Σήμερα, είναι μια απ'αυτές τις μέρες που το κρεβάτι μ'έχει ναρκώσει και γερά σχοινιά μού σφίγγουν τα χέρια. Η εξάντληση είναι ένας μικρός κόκκος σε σχέση με αυτό που σφυροκοπάει μέσα στο κεφάλι μου. Το σώμα μου είναι σχεδόν παράλυτο και τα μάτια τσούζουν. Πάντα καταλήγει στο ίδιο αδιέξοδο.
Φταίει το χθες. Και το κάθε χθες που ακολουθεί όσο περνάει ο καιρός. Θέλω να κοιμάμαι, μόνο να κοιμάμαι και να ονειρεύομαι γαλάζια σύννεφα και δροσερό αέρα.
Φταίει η ατυχία μου. Ατύχησα και χρεώθηκα πολλά που δεν μου ανήκουν. Θα'θελα ένα χάϊδεμα στον ώμο έτσι για επιβράβευση. Παρ'όλα αυτά το μόνο που μου αντιστοιχεί είναι ακόμη ένα γερό φορτίο.
Εσύ είσαι η αιτία που άμα κλείσω τα μάτια, καταλήγω με βρεγμένα μάγουλα και αυπνία. Άραγε πονάς όσο εγώ; Ή ο εγωισμός σου έχει κατασπαράξει κάθε συναίσθημα; Εσύ έχεις δίκιο για όλα. Εσύ γνωρίζεις καλύτερα απ'όλους τί 'αρρώστια' κουβαλάς μες στο μυαλό. Δικά σου λόγια, δεν είμαι φαντασιόπληκτη.
Είμαι τόσο εξουθενωμένη που δεν ξέρω καν που βρήκα την δύναμη να γράψω. Αλλά πού αλλού να τα πω και να με καταλάβουν; Μια λευκή σελίδα θα δεχτεί ο,τιδήποτε αποτυπώσω πάνω της.
Έχασα λίγο ακόμη φως απ'τα μάτια μου. Πάλι. Πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου