Έφτασε πια η μέρα που ο εαυτός μου κι εγώ είμαστε ένα.
Αυτός πάντα κρυμμένος τόσο βαθιά στη ρίζα που ακόμα και εγώ τον έχανα.
Τώρα επιτέλους τον βρήκα.
Μόνο που μαγνητιστήκαμε ραγδαία, δε πρόλαβα να αρνηθώ.
Γίναμε ένα, εγώ και αυτός.
Δεν μας αναγνωρίζουν , δεν μας ξεχωρίζουν.
Δε ξέρω αν μου αρέσει , αν είναι καλό.
Μέχρι που μου μίλησε , τους κανόνες όρισε :
'' Μη τολμήσεις και ξεκολλήσεις από μένα , δε πρέπει να σε δούνε.Όπως εγώ. ''
Τα λόγια του σεβάστηκα και χώθηκα καλά , μην με δει κανείς , μη με καταλάβει κανείς.
Θα με ακούσει άμα αποπειραθώ να βγάλω το κεφάλι μου στον έξω κόσμο.
Ομολογώ ότι είναι ωραία , ασφαλή και ήσυχα εδώ μέσα.
Είχα βαρεθεί να είμαι κοινωνική και ανοιχτή με όλους.
Αυτό το χαμόγελο σε κάθε ανθρωπάκι που έβλεπα, το σιχάθηκα!
Είμαστε ένα και είμαι περήφανη.
Είμαστε ένα και φοβάμαι τη σιωπή.
Είμαστε ένα και αργοσβήνω με τον καιρό.
Έφτασε πια η μέρα να ζήσω εκεί μέσα που έμενε κι αυτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου