Θυμάμαι ανατριχιαστικά λεπτομερώς κάθε στιγμή.
Εγώ και ο παράξενος.
Ήταν Άνοιξη και μετά καλοκαίρι. Η ζημιά όμως έγινε την άνοιξη. Τότε ήταν που αναποδογύρισε όλος μου ο κόσμος. Η πρώτη φορά, δεν λένε, πως μένει για πάντα; Ε αυτό.
Θυμάμαι το κρύο, τη νύχτα και την άμμο στα πόδια μας. Εμείς δίπλα δίπλα να χαζεύουμε τα πεφταστέρια. Υπήρχε τόση φασαρία τριγύρω, μα εσύ άκουγες μουσική και εγώ παρατηρούσα τα αμάξια που περνούσαν. Κάπου εκεί σε ένιωσα να με κοιτάς. Ήταν η πρώτη φορά που με κοιτούσες έτσι. Με θυμάμαι κολλημένη σα βδέλλα δίπλα σου. Πέθαινα. Καταπιέστηκα πολύ εκείνο το βράδυ. Ήθελα παραπάνω. Παραπάνω χρόνο, παραπάνω εσένα.
Μόλις έφτασε το πρωί, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Ήταν η τελευταία μας στιγμή. Μετά, διαλύθηκε το σύμπαν. Εσύ δεν ήσουν έτοιμος κι εγώ.. Εγώ πάλευα ένα χρόνο μόνη να σε ξεφορτωθώ. Τα κατάφερα, εν μέρει. Έγινες μια ωραία ανάμνηση, αλλά γιατί να μείνεις μόνο εκεί; Σε ήθελα στη ζωή μου, απλά να υπάρχεις. Να μου λες ασυναρτησίες και εγώ να προσπαθώ να σε καταλάβω. Μου έλειψε αυτό. Εσύ με παράτησες, ξέχασες τα πάντα. Πώς μπόρεσες;
Είναι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να σε νοιάζεται ακόμα, που και που σε αποζητά κιόλας.
Έχω πειστεί πως δεν θα γυρίσεις.
Όμως, ήσουν ο πρώτος. Και είμαι ευγνώμων, που άθελα σου εκείνη τη μέρα, τριπλασίασες τους παλμούς μου. Η τυραννία ήταν τόσο γλυκιά. Σε συγχωρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου