Ζήτημα να έχω αγαπήσει αληθινά δυο φορές στη ζωή μου. Η πρώτη ήταν η χειρότερη. Μου άφησε μερικά απωθημένα, να παίζω όταν βαριέμαι.
Η δεύτερη.. Δεν την κατάλαβα πώς ήρθε. Φαίνεται ήταν καλά κρυμμένη και για κάποιο λόγο που δεν ξέρω την ξύπνησα. Ο ρυθμός της ήταν αργός, σε σημείο που δεν αναγνώριζα καν αν πρόκειται για αγάπη. Μια μέρα με βάρεσε στο κεφάλι τόσο δυνατά που δάκρυσα. Έρωτας. Αποφάσισα να το κρατήσω.
Δεν ήταν αυταπάτη. Άλλοτε με ηρεμεί, με ομορφαίνει, με συνεπαίρνει. Άλλες φορές πάλι, κάτι μου τσιμπάει το μυαλό, κάτι που θυμίζει ζήλεια αλλά περισσότερο φέρνει σε φόβο με μια δόση θαυμασμού. Με τρομάζει η έλξη, που σφυροκοπάει απ'την καρδιά ως το στομάχι μου, κάθε φορά που με αγγίζει. Κι αυτά τα μάγια που χρησιμοποιεί στη διάθεση μου;! Το μισώ που, στην όψη των ματιών του, υποτάσσεται ολόκληρο σώμα και μυαλό. Μιλάω λες και όλα αυτά μού είναι πρωτόγνωρα. Γελάω με μένα. Έχει περάσει πολύς καιρός και οι μυριάδες επιδράσεις του πάνω μου την έχουν καταβρεί. Αφού το θέλω. Εγώ το διάλεξα, γιατί παραπονιέμαι;!
Συγχώρα με, δεν ξέρω πώς να σ'αγαπώ. Ξέρω όμως πως, όταν σε σκέφτομαι, τίποτα άλλο δεν περνάει απ'το μυαλό πέρα απ'αυτό. Και είσαι δικός μου. Παλεύω καθημερινά γι'αυτό, μη με παρεξηγείς. Δεν έχω συνηθίσει να αγαπάω. Τώρα μαθαίνω.
Και να'μαι πάλι εδώ και δακρύζω. Στάθηκα στ'αλήθεια τόσο τυχερή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου