Οι συναισθηματικοί άνθρωποι είναι τόσο καταδικασμένοι, όσο ένας βιαστής στην φυλακή.
Κλείνουν τα μάτια και γέρνουν όλο τους το σώμα πάνω στη ψυχή που τους έκανε να χαμογελάσουν.
Εκεί που νιώθουν ασφάλεια, εκεί που οι λέξεις είναι τόσο περιττές και η σιωπή τόσο μα τόσο εκκωφαντική. Εκεί χαρίζουν τα πάντα τους. Τυφλά.
Το χαμόγελο κοντεύει να σκίσει τα χείλη τους, τι τρέλα να βρεις αυτό που μέχρι τώρα φαινόταν μακρινό;!
Μα όταν ''κολλήσουν'' κάπου, εκεί αρχίζει η πορεία προς τη φθορά.
Κι έτσι όπως είναι μες στη τύφλα, νιώθουν ένα κάψιμο στο στήθος.
Κρατάει ίσα με 3 αιώνες.
Και νηφάλιοι, όπως ξυπνάνε μετά από τόσο καιρό, βρίσκουν τον εαυτό τους να στέκεται στη μέση ενός βάλτου, χωρίς κανέναν να τους τραβήξει στη στεριά.
Είναι καταραμένοι οι άνθρωποι που έχουν μόνο καρδιά, δίχως μυαλό.
Έχουν καρφωμένες στους τοίχους όλες εκείνες τις υποσχέσεις, που δεν τηρήθηκαν ποτέ.
Και αρνούνται να τις ξεκρεμάσουν.
Ειρωνεία. Αν σκεφτείς το γεγονός πως ποτέ δεν πίστεψαν σ'αυτές ή έστω κατέληξαν να μην πιστεύουν.
Αυτή η ανάγκη να νιώσουν ένα χάδι στο μάγουλο..που μόλις το νιώσουν κλείνουν τα μάτια να το απολαύσουν. Αρκετός χρόνος να τρέξει κάποιος να κρυφτεί.
Γιατί γι'αυτούς ένα παιχνίδι είναι. Ένα κρυφτό, αιώνιο κρυφτό. Δεν έχουν σκοπό να φανερωθούν.
- Φτου και βγαίνω -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου