Είναι κατάρα να το έχεις αυτό.
Να προσέχετε μην το κολλήσετε γιατί στο κόσμο κυκλοφορούν πολλοί φορείς.
Όταν μυρίζεσαι πως όλα πάνε καλά, αυτόματα επιθυμείς να τα διαλύσεις.
Δεν το ελέγχεις.
Θέλεις επειγόντως να χωθείς ξανά στα χώματα, μαζί με τα σκουλήκια.
Θες να σταματάει απότομα η καρδιά σου και λίγο πριν πεθάνεις, να αρχίζει και πάλι τον ξεψυχισμένο χτύπο της.
Να δεις πως το' πανε..
Α ναι! Κυκλοφορεί με το όνομα Αυτοκαταστροφή.
Έχει καιρό που την γνώρισα και ομολογώ πως, σε κάθε μου βήμα, βρίσκεται εκεί.
Και εγώ από κάπου αλλού το κόλλησα. Νομίζω. Ελπίζω..
Και όσο περνούν οι μέρες, τόσο πιο σφιχτά με αγκαλιάζει ο εαυτός μου.
Λες και δεν θέλει να με ενοχλήσει κανείς. Ο εγωιστής εαυτός μου.
Μου κλείνει και το στόμα, μήπως και τολμήσω να το πω παραέξω.
Είναι εθισμός.
Είναι κατάρα.
Είναι φυλακή.
Είσαι σαδιστής έναντι του εαυτού σου και ο εαυτός σου ο μαζοχιστής που έψαχνες.
Δεν τους κατηγορώ.
Ό,τι δεν καταλαβαίνουν, το κατακρίνουν.
Είμαστε ''μεταλλαγμένοι'' σε ένα μέρος γεμάτο από ανθρωπάκια με καρτελάκια στο κούτελο.
Τριγυρνάς στο δρόμο και βλέπεις κολλημένες παρωπίδες στα μάτια και καρτελάκια με λέξεις.
Οι λέξεις διαφέρουν στον καθένα μα όλες λειτουργούν για τον ίδιο σκοπό.
Να αποκλείσουν εμάς τους ''μεταλλαγμένους''.
Δεν σας κατηγορώ.
Φταίει που δεν καταβάλατε ούτε ένα λεπτό να μας κοιτάξετε στα μάτια.
Αλλά και πάλι το μόνο που θα βλέπατε θα ήταν το χρώμα.
Ένα συνηθισμένο καφέ που δεν έχει τίποτα να πει.
Κι όμως σε εσάς με τα βιδωμένα ταμπελάκια βλέπουμε μόνο το κενό.
Λες και σας έχουν αναγκάσει να κοιτάτε μόνο ένα σημείο.
Πέρα απ'αυτό το σημείο, για σας βρίσκεται το χάος.
Σας λυπάμαι για έναν και μόνο λόγο:
Όταν θα καταφέρετε να δείτε πέρα από το σημείο, το μόνο που θα αντικρίσετε θα είναι ένας ακόμη από σας.
'' Περήφανη που το χάος δεν με φοβίζει. ''
Και κλείνω.
