμός δεν θα’ταν αρκετός.
Μερικές φορές, ελάχιστες, οι άνθρωποι κατορθώνουν να συνδέσουν μεταξύ τους παραπάνω από ένα κομμάτια και η κατάληξη δεν είναι απλά ένας αναπόφευκτος έρωτας ή ένα καλό κρεβάτι. Μα πραγματοποιείται μια αλχημεία, όπου όλες οι πιθανότητες ανακατεύονται και μετατρέπουν την υφή μιας σχέσης σε κάτι πιο περίπλοκο. Και να που πλέον δυσκολεύεσαι να του δώσεις ένα και μοναδικό σχήμα και τρελαίνεσαι, επειδή το προτιμάς έτσι. Ανεξέλεγκτο και παντοδύναμο. Δεν σε νοιάζει παρά μόνο να το ζήσεις. Και το ζεις.