Kι όταν η αναμονή σταματήσει...?

Δεν βρίσκεται εδώ..
Πάντα κάπως λείπει..Έλειπε..Θα λείπει..
Ακόμα και όταν το σώμα είναι εδώ, το μυαλό ξεχνιέται κάπου μακριά, χαζολογώντας σε μέρη που του κινούν το ενδιαφέρον.
Προσπαθώ να νιώσω.
Ένα κενό , μια απόγνωση , έναν θυμό!
Τίποτα! Η συνήθεια κατασπάραξε οποιαδήποτε πιθανότητα είχα να αισθανθώ.
Για άλλους είναι μια ύπαρξη ανεκτίμητη, σύμβολο αγάπης.
Για μένα...
Κάτι τέτοιο πρέπει να είναι. Χωρίς όμως το ανεκτίμητο. Και το σύμβολο...

Μάλλον δε θα καταλήξω ποτέ.
Σα να συγκρούεται μια ασυνήθιστη αγάπη με τους ψυχολογικούς γκρεμούς που πέφτω.
Εξαιτίας αυτής της ύπαρξης , βούλιαξα. Κλείστηκα μέσα στο χάος του μυαλού μου.
Μα ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες , ένα όμορφο, τρυφερό συναίσθημα ανάβλυζε.
Δε λέω να βάλω τάξη σ'αυτό το χάος , ίσως από φόβο.
Όχι πάντως αυτόν της μοναξιάς.
Αυτός μένει κολλημένος στον ξεβαμμένο,γεμάτο ρωγμές τοίχο του μυαλού μου.
Σαν μια λησμονημένη ανάμνηση.
Τώρα πια δεν είμαι μόνη.
Κάπου εκεί μέσα ξέρω ότι μ'αγαπάει κι ας επικρατεί ομίχλη.
Και το δωμάτιο μου πια , σπάνια μετατρέπεται σε ακροατήριο παραμιλητού.
Γιατί δεν χαίρομαι γι' αυτό?
Ξέρω γιατί...
Ο ήχος μιας έκρηξης , είναι ικανός να κάνει θρύψαλα τα πάντα γύρω του..

Η αναμονή θα σταματήσει κάποια στιγμή.
Είμαι έτοιμη όμως?!