Περασμένες δύο εδώ. Κάνω παρέα στη νύχτα και αυτή σε μένα.
Είναι από τις στιγμές που είτε κοιμηθώ είτε ξενυχτήσω, το ίδιο μου κάνει.
Είναι η ώρα που αναθεωρείς όλη τη μέρα και την χθεσινή και την προηγούμενη απ'αυτήν.
Και συνειδητοποιείς με πόση ευκολία οι άνθρωποι αφήνουν πίσω τους τα πάντα.
Στ'αλήθεια πόσο γελοία είναι η ευκολία σας; Μαρτυράτε πως η ζωή σας δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Τι απέγιναν άραγε όλα αυτά που κάποτε μοιραζόσασταν;
Πονέσατε για να τα διώξετε παντελώς, κι αν ναι, πόσο σας πήρε;
Δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά, αλλά μ'έχει παρασύρει η φρίκη που νιώθω.
Είναι τόσο στεγνή η αλήθεια. Δε δίνετε δεκάρα και είστε περήφανοι.
Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά που έζησα ήταν απλά μια φούσκα μες στο κεφάλι μου ή αν πρόκειται για κάποια φάρσα που εθελημένα μου στήσατε.
Γιατί εγώ νοιάζομαι. Παριστάνω στον εαυτό μου την αναίσθητη, την σκληρή, μπας και τον ξεγελάσω. Αλλά εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω.
Σοκάρομαι απ'την ιδέα να τα αφήσω όλα σ'ένα σκοτεινό, άπειρο παρελθόν.
Παλεύω καθημερινά να βρω λόγους να τα φυλάξω και δεν βρίσκω ούτε έναν.
Η επιλογή να σας μιμηθώ είναι τόσο ελκυστική.
Αλλά τώρα είναι νύχτα. Εύκολα δημιουργεί υπερβολές και ακόμη πιο εύκολα σε παρασύρει σε σκέψεις, που την επόμενη μέρα θα μετανιώσεις.
Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου