Απωθημένα του χθες.

Κάποτε,
κάποιος του είπε ότι είναι αλλόκοτος.
Κάποιος του έδειξε ότι είναι μόνος, ότι τίποτα και κανένας δε μπορεί να τον καταλάβει.
Ήταν αστείος , παράξενος , ελκυστικός.
Και κάποιος πάλι ήταν η αιτία , που σπίτι του έκανε τον εαυτό του.

Κρίμα το παιδί..

Και όταν βρέθηκε κάποιος , που τον ένιωσε, τον πόνεσε, αυτός φοβήθηκε.
Φοβήθηκε τα λόγια τα πικρά , βαρέθηκε να έχει τη μοναξιά αγκαλιά.
Δε θα άντεχε να ακούσει για ακόμα μια φορά : '' Eίσαι μόνος εδώ γύρω. ''

Έτυχε να είμαι κι εγώ μέσα σ'αυτούς.
Σ'αυτούς που μαζί του ήθελαν να'ναι.
Είδα μια πλευρά ,που ποτέ δεν έδειξε.
Τον ..

..Μα άργησα..

Τώρα έγινε φίλος με τη μοναξιά , και οτιδήποτε άλλο του φαίνεται σαχλό.
Διώχνει ό,τι βρωμάει αγάπη, του καταστρέφει ό,τι έχτισε τόσα χρόνια.
Τις άμυνες,
τη σκληρότητα,
τον κόσμο του.
Ναιιιι... ο κόσμος του..Και τί δε θα'δινα να γευτώ για λίγο ακόμα τη γλύκα του.
Ήθελα απλά να μην είναι μόνος..

I watched it all up close,
I knew him more than most
I saw a side of him he never showed
Full of sympathy for a world that
Wouldn't let him be
                                                 ~αφιερωμένο~