Autumn leaves

 

Φτάσαμε αισίως στην πιο λατρευτή εποχή του χρόνου.
Ο αέρας θα αρχίζει να παγώνει. Μαζί και ό,τι ανήκει στο παρελθόν.
Τα δέντρα αποφασίζουν να απογυμνωθούν απ'όλη εκείνη την απόκοσμη ομορφιά της άνθισης και του καλοκαιριού. Θα κιτρινίσουν τα φύλλα τους και σιγά σιγά, ένα προς ένα, θα πέφτουν ξερά,

 πεθαμένα πια στο χώμα.
Ο ήλιος θα δώσει τη θέση του στα σύννεφα, πυκνά, μαυρισμένα, γεμάτα βροχή.
Και τότε είναι που πέφτουν οι πρώτες σταγόνες, οι λυτρωτικές και μετά η ψιχάλα μετατρέπεται σε βροχή, τόσο δυνατή που ξεπλένει από πάνω σου όλη τη μαζεμένη ''βρωμιά''.
Σε κατακλύζει, σε καταλήγει άρρωστο στο κρεβάτι άπαξ και δεν προφυλαχτείς,

 μα είναι τόσο μα τόσο μαγική.
Το φθινόπωρο είναι για λίγους. Γι'αυτούς που δεν αντέχουν μακριά απ'τις βροχερές μέρες, γι'αυτούς που την αισθάνονται να τρέχει βαθιά μέσα τους. Γι'αυτούς η βροχή είναι το οξυγόνο τους.
Πρόκειται για την περίοδο της περισυλλογής, της απομόνωσης πίσω από ένα κλειστό τζάμι.
Κοιτάξτε με τι μανία χτυπάνε οι σταγόνες στο τζάμι!
Η εποχή σου επιτρέπει να αφήσεις το χαμόγελο και την ζωντάνια και να μελαγχολήσεις, 

να ονειροπολήσεις.
Σε αφήνει να χαζέψεις τη μεταμόρφωση της φύσης σε μια καταθλιπτική νύφη, 

μια όμορφη καταθλιπτική νύφη.
H νύχτα θηριεύει. Καταβροχθίζει τη μέρα, τον ήλιο, την χαρά. Μπορείς να κλαις άφοβα, 

το σκοτάδι θα στο κρύψει, κανείς δεν θα το μάθει.

Άσε τον παγωμένο άνεμο να γδάρει από πάνω σου όλο τον πόνο.
Πάρε μια βαθιά τζούρα της επερχόμενης μπόρας και άφησε πίσω, στην σκοτεινή ανατολή,

 τα δεσμά μιας αλλοτινής ζωής.