Πάει καιρός που είδα φυσιολογικό άνθρωπο τριγύρω.
Είναι καρπός της δικής μου προσπάθειας άλλωστε.
Αλλά ποιος ορίζει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι?
Για μένα η έννοια του φυσιολογικού είναι μια ακόμη ταμπέλα,
ικανή να σε κάνει πέρα από ανθρώπους και καταστάσεις.
Για μένα φυσιολογικός είναι αυτός που δεν είναι φυσιολογικός.
Ναι ξέρω, μπερδεμένα πράγματα.
Ό,τι παρεκκλίνει από τη μάζα και τη συνήθεια μου ανήκει,
ή μάλλον του ανήκω.
Αυτοί που όταν μυρίζουν σελίδες βιβλίων απαρνιούνται την πραγματικότητα.
Αυτοί που κάθε άγγιγμα με τον έξω κόσμο ,τους ερεθίζει κάθε κύτταρο του κορμιού.
Αυτοί που γελάνε για να μην κλάψουν.
Που κλαίνε γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.
Αυτοί μου ταιριάζουν.
Το φυσιολογικό δεν μου ταιριάζει.
Είναι σαν να βάζεις ψάρι να ζήσει εκτός νερού.
Είμαι φυσιολογική , με τον τρόπο που το νομίζω εγώ,
αλλά η ταύτιση με τον έξω κόσμο σπάνια.
Με συμπαθούν πολλοί με την πρώτη ματιά.
Με την δεύτερη τρομάζουν.
Λες να είδαν αυτά που κρύβω?!
Ή μήπως τους τα είπα εγώ πάνω σε μια μέθη της ψυχής?
Είμαι ξεχωριστή,όπως και ο καθένας.
Μα εγώ υπάρχω σε ένα ξεχωριστό μέρος , με τους ίδιους με μένα ξεχωριστούς ανθρώπους.
Ακαταλαβίστικο, αλλά είναι δύσκολο να το βγάλω προς τα έξω.
Ταιριάζω με το φυσιολογικό που δεν είναι φυσιολογικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου