Μου έμαθαν να τρώω με πιρούνι και όχι με τα χέρια.
Μου έμαθαν να γράφω, να διαβάζω , να μιλάω.
Μου τόνισαν ότι είναι κακό να λες ψέματα και ότι η ειλικρίνεια και η γενναιδωρία σε πάνε μπροστά.
Μου απαγόρευσαν να κλέβω , να βρίζω, να χτυπάω.
Μου έμαθαν πολλά ''χρήσιμα'' για τη ζωή, μα όχι αυτά που ήθελα να ξέρω.
Κανείς δεν μου έμαθε πώς να αντιμετωπίζω την λύπη , τον πόνο και την δίψα για εκδίκηση.
Κανένας δεν μου είπε ότι ο χωρισμός πονάει, το αίσθημα που νιώθεις εκεί βαθιά όταν αυτός σε αφήνει.
Κανένας..
Δεν μου μάθανε να αδιαφορώ για ό,τι δεν αξίζει να υπάρχει.
Μήτε μου μάθανε να αγαπώ, < Τί πάει να πει αγάπη?! >
Ότι το να κλαις είναι καλό, ξερνάς ό,τι σε καταβροχθίζει σταδιακά.
Ήξερες ότι ο φίλος σε προδίδει?
Ο έρωτας μοσχομυρίζει?
Όλα εγώ. Όλα η ζωή.
Αυτή και εγώ.
Αυτή και ο εαυτός μου.
Αυτοί οι δύο μ'έμαθαν να επιβιώνω εκεί έξω στα σκληρά.
Και να'μαι, ετοιμάζομαι να παρακολουθήσω το επόμενο μάθημα.
Το θέμα του άγνωστο, μα ταυτόχρονα ενδιαφέρον.
Οι ερωτήσεις αγνοούνται αν δεν είναι σωστές.
Το παν είναι η αφομοίωση. Δε θες να κάνεις λάθος. Ένας βαθμός μείον είναι πολύς για μένα.
Κοστίζει. Ξεμένεις από αντοχή , δάκρυα , χαμόγελα.
Από ένα πράγμα δεν ξεμένεις. ΕΛΠΙΔΑ
Αργώ να τελειώσω, μα το ταξίδι είναι που μετράει.
Όλα είναι δρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου