Καταραμένη κατάρα

Εδώ και καιρό με βασανίζουν αυτές οι ριμάδες οι σκέψεις που δεν λένε να ξεκολλήσουν από το υπερβολικό μυαλό μου.

Δεν είμαι εγώ γι'αυτά!

Καλύτερα ολομόναχη.

Καλύτερα οι σκέψεις να μην γνωρίζουν αυτό το μονοπάτι.

Καλύτερα και για τους δυο μας.

Εμένα και σένα.

Μα τα βάζω με τον εαυτό μου, που τον άφησα να βουτήξει στα βαθιά.

Και σου'χα πει να με εμποδίσεις.

Και σου'χα πει θα αλλάξω άμα δεν το κάνεις.

Αλλά εσύ μου άνοιξες διάπλατα τη πόρτα και εγώ μπήκα.

Κόλλησα σα τη βδέλλα στο δέρμα! Σα να μαντεύω τα λόγια σου. '' Μην τα παίρνεις όλα στα σοβαρά. ''

Ακόμη και τώρα μου τρυπάνε το μυαλό.Δεν το αντέχω! 

Η καρδιά μου ξεκόλλησε και ενώθηκε με τη δική σου. Γιατί με άφησες??!

Ακόμη κι όταν τα κάνεις όλα σωστά, εγώ τα βλέπω λάθος.

Είναι κατάρα. Μια κατάρα που κάποτε μου είπες θα εξαφανιστεί. 

Κι όμως είναι ακόμα πίσω μου και με σφίγγει. Μερικές φορές νομίζω ότι θέλει να με καταπιεί.

Δε φταις εσύ. Δυο άλλοι με κατάντησαν έτσι.

Τον ένα τον ξέρεις. Τον έχεις συνέχεια στο μυαλό σου.

Έμπλεξες και δεν έχω την αντοχή και τη θέληση να σε ελευθερώσω.
Γιατί σου τη χάρισα.
Άμα φύγεις, θα φύγει κι αυτή. Και θα καταλήξω να κυκλοφορώ με μια τρύπα στο στήθος.