Μια φορά κι έναν καιρό.

Και η ιστορία ξεκινάει.
Μικρή δεν με αγαπούσανε. Μα τί λέω;! Δεν ήξεραν καν ότι υπάρχω.
Ήμουν εκείνο το κοριτσάκι που καθόταν μόνο σε μια γωνιά και περίμενε μια φιλική κουβέντα να την κάνει να νιώσει αποδεκτή.
Ναι αυτό που είχε '' χολέρα ''.
Μεγαλώνοντας πάλευα να κολλήσω κάπου, χωρίς αποτέλεσμα.
Η μια αποτυχία μετά την άλλη.
Έφευγαν , έρχονταν , ξαναέφευγαν. 
Στην αρχή πίστευα ότι εγώ φταίω, εγώ είμαι λάθος.
Μετά κατάλαβα.. 
Όλοι οι άλλοι ήταν φυσιολογικοί ενώ εγώ παράξενη.
Όλα τα παιδιά παίζανε κρυφτό , εγώ έπαιζα με τον εαυτό μου.
Διάβαζαν τα μαθήματά τους κι εγώ ήμουν εκείνη που χλευάζαν ως αδιάβαστη.
Μετά ο καιρός πέρασε.
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που ένιωσα να μ'αγαπούν.
Για μενα ,
γι'αυτό που ήμουν
και γι'αυτό που δεν ήμουν.
Έλαμψε μια κηλίδα μέσα στο σκοτάδι.
Ήμουν περίφανη για τις παραξενιές μου. Ή έστω γι'αυτά που οι άλλοι νόμιζαν αλλόκοτα.
Έκτοτε προσπαθώ και εγώ να είμαι κάποια.
Όχι κάτι σημαντικό.
Μια απλή κουκκίδα , με χρώμα , και σχήμα , και νόημα.

Eξάλλου όλοι θέλουμε να είμαστε κάτι , 
θέλουμε απλά να πάρουμε μια γεύση απ'το ποιοι είμαστε.

~τέλος~