Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

2016, Hell is waiting





Αν κατορθώσατε να επιβιώσετε τον τελευταίο χρόνο δίχως ατυχίες, θανάτους και ζόρια σας παραδέχομαι.

Φέρνω στο νου όλα αυτά που ήρθαν στον τετελεσμένο πλέον χρόνο και όσα απ’ αυτά εγκαταστάθηκαν μόνιμα εδώ. Παρατηρώ πως ακολουθείται το ίδιο μοτίβο ξανά και ξανά, σε όποια ανάμνηση κι αν ανασύρω. Γιατί έτσι, παλιέ χρόνε; Δεν θυμάμαι να έπραξα ενάντια σε μια καρδιά, ούτε να μη πρόσφερα ψυχή εκεί που ήταν απαραίτητη. Και εσύ αποφάσισες πως έπρεπε να με φέρεις στα όρια. Αδικούμαι.
Ήρθα αντιμέτωπη με την απώλεια, όπως κι αν την εννοήσετε εσείς. Απώλεια φυσική και απώλεια συναισθηματική. Κόσμος γεμάτος ψευτιά και ασταμάτητες αμφιταλαντεύσεις. Μα επιτέλους! Γυρίζει η Γη για’ μας, σταθείτε σε ένα σημείο, νιώθω να αρρωσταίνω. Ο αγέρας φέρνει αδιαφορία, φόβο, μάτια που τα θωρούν όλα ανούσια. Δεν υπάρχει μέρος να ακουμπήσεις έστω για λίγο τα υπολείμματα ζωής που διαθέτεις. Πού να βασίσεις τα τυχόν συναισθήματα σου; Όλα στον αέρα καταλήγουν. Κι εκείνα που είχαν μια θέση, άρπαξαν τα κέρδη τους και την έκαναν για μιαν άλλη ζωή. Χρειάζεσαι μέχρι να σου φανεί άχρηστο. Κυνηγάς έως ότου αποκτήσεις το τρόπαιο που τόσο επιθυμείς, όταν το κερδίσεις ‘’σκοτώνεις’’.
Μετανιώνω που δεν σας εξέφρασα ποτέ την αηδία που νιώθω και το πόσο μικρά και τιποτένια ανθρωπάκια γίνατε. Τα πιο ψηλά δεν θα σας ανήκουν ποτέ.
Το ίδιο μοτίβο. Απογοήτευση, απώλεια, παραίτηση.  Μίσος;;
Κοιτάω ψηλά στον ουρανό, σε αυτά που έφυγαν γιατί η ζωή εδώ κάτω ήταν αβάσταχτη.       Χαμογελάτε εκεί;;
Αγαπημένοι, εγώ μέρα με τη μέρα προσπαθώ περισσότερο γι’ αυτό το υπερεκτιμημένο αγαθό. Να το ξέρετε, να είστε περήφανοι. Για όσο μπορώ αγέρωχη θα στέκομαι κι αν χρειαστεί κάθομαι να ξαποστάσω.

Δε ξεχνώ αυτά που μείνανε με πείσμα να πολεμούν για μένα, σας το χρωστώ. Ίσως να μπορέσω να σας επιστρέψω λίγα απ’ τα πολλά. 




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου