Από μικρή μου λέγανε πως όταν μεγαλώσω θα έρθουν να με βρουν κάτι μικρά ανθρωπάκια, σαν εμένα, και θα σταθούν δίπλα μου. Όταν έρθει εκείνη η ώρα πάει να πει πως έγινα τρωτή και ο καθένας μπορεί να δει μέσα μου. Μου είπανε να περιμένω 5 λεπτά πριν ενθουσιαστώ. Δε χρειάζεται να μιλήσω, απλά να ζητήσω απ'τα ανθρωπάκια να μην κλείσουν τα μάτια. Μετά είτε θα χαμογελάσω ή θα νιώσω κρύο να με διαπερνάει.
Το κακό είναι πως δεν σταματάω να κρυώνω, παρά μόνο για λίγα λεπτά. Είναι ανακουφιστική η ζέστη κάπου κάπου.
Και είναι λίγα. Τόσο λίγα. Ίσως 2-3 ζευγάρια μάτια.
Όταν κάτι δεν γίνεται αντιληπτό, απορρίπτεται. Πετιέται στα σκουπίδια, παρέα με όλα τα ασύμβατα του κόσμου. Ποιος θέλει να ασχολείται με είδη προς εξαφάνιση; Αφού με τον καιρό θα χαθούν κι αυτά.
Πονάω, κρυώνω εδώ μέσα που με χώσανε. Γιατί μου το κάνανε; Επειδή δεν τους μοιάζω;
Μου κλέψανε όλα αυτά με τα οποία τόλμησα και δέθηκα. Φοβάμαι.
Αυτή η αίσθηση, που προκαλεί η έλλειψη μιας θέσης στο κόσμο, γίνεται όλο και πιο βασανιστική. Όπως στις αναμνήσεις του τότε, έτσι και τώρα επικρατεί η χολέρα. Αυτή η αρρώστια αναγκάζει τους πάντες να σε σιχαθούν, ακόμη κι αν είσαι ένα αστέρι καθισμένο σε πρώτο τραπέζι φεγγάρι.
Κάθε ανάσα αποχαιρετά και ένα πολύτιμο συναίσθημα. Είναι άχρηστα. Βουρκώνουν το ποτάμι που ρέει μέσα μου. Βλέπω πόνο και λέω απλά '' Περαστικά ''. Στις πόσες ανάσες είμαι, είπαμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου