Ομολογώ πως όσο περισσότερο συναναστρέφομαι με ανθρώπους, όλο και λιγότερο τους κατανοώ.
Μπορεί εγώ να είμαι προβληματική, ή χαζή, ή ψυχοπαθής.
Αλλά αυτή η αίσθηση του ακαταλαβίστικου που τους περιτριγυρίζει, δε λέει να ξεκολλήσει απ'το μυαλό μου.
Με τι λογική ξεστομίζετε λόγια δεσμευτικά και ζεστά και μετά έχετε το θράσσος να εξαφανίζεστε; Γιατί δεν είστε κοντά στον άνθρωπο, που χωρίς αυτόν αδειάζουν τα σωθικά σας;
Μπερδεύομαι. Τόσο διαφορετικά σκέφτομαι πια;
Ή εσείς οι κοπελίτσες γεμάτες μαγκιά και αλαζονεία.. Τι ιός ελέγχει το μικρό μυαλουδάκι σας και, όταν μυρίσετε έρωτα και ευτυχία ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, μεταφορφώνεστε σε φτηνά εργαλεία καταστροφής;
Με μπερδεύετε.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την αποτρόπαια συμπεριφορά ατόμων, που στα νιάτα τους ήταν άριστοι μαθητές και έχουν γεμίσει τα ράφια τους με κάθε λογής πτυχίο. Μα πού έχει χαθεί η παιδεία σας; Η υποτιθέμενη παιδεία που συνεπάγεται της μόρφωσης!
Χιλιάδες ακόμη τέτοια παραδείγματα, βαριέμαι να τα γράφω.
Είναι περίεργοι οι άνθρωποι. Γιατί τα δυσκολεύουν όλα;
Εγώ γιατί είμαι αλλιώς;
Τα πράγματα που έχω αυτονόητα, για εσάς είναι άγνωστα.
Αν τύχει και δεν δίνω σημασία σε κάποιον από εσάς, να παρεξηγηθείτε. Σας φτύνω την αλήθεια στη μούρη. Αλλά τόσο στενόμυαλοι που είστε, θα γυρίσετε πλευρά το κεφάλι.
Συγνώμη αν θίγεστε με όλα αυτά. Επίτηδες τα είπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου