- Γεια!
- Ποιος είναι;
....
Παρακαλώ;
- Ε ναι συγνώμη.. Απλά έχω τόσο καιρό να ακούσω τη φωνή σου, που χάθηκα στον βούρκο των ματιών μου.
- Μη μου πεις ότι..
- Ξέρω.
- Πού ήσουν;
- Πάλευα να σε ξεχάσω. Ήθελα να σου πω ότι έπαψα να πιστεύω στις αστραπές. Η ομορφιά τους δεν κρατάει πάνω από ένα δευτερόλεπτο.
- Τι ασυναρτησίες είναι αυτές;
- Είναι το τρέμουλο της στέρησης.
- Ποιας στέρησης; Δε σε καταλαβαίνω.
- Τα μάτια σου. Κάποτε, και τι δε θα'δινα για να μου ξαναμιλούσαν.
- Έχει τελειώσει εδώ και καιρό αυτή η ιστορία.
- Ξέρω. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να σε μισώ αλλά γιατί;
Γιατί μου είχες τρελάνει το μυαλό;
Γιατί στη σκέψη σου έχανα κάθε φορά τον εαυτό μου;
- Μόνο που για μένα δεν υπάρχεις πλέον. Δίκαιο, δεν νομίζεις;
- Περίεργο! Δε θυμάμαι ούτε μια νύχτα που να μη σε αγκάλιασα πριν κοιμηθώ.
- ...Τι θέλεις;
- Να με αφήσεις να φύγω. Και για να σε προλάβω, τα αντίο είναι περιττά.
- Μην ανησυχείς. Θα πούμε το αντίο των ''μεγάλων'', αυτό που σημαίνει μια ζωή.
- Ίσως σε κάποια άλλη ζωή να αντέξουμε ως τον ερχομό της βροχής.
- Αντίο.
- *ανάσα*
*..Τουυυυυυτ..*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου