It was alive, then we lost it.

 Ήταν κάτι το απρόσμενα γλυκό. Ήταν το μαξιλάρι στο οποίο ακουμπούσα τον ακαταλαβίστικο εαυτό μου.
Εκεί ένα κομμάτι μου έβρισκε πάντα την αποδοχή και την κατανόηση που πρόσμενε.
Ήξερα από 'κεινη την στιγμή ότι αυτό δεν θα μου ξανασυνέβαινε για πολύ καιρό.
Το κρατούσα όσο πιο σφιχτά μπορούσα γιατί κάτι πάνω του μου έδινε το θάρρος να συνεχίσω να είμαι εγώ.
Μοιάζαμε και διαφέραμε.
Ταυτιζόμασταν και διαφωνούσαμε.
Μα όσο περισσότερο το γνώριζα τόσο με μάγευε η σύμπτωση.
Αδυνατώ να το πω σύμπτωση. Ούτε πεπρωμένο.
Μάλλον θα το ονομάσω έλξη που ουδεμία σχέση έχει με τον έρωτα. Ξεχάστε το. Δεν είναι όλα έρωτας και σεξ.
Συνέβαινε κάτι περίεργο μ'αυτό. Ένιωθες μια διέγερση απ'τον τρόπο που σε κοιτούσε αλλά δεν σκεφτόσουν ούτε λίγο να ξεφύγεις απ'την αθωότητα της χημείας.
Είχε ουσία. Δεν απαιτούσε. Ήθελες να του τα δώσεις όλα κι ακόμη παραπάνω.
Ήταν μπερδεμένο μυαλό, γεμάτο με άκαρδους ανθρώπους και λανθασμένες εντυπώσεις.
Κάποιες φορές μισούσα τον τρόπο που έβλεπε τον κόσμο, αλλά σάμπως κι εγώ με αυτά δεν πορευόμουν;!
Μετά ήταν σα να το πήρε ο άνεμος και να το μούλιασε η βροχή.
Βρώμικο, χτυπημένο, κουρασμένο.

Μου λείπει και θα μου λείπει καιρό. Αλλά τα πρέπει κυριαρχούν εδώ.
Το χάσαμε κάπου στην πορεία.
Δεν πειράζει.
Το ζήσαμε, έτσι;