Από τη μια μεριά της κουρτίνας, είσαι εσύ που προτιμάς την απόσταση. Μην νιώθεις άσχημα. Όλοι οι δειλοί προτιμούν να κρύβονται. Και αυτή η απέχθεια που αισθάνεσαι δεν βρίσκει στόχο, γιατί ο στόχος ξέρει να προστατεύεται. Απορώ με την ''δύναμη'' σου να αφήνεις όλα αυτά που κάποτε σε ένοιαζαν και σε νοιάστηκαν. Για το μόνο που χαίρομαι είναι που δεν σου έδειξα ποτέ τι ήμουν διατεθειμένη να κάνω για σένα.Επειδή όμως τυγχάνω για λίγο ακόμα καλός άνθρωπος θα πω αυτό :
'' Μόνο αν μ'αφήσεις θα σ'αφήσω. '', ήταν ένα μήνυμα που δεν στάλθηκε ποτέ.
Εδώ που έφτασα, πρέπει να φυλάξω την αξιοπρέπεια μου, γιατί την ξεφτίλισα κι αυτήν.
Όταν τραβήξω την κουρτίνα, στο παράθυρο βλέπω γνώριμο πρόσωπο. Γυναίκα. Μάλλον. Μάτια που ραγίζουν το γυαλί, τζάμι θολωμένο από τη μελαγχολική ανάσα και ένα δάχτυλο να σχεδιάζει φεγγάρι, μιας και αυτό το βράδυ έχει χαθεί.
Μυρίζομαι στη σκέψη της
περηφάνια που τα έβγαλε πέρα ως εδώ
μίσος για τους πανύψηλους τοίχους που υψώθηκαν ως εδώ
χαρά για τους γενναίους συνοδοιπόρους της
Και το φεγγάρι, που κάθε βράδυ της κρατάει συντροφιά. Σήμερα βέβαια λείπει αλλά φρόντισε να υπάρχει εκεί μόνο γι' αυτή, κάτω από την αργή, σπαστή ανάσα της.
Ώρες ώρες οι ψίθυροι της το χαλάνε μα αυτή το ξαναφτιάχνει.
Είναι αιώνια δοσμένη στο σκοτάδι, εκεί που τα πάντα γίνονται αόρατα.
Και ξάφνου ένα αστέρι πέφτει πίσω απ'το θολό φεγγάρι της.
'' Κάνε μια ευχή, και πού ξες; ''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου