Οι ατάλαντοι κι οι άλλοι.

Άνθρωποι μπαίνουν, βγαίνουν συνεχώς.
Δεν είναι να δένεσαι, ούτε καν να μπαίνεις στον κόπο να τους κοιτάς.
Παίρνουν αυτό που θέλουν κι ύστερα αποχωρούν.
Μοιάζει λίγο με παράσταση ατάλαντων που λένε την ατάκα τους απλά για να την πουν και αμέσως στα παρασκήνια.
Έτσι είναι κι αυτοί. Δεν τους ταιριάζουν οι ρόλοι.
Βλέπουν τα φώτα της σκηνής και θαμπώνονται, θέλουν να ''ερμηνεύσουν''.
Και ξαφνικά παθαίνει βλάβη ο φωτισμός και γίνονται τα πάντα μαύρα.
Οι ''ατάλαντοι'' θεωρούν ότι η παράσταση διακόπτεται και αποχωρούν.
Αλλά είναι και δυο-τρεις που παραμένουν επί σκηνής παρά το σκότος.
Είναι αυτοί που ζουν το ρόλο τους, τον έχουν αγαπήσει.
Αγαπάνε το συναίσθημα που προκαλούν στον θεατή που έχουν απέναντί τους.
Δεν τον βλέπουν, αλλά αισθάνονται την ευχαρίστηση του,
καθώς καταλαβαίνει ότι δεν θα κλείσει ακόμα η αυλαία.
Έτσι είναι αυτοί που έρχονται για να μείνουν.
Τολμούν να σ'αγκαλιάσουν ακόμα κι όταν έχεις βγάλει αγκάθια μήπως και προστατευτείς.
Μένουν πιστοί στο ρόλο τους ακόμα κι όταν το σκοτάδι αντικρίζουν.
Δεν είναι ατάλαντοι αυτοί.
Αυτοί είναι που αξίζουν να βρίσκονται πάνω στη σκηνή.

Το να ερμηνεύεις έναν ρόλο μ'όλο σου το είναι διαφέρει απ'το να το κάνεις μηχανικά.
Ο δεύτερος θα ξεχαστεί με την πάροδο του χρόνου.
Ο πρώτος...
Βρίσκεται ακόμα εδώ.

~Σε όσους βρίσκεστε ακόμη εδώ, μην κλείσετε ποτέ την αυλαία.~