Φοβισμένη πεταλούδα

Άυπνη δυο μέρες και νιώθω λες και δεν είμαι εγώ αυτή που κινεί το σώμα.
Πιάνω τον εαυτό μου να πλανιέται δεξιά και μετά αριστερά και ύστερα πάλι δεξιά.
Είναι αυτό το βλέμμα το κενό, που μήτε σκέφτεται, μήτε νιώθει.
Τα μάτια κλείνουν, δεν αντέχουν το βάρος.
Πονοκέφαλοι , ανακατωσούρες μερικά από τα συμπτώματα αυτής της τρέλας.
Αλλάζω, αλλάζω όπως το φίδι δέρμα.

Μόνο που εγώ αντί να γίνω πεταλούδα, κλείνομαι στο κουκούλι μου.
Δεν μπορώ να βρω τα φτερά μου, μα πού τα φύλαξα?!
Αλλάζω σε κάτι που δεν βγάζει νόημα κι όμως είναι ξεκάθαρο.
Κάτι που φοβάται τον κόσμο, τον τρέμει , τον απεχθάνεται.
Όλο τα ίδια και τα ίδια, μα πότε επιτέλους θα ταιριάξω κι εγώ εκεί μέσα?
Δε ξέρω πού να πάω αν καταφέρω να βγω , 
αν καταφέρω να κάνω αυτό το πολυπόθητο βήμα μπροστά.
Θα με θέλουν εκεί που θα πάω?
Θα έχει κι άλλες πεταλούδες με το κουκούλι τους παρέα?
Θα ρωτούσα το κουκούλι μου αλλά με μίσησε κι αυτό.