Η μέρα μου γεμάτη και άδεια ταυτόχρονα. Εγώ μέσα της το ίδιο. Μα όταν έρχεται η νύχτα το μόνο που μένει είναι το κενό. Γιατί να νιώθω έτσι;! Γιατί να νιώθω γεμάτη μόνο όταν τα βράδια σε κοιτώ, σε νιώθω , σου μιλάω;! Είναι παρανοϊκό! Ηλίθιο! Πώς κάνω έτσι; Δεν φεύγεις και για πάντα. Κάτι ώρες μας χωρίζουν. Ύστερα από τόσο καιρό ακόμα να το συλλάβω. Λες και μου μπίγουν χέρια από παντού και μου ξεκολλάνε μονομιάς σάρκα και ψυχή. Και μένω εγώ μετά να κλαίω με ό,τι μ'αφήσανε. Παράλογο! Όχι, ούτε αυτή η λέξη ταιριάζει. Το κεφάλι μου αδυνατεί να το αντιμετωπίσει. Δεκέμβριος. Αγαπώ το κρύο αλλά σε καλεί ακόμα περισσότερο. Είναι δύσκολη η θέση σου κι εγώ φροντίζω να την κάνω ακόμα πιο επίπονη. Τί χαζή, αφήνω να με κυριεύει η καρδιά και ξεχνάω πώς νιώθεις. Εγωίστρια. Συγχώρα με γι'αυτό μα δεν έχω ιδέα τί κάνω.
Όταν εκείνη η ώρα φτάσει το μόνο που σκέφτομαι είναι να με κρατήσεις λίγο ακόμα, να σε μυρίσω λίγο ακόμα κι ύστερα ας φύγεις..
Θα περιμένω..
Αργεί το αύριο..
Άντε ακόμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου