Ο κόσμος συνηθίζει να χρησιμοποιεί συγκεκριμένες λέξεις σ'όποιον του πει πως πεθαίνει.
Ακούστε ατάκα: '' Ιδέα σου είναι. ''
Γιατί να υπάρχουν άτομα που δεν πόνεσαν ποτέ τους έστω και λίγο;
Όχι, όχι μη βιάζεστε. Δεν εννοώ επειδή σε κεράτωσε ο φίλος σου. Αυτό δεν είναι πόνος. Αυτό είναι '' ήθελες και τα'παθες. ''.
Μιλάω για τον άλλο πόνο. Τον αυταρχικό. Που σε διαλέγει και σε τεμαχίζει. Που σε εξαφανίζει απ'τον κόσμο και σε χώνει σε μια σπηλιά.
Αυτόν. Τον νιώσατε ποτέ;;
Αν όχι παρακαλείστε να μη διαβάσετε το συγκεκριμένο άρθρο. Θα με κατηγορήσετε για υπερβολή.
Σήμερα λοιπόν πέθανα. Βασικά ό,τι όμορφο μου είχε απομείνει, πάει έφυγε.
Έγω βιώσει πολλάκις σωματικό πόνο, σε σημείο να δακρύζω απ'την ένταση του.
Πίστευα, πιστεύω και θα πιστεύω ότι, όταν η πηγή του πόνου βρίσκεται μέσα σου, καταριέσαι την ώρα που πάτησες το πόδι σου στη ζωή. Φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια, μήπως και δε μπορέσεις να τα ξανανοίξεις.
Γιατί να θέλεις να τα ανοίξεις; Θα αντικρύσεις κάτι που να είναι έστω και λίγο όμορφο;
Αφού βρωμάς σαπίλα.
Υποφέρω.
Είμαι άσχημη. Με βλέπω που γίνομαι άσχημη. Ένα τέρας, αναίσθητο, κακό.
Κλαιώ. Κι όσο περνάει η ώρα κλαίω παραπάνω. Κάπου κάπου έρχονται και λυγμοί.
Παθαίνω δύσπνοια, χαράζω τον εαυτό μου, παίρνω βαθιές ανάσες.
Ηρεμώ και κοιτάω το ταβάνι.
Τι μου έχει μείνει;
Πόσα μάτια απέμειναν να με κοιτάνε με θαυμασμό και αγάπη;
Τώρα που τα'χασα όλα.
Τώρα που δεν υπάρχει χαμόγελο και ευγένεια πάνω μου.
Πόσοι;;
Σήμερα βίωσα και κάτι άλλο. Πολύ πρωτόγνωρο.
Νομίζω το λένε μίσος. Μου τρώει τα σωθικά, λεπτό λεπτό.
Μισώ τον εγωιστή εαυτό σου! Μισώ που σου φέρθηκα όπως δε σου σου άξιζε.
Έπρεπε να σε πονέσω. Να σε φτύσω στη μούρη και να σε παρατήσω αντί να σε λυπάμαι.
Ναι αυτά είναι που σου οφείλω.
Μάλλον υπήρχαν και λίγα άλλα, όπως σεβασμός, εκτίμηση και παντοτινή αγάπη.
Αλλά έπρεπε να τα καταστρέψεις και αυτά! Σε κυρίευσε η λαιμαργία.
Σε άφησα να με αρρωστήσεις. Δε με συγχωρώ γι'αυτό.
Αλλά καιρός είναι να γίνω καλά. Δε νομίζεις;
Mου το χρωστάω άλλωστε. Με παραμέλησα πολύ.
Στο κάτω κάτω στη ζωή μου εγώ είμαι η βασίλισσα του σκακιού.
Πρέπει επιτέλους να φερθώ αναλόγως. Δεν είμαι πιόνι κανενός.
Δεν θα μου προκαλείς πόνο όποτε έχεις κέφια και θες να περάσεις την ώρα σου.
Την πήρα την απόφαση μου.
Τύψεις; Κάποτε θα είχα.
Τώρα είναι άχρηστες.
Ο χειρότερος πόνος είναι να χαμογελάς, μόνο και μόνο για να σταματήσουν τα δάκρυα.
Είναι ο ανούσιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου