Όσο περνάει ο καιρός, τα πάντα μένουν χωμένα στη φυλακή του χρόνου.
Είμαστε καταδικασμένοι να έχουμε στα χέρια μας το κλειδί.
Σε μια παραμικρή αδυναμία, όλα όσα αφήσαμε πίσω τρυπώνουν και πάλι στο μυαλό.
Οι αναμνήσεις μπορούν πάλι και σε ξελογιάζουν, όπως ένα αθώο φλερτ μετά από ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί.
Παράξενοι εμείς οι άνθρωποι. Φυλάμε το κλειδί πιο πολύ απ'τον ίδιο μας τον εαυτό.
Πάντα φτάνουμε λίγο πριν το πετάξουμε στη θάλασσα,
και καταλήγουμε να το σφίγγουμε μέσα σε μια παλάμη κλειστή.
Και εκεί που νομίζεις ότι αυτή είναι η τελευταία σας επαφή, αισθάνεσαι την παρουσία ενός φαύλου κύκλου.
Εσύ. Το κλειδί. Οι αναμνήσεις. Ο παραλογισμός.
Θα μας χαρακτήριζα άμυαλους, αλλά αλήθεια ποιος ρίχνει το φταίξιμο στο μυαλό; Στη λογική;
Στη τελική το μυαλό το έχουμε φιμώσει, ίσα που να ακούγονται κραυγές του, δίχως λέξεις.
Ναι, από κει βγαίνει το άμυαλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου