Τελευταίες μουντζούρες

Εξαφανίστηκες λοιπόν.
Θυμάμαι εσύ ήσουν αυτός που επέμενες '' δεν είμαι σαν τους άλλους. ''
Και κοίτα πώς τους μοιάζεις.
Το καλύτερο και συνάμα χειρότερο προνόμιο ενός ανθρώπου είναι η ελπίδα.
Αυτή δεν λένε ότι πεθαίνει τελευταία;
Αργοπεθαίνει τόσο βασανιστικά, που υποφέρεις κι εσύ μαζί της.
Ακούς τις μετρημένες της ανάσες και είσαι πρόθυμος να της χαρίσεις και δικές σου.
Να παραμείνει ζωντανή όσο περισσότερο γίνεται.

Πέθανε.
Και μαζί το άτομο που πίστευε πως θα κρατήσεις το λόγο σου.
Πως τίποτε απ'όλα αυτά δεν ήταν απλές ψευδαισθήσεις.
Πως για μια γαμημένη φορά οι λέξεις θα γίνονταν πράξεις, οι υποσχέσεις θα ντύνονταν με την αλήθεια και θα πραγματοποιούνταν.
Είναι η οργή, παρά η λύπη.
Η οργή πως ένα ακόμη κομμάτι μου ξεχαρβαλώθηκε, σα να μην είχε παρατηρήσει καν ότι βρίσκομαι εκεί.
Ότι μεγαλώνει πάνω μου.

Γύρνα να με κοιτάξεις. Γιατί σε λίγο δε θα'μαι παρά ένα ''τίποτα''.
Ένα ''ποτέ''.
Ένας κόκκος σκόνης στον αέρα που αναπνέεις.

Κουράστηκα.
Τα παρατάω.
Τελειώνει και το μελάνι.